Inderdaad, we hebben wat te vieren! Dat komt zo:

Maandagmorgen reizen Harold & Jeannette door de sneeuw naar Tirol voor de overdracht van de stacaravan. Onderweg gaat de telefoon: het bedrijf waarvoor Harold in januari een barre tocht maakte* wil hem opnieuw spreken… Het klinkt veelbelovend en maakt ons uitje extra feestelijk, al is het afscheid van de Blije Berggeit wel weemoedig. Wat hebben we hier veel heerlijke vakanties doorgebracht!
Terwijl wij voor het allerlaatst bij ‘Hannes’ in het campingrestaurant eten, zitten de kinderen en ‘de jongens’ thuis bij kampvuur en kaarslicht aan de hamburgers. De volgende dag keren we terug naar Karinthië en woensdagmorgen gaat Harold voor de tweede keer naar bakkerij Rogg ’n roll. Met een baan komt hij thuis. Vanaf maandag hoopt hij met een vrachtwagen vol brood door de Alpen te toeren!

Dat werd dus gourmetten, vanavond.

* Zie blog 81: Levensgevaarlijke sollicitatie

Glibberend naar Tirol…

… dwars door de Alpen.

Käsespätzle op de camping en…

… nog één keer Schnitzel van Hannes.

Ging Rachel vorige week maar liefst drie dagen skiën met haar klas, vandaag mag ze -vanwege het carnaval…- alweer! Jeannette besluit even te gaan kijken en toert over de kronkelige wegen door het landelijke landschap. Langs oude boerderijen en kleine kerkjes leidt de weg omhoog. In Sankt Urban moet de auto aan de kant vanwege een enorme groep verklede kinderen die door de straten gaat. Als ze haar raampje opendraait, gooien de kinderen snoep naar binnen en steken handjes uit die ze moet schudden. Bij de piste krioelt het eveneens van de kinderen. Ook verkleed, maar dan in ski-tenu. Het valt aanvankelijk niet mee om te ontdekken in welk pak en onder welke helm haar eigen Racheltje zit. Maar: het lukt!

De Blije Berggeit – de Tiroler stacaravan die we na onze verhuizing op Marktplaats hebben geparkeerd – is verkocht. Harold gaat er nog een dagje naartoe met Frederik en Ezra. Ter plekke besluiten ze te blijven overnachten. Dat blijkt ook zonder tandenborstel en pyjama perfect te gaan. In Zmuln is het opeens héél stil. Vrijdagavond keren de drie avonturiers terug. Het werk wacht. Weer moet er volop geklust worden. En gekookt. Vandaag verwachten we drie extra gasten aan tafel, morgen zelfs zeven. Gelukkig zijn de jongens van alle markten thuis. Frederik doet gerust even boodschappen in Klagenfurt en Ezra draait zijn hand niet om voor een fantastische lasagneschotel. Ja, ‘de jongens’ vermaken zich wel. En ons…!

‘Wordt hier wel gewerkt?’

‘Bemoei je er niet mee, kleintje.’

‘Het gaat best!’

‘In vliegende vaart zelfs!’

‘De catering kan beter…’

Gerustgesteld?

Jeannette en Maria brengen een bliksembezoekje aan Nederland en keren terug met twee verstekelingen aan boord: Frederik en Ezra komen klussen op Freudenhof. Ondertussen willen ze zich bezinnen op de toekomst.
Momenteel denken ze nog dat ze het wel tien weken met ons uithouden. Toch menen we al enige aarzeling te horen in de jongemannenstem die nu en dan door het huis galmt: ‘How do you solve a problem like Mariaaaaaaaaa?’ Maria zelf is ter nauwernood ontkomen aan een emmer sneeuw die een van beide gasten van het balkon kiepte, terwijl de ander haar daar met een list onder lokte. Zelf blijven de heren ook nooit lang sneeuwvrij. ‘Ik heb al ongeveer twintig keer onvrijwillig de ice bucket challenge gedaan’,  verzucht Ezra.

Frederik legt alle avonturen vast in zijn vlogs. Da’s aanleiding voor een discussie over het principiële verschil tussen een blog en een vlog. ‘Wij zijn lezers’,  stelt Jeannette, ergens middenin het gesprek. Frederik rolt met z’n ogen. ‘Als je hier één keer naar de wc bent geweest, weet je wel hoe het werkt’, moppert hij, verwijzend naar een prikbord vol briefjes over het belang van boeken.  ‘Je zou haast denken dat je zwaar gehandicapt bent als je dislexie hebt.’ Ezra heeft geen idee waarover Frederik het heeft: ‘Ik heb nog nooit in het licht op de wc gezeten’, beweert hij. Maria drukt namelijk standaard het lichtknopje aan de buitenkant van het toilet uit zodra Ezra daar is binnengestapt. Hoeft hij in elk geval ook geen briefjes met wijze woorden te lezen…

Op deze zaterdagmiddag kruipen we met z’n zevenen in onze vijfpersoons Volvo en rijden naar de dichtstbijzijnde piste. Op nog geen 20 minuutjes van huis genieten we uitbundig van adembenemende vergezichten richting de Karawanken en de Julische Alpen. In het Klagenfurter bekken hangt een dichte deken van mysterieuze mist. Daarboven rijzen de besneeuwde toppen op in het late middaglicht. Een eindeloze wolkenlucht van zilver en blauw strekt zich uit boven het Alpenlandschap. Jeannette hoeft niet meer te zeggen wat ze denkt. ‘Hier wónen wij!  doen de kinderen haar na. ‘Ongelooflijk! Hé mam?!’

Het lijkt eindelijk eens een wat minder enerverende week te worden, zeggen we zondags tegen elkaar. Maar ’s maandags stijgt de spanning alweer: we bedenken dat het tijd wordt voor een gesprek met Herr Bürgermeister. Nauwelijks hebben we het aangevraagd of hij belt zelf al terug: of we de volgende ochtend om 8.00 uur (!) langskomen.
Afgelopen zomer hebben we hem weliswaar ontmoet en dat we verhuren mogen, staat vast. Maar inmiddels kunnen we hem concreter onze plannen en vragen voorleggen. De schrik zit er bij ons toch een beetje in: in Nederland duurde het een jaar of drie voordat B & B de Knusse Knapzak legaal was…
Hier blijkt het gauw gepiept. Vergunningen? Geen probleem. Zwembad in gebruik nemen? Gaat vast lukken. Bomen kappen? Tenten opzetten? ‘Du braucht keine Angst haben.’ De burgemeester belooft bovendien een Baumeister langs te sturen voor gratis advies. Toeristische informatie komt er ook aan. Onze mooie gemeente mag dan 12000 overnachtingen per jaar hebben, daar kunnen er heel goed nog wat bij – en op hulp van het gemeentehuis mogen we rekenen.
Ondertussen belt ook Herr Bankdirektor. Die blijkt woensdagmiddag persoonlijk poolshoogte te komen nemen. O help! Zonder bouwdepot geen Freudenhof. Dus is het zaak dat de directeur tevreden is. Als een speer schuiven we zoveel mogelijk stof onder het kleed. Gauw voeren we nog wat afval af, lakken we enkele deurposten, verven we een aanrechtblad en zetten we een paar bedden op hun plek. Met bonzend hart leiden we Herr Direktor – plechtig in zwart pak met stropdas – rond. En jazeker, hij is tevreden. Héél tevreden!
Terug in het woonhuis horen we de telefoon. Een van de buren moet een paar mooie meubels kwijt. Kunnen wij misschien iets gebruiken in de appartementen?
En dan zitten we aan de koffie met zelfgebakken taart en keuvelen genoeglijk over het leven in Zmuln en rijden vier keer heen en weer met bedden en kasten en tafels.
Zo wordt met hulp van de hele omgeving spook na spook verdreven uit Haus Einsamkeit. Een fantastisch vakantiehuis herrijst uit het stof. En wij zijn dankbaar.

We hoeven al die hapjes niet zelf op te eten. Zodra de klok van Zweikirchen zeven slaat, komen er auto’s de berg op. De buren!
Oké, niet alle genodigden verschijnen, maar de meesten zijn er! Acht volwassenen en een meisje dat vandaag 9 wordt. Ze staan nog in de hal als er al bulderend gelach klinkt. De toon voor deze avond is meteen gezet. De ‘dorpsoma’ is er ook bij. Meer dan een halve eeuw woont ze in Zmuln. Ze weet ons veel te vertellen over het huis en de historie. ‘En als je kwaaltjes hebt, kun je bij haar terecht, hoor’, plagen de andere dorpelingen. Plechtig overhandigt ze ons een koker met het lied van Zmuln. Gasten van ‘Haus Einsamkeit’ hebben het destijds geschreven; zomer aan zomer werd het hier op ons terrein gezongen:

Abgelegen und verträumt
liegt am Hang vom Wald versäumt
Zmuln, du unser Ferienhort
nicht weit weg der kleine See
In der Näh springt manch ein Reh
bist wirklich schöner Ort…

Zo gaat het door. Over ‘Liebe, Güte, Freundlichkeit / Hilfsbereitschaft, Heiterkeit’. En: ‘Hast noch eigner Art / die so selten dir bewahrt. / In dir hört man Gottes Wort / Bleib so eigen, bleib so schlicht / bleib und wirk so immerfort.’
Een cadeau om te koesteren. We hopen het in te lijsten en een ereplaats op Freudenhof te geven. Een prachtige plant en mandenvol Karinthische specialiteiten krijgen we bovendien: wijn, worst, spek. En als we iets nodig hebben, hoeven we maar aan te kloppen…
Als laat op de avond iedereen het donker en de kou weer in gaat,  voelen we ons wéér een beetje meer thuis op deze prachtige plek. Wat een warm welkom!

‘Hast du keine Hausschuhe???!’ Vol verbazing keken onze gasten – een gezin uit de kerkelijke gemeente – ons onlangs aan. Bij binnenkomst waren ze meteen begonnen hun schoenen uit te trekken, en toen wij hen adviseerden die lekker aan te houden, bleek dat ze hadden verwacht een paar pantoffels aangeboden te krijgen! De vader van de familie was extra blij dat-ie z’n eigen sloffen had meegenomen, de rest trok de schoenen maar weer aan.

Het zijn van die kleine dingen waaraan je merkt dat je ‘ver weg’ zit, met andere mensen en andere gewoonten. En dus zijn we benieuwd wat ons vanavond te wachten staat. We hebben namelijk het hele dorp uitgenodigd…

Op Kerstavond bezorgden Matthias en Jeannette bij alle zes de woningen van Zmuln een kerstkaart plus uitnodiging. Het bleek een flinke tippel voordat ze alle buren gehad hadden. De maan scheen, de grond glinsterde van de vorst,  de zaklamp was desondanks onontbeerlijk. Bij de helft van de huizen zochten ze tevergeefs naar een brievenbus. Ten slotte stopten ze hun envelopjes maar onder de ruitenwissers van een auto die op het erf stond.

En nu afwachten of er iemand komt opdagen. Of niet…

Silvio Kummer heet hij en hij woont in de buurt van Klagenfurt. Silvio is een Duitser van middelbare leeftijd die brood bezorgt voor bakkerij Roggn ’Roll (Für Laib und Wohl). Harold rijdt een dagje met hem mee om te bewijzen dat-ie een getalenteerd broodbezorger is. Als het lukt, mag-ie full-time brood rijden voor Roggn’Roll.

Tijd van voorbereiden is er niet. Woensdagavond 19.00 uur belt de Geschäftsleiterin met de vraag of Harold de volgende ochtend meegaat. Moet-ie zich wel om 3.30 uur (!) melden bij de broodfabriek. Natuurlijk staat Harold ruim op tijd bij de poort van de bakkerij. Befehl ist Befehl.
Hoewel de sollicitant zich vóór half vier meldt, staat er al een vrachtwagentje met draaiende motor klaar. Uit de cabine stapt een grote man, die Harold een grote hand geeft en zich met een diepe basstem voorstelt: Silvio Kummer. ‘Du hast kein Glück. Es wird einen verrückten Tag.’
‘Wieso?’, vraagt Harold een beetje bedremmeld en zich ternauwernood het Duitse woord herinnerend voor ‘hoezo’.
‘Das Wetter seht nicht gut aus. Sch…sse!’ Dat woord zal Silvio die dag nog wel zo’n tachtig keer gebruiken: voor het ‘slechte’ weer, voor de sneeuwkettingen die niet passen (anderhalf uur doen we erover om die bij minus 18 graden en zonder muts en handschoenen te bevestigen), voor automobilisten die niet snel genoeg aan de kant gaan, voor voetgangers die een zebrapad willen oversteken juist als wij naderen. Enzovoort.
Van zijn hart maakt Silvio geen moordkuil, ook niet tegenover zijn collega met wie hij vaak telefoneert. ‘Alter Schwede, totale Sch..sse heute’.
De route voert naar Ost-Tirol: Greifenburg, Lavant, Lienz, Gross Glockner. Het landschap is adembenemend, Silvio’s rijstijl zenuwslopend.
‘Gibt es auch Hirsche und Rehe hier?’, informeert Harold niet zomaar als het vrachtwagentje met 90 kilometer per uur door een donker bos rijdt. ‘Ja, sehr viele’, bevestigt Silvio. ‘Auf dieser Strecke passieren viele Unfälle’, gaat hij verder. Zonder gas te minderen.

De eerste sneeuwbuien worden door Silvio met vele ‘Sch..sses’ verwenst. Gas mindert hij niet, hoe slecht het zicht, hoe glad de weg ook is. ‘Speedy Gonzalez’ wordt-ie door collega’s genoemd, en Harold begrijpt snel waarom. Met samengeknepen billen zit hij naast de Michael Schumacher onder de broodbezorgers. De weg? Glad! Linkerberm? Is er vaak niet. Wel afgronden van op z’n minst 100 meter. Rechts dan? Steile rotswand! Tegenliggers? Ja, te veel, en te breed!

Silvio en Harold bezorgen brood bij een stuk of dertig hotels, drogisterijen en bakkerijen. Eén van de adressen ligt op de Gross Glockner. ‘Da ist ein Ferienhaus, Eigentümer ist ein Landsman von dir.’ Die eigenaar blijkt geen Landsman maar een Belg, zijn Ferienhuis ligt vandaag te hoog voor ons. Silvio heeft geen zin om de sneeuwkettingen wéér om de banden te spannen en neemt daarom een flinke aanloop . Vol gas daveren we de hoogste berg van Oostenrijk op. Eerst gaat het nog snel en voorspoedig, maar allengs langzamer; de banden slippen en Silvio gooit er enkele ‘Sch…sses’ tegenaan. Stil staan we. De Belg op de berg wordt gebeld. Of-ie het brood beneden op wil halen…

Het was afzien, vooral met die sneeuwkettingen. Het was ook een lange dag: we waren zo’n vijftien uur onderweg. ‘Maar nooit had ik dit willen missen’, zegt Harold eenmaal veilig in een gemakkelijke leunstoel bij de kachel. Kachels moet je trouwens in Slovenië kopen, dat scheelt de helft van het geld. Ook dat heeft-ie van Silvio. En voor klinkers moet je bij een bedrijf tegenover de Mediamarkt in Klagenfurt zijn. Daar heb je voor een paar honderd euro 100 vierkante meter.
De Geschäftsleiterin blijkt jammer genoeg de voorkeur aan een andere, Oostenrijkse, sollicitant te geven. Ondertussen is Harold een ervaring rijker.

Daar zit je dan wijdbeens en omgekeerd op de WC-pot. In je linkerhand een brandertje, in je rechter- een dot nat wc-papier om brandende schrootjes mee te blussen. Een fles 7-Up binnen handbereik en een Bommeltje op de stortbak.
Nee, niet alles zit ons mee. Wie geen cent te makken heeft, bestelt geen loodgieter om een bevroren leiding in de buitenmuur te ontdooien, maar gaat zelf op de pot zitten.
Met een Ollie B. Bommel-boek, een bakje kaasstengels en wat telefoontjes naar mensen die je al maanden geleden had willen bellen, is het gek genoeg nog vol te houden ook. Af en toe werpt een huisgenoot een medelijdende blik om de hoek. Ondertussen dient zich de vraag aan hoe lang het duurt voordat het ijs in de leiding gesmolten is en Jeannette haar wasmachien weer kan gebruiken, want er is in huis geen schone sok en vaatdoek meer te vinden. Rob en Wilchert van het Leger deden er vorige week zo’n zes uur over om de kraan weer te laten lopen. Harold zit daar inmiddels ook al aan, maar nog steeds geen druppel water uit de kraan…
Wordt vervolgd…

Het gehamer hield op, de stemmen verstomden. Het Leger des Heils trok zich donderdagavond uit Zmuln terug. Racheltje en Maria konden hun tranen niet bedwingen. En wij? Wij zwaaiden met vochtige ogen de witte Volkswagen-bus na, dankbaar voor wat de Helden hadden verricht en weemoedig omdat we het nu weer zonder hen moeten stellen.

van links naar rechts: Maria, Frank, Freek, Matthias, Harold, Jeannette, Marjan, Wilko, Rob, Marijke, Rini, Rachel, Bert

Der Rini: amateur-cabaretier en au pair
Rini kenden we inmiddels als een amateur-cabaretier, die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds zijn toehoorders laat schuddebuiken van het lachen. Dat hij ook over de kwaliteiten van een au pair beschikt, wisten we niet. Was-ie niet fikkie aan het stoken met Matthias, dan was-ie wel in een serieus gesprek gewikkeld met Maria over de dingen des levens. Matthias vond in Rini, behalve een kameraad met wie je sleetje rijdt op zo gevaarlijk mogelijke trajecten, ook een streng toezichthouder op het maken van z’n huiswerk. De aansporingen van Rini, zelf op zijn veertiende gestopt met school, hadden een verbazingwekkend effect: Matthias haalde zowaar zijn schoolboeken tevoorschijn…

Der Rob: stille kracht
Het lijkt er op dat Rob altijd de meest vervelende karweitjes doet. Schuurde en schilderde hij in september -boven zijn macht- het dak van de veranda, dit keer ontfermde hij zich over het gipsen plafond van de hal. Het plafond werd strak en glad, Robs snor wit en stoffig. Daarna ontfermde Rob zich met kwast en roller over kozijnen en deuren, zette met Wilko een nieuwe keuken in elkaar en zat urenlang geduldig met een brandertje op de wc-pot om een bevroren leiding tot ontdooien te bewegen.

Die Marijke: kantinejuffrouw
Marijke verzorgde de catering voor de Werkers des Heils. Koffie, thee en cola was dankzij Marijke altijd voorhanden. In anderhalve week tijd gingen er zo’n vijftien 500 grams pakken koffie door. Bovendien hield Marijke de boel een beetje schoon, hoewel dat met  al die stoffige figuren een schier onmogelijke taak was.

Der Frank: kind en kok
Toen de eerste sneeuw viel, ontwaakte het kind in de kok. Dat deze jongen in ‘der Zmuln’ maar liefst 36 werd – historisch moment – zou je niet zeggen. Hij was voor Maria, Matthias en Rachel een dankbaar doelwit voor hun sneeuwballen. Dat hij bij de OBI een gloednieuwe sneeuwschep uit het rek greep om eindelijk wraak te nemen op zijn kwelgeesten, bleef gelukkig bij het winkelpersoneel onopgemerkt. De maaltijden van Frank waren alle verrukkelijk; een kleine rondvraag hier leert dat de pasta met zalm als allerallerallerheerlijkst wordt gezien. We hopen allemaal van ganser harte dat Maria goed heeft opgelet tijdens de les ‘zelf kroketten maken’…

Der Bert: schoonmaker en laundry-boy
Bert was van de was. In no-time had-ie in de gaten hoe de machine werkt, iets dat de heer des huizes na vijftien jaar nog niet door heeft. Bert ontdeed het woonhuis van stof en spinnenwebben. Bert was ook aanvoerder van het Leger des Dweils (bijna dagelijks dweilde hij de vloeren) en tevens bedenker van de vraag ‘was zagen Sie’ toen er een diepgaande discussie over de decoupeerzagen losbarstte.

Freek de Grote
Voor Freek is hier ter plaatse een commissie opgericht die een standbeeld-op-ware-grootte van deze held moet realiseren. Probleem is hoe de commissie aan zoveel materiaal moet komen… Hoe ver waren we geweest zonder het lumineuze idee van Freek om hier met het Leger te komen klussen? Dat het zo goed en gezellig was, dat er zoveel werk is verzet, is voor een belangrijk deel aan deze grijs-blonde reus te danken. Desondanks was de arme aanvoerder opnieuw mikpunt van weinig complimenteuze opmerkingen en werd hij tot in zijn bed met sneeuwballen verrast. Maar ja, wat wil je ook als je voor 120 eur gaat tanken en dan aan ‘de jongens’ vraagt hoeveel dat eigenlijk in Nederlands geld is…

Der Wilko und die Marjan: prachtig klus-stel
Even overwogen we er nog een appartementenhuis bij te kopen. Marjan en Wilko gingen zó snel dat we bang waren dat er na enkele dagen niets meer te doen zou zijn. Marian schuurde, schilderde, knipte en plakte dat het een aard had. Gedateerde keukens maakte ze up-to-date en ze zette de puntjes op de i, waar Nico en Gerrit eerder het grove werk hadden gedaan. Wilko schroefde, timmerde en zaagde. Het resultaat: een nieuwe keuken in één van de vertrekken, een reuzenboekenkast in de werkkamer van Jeannette, een handig werkblad in de schuur en prachtig afgewerkte appartementen.

Het mag een wonder heten: plotseling zijn de werkkamer, een hal en drie appartementen klaar om ingericht te worden. Nog even, en we kunnen de eerste foto’s laten zien!