Bijzondere dagen voor ons, in deze voorlaatste week van augustus. Niet omdat onze blonde, vierpotige allemansvriend Tobias bijna jarig is. Zelfs niet omdat vijftig jaar geleden de eerste McDonald’s in Nederland werd geopend. Nee, precies vijf jaar geleden verlieten wij Nederland voorgoed en arriveerden we met ons vijven op Freudenhof, dat toen nog Haus Einsamkeit heette.
Eenzaam was het er inderdaad, het is het laatste huiselijke huis aan deze kant van de Zmulnerberg. De plek en het huis gaven Jeannette de voorbije vijf jaren de rust & ruimte die ze in Karinthië hoopte te vinden, hoewel de rust met meer dan veertig gasten in de vakantieperiode een relatief begrip is. Harold is in Zmuln de angst kwijtgeraakt die hem in Nederland parten speelde om “hetzelfde werk te doen en in hetzelfde huis te wonen” tot aan het einde van zijn leven; hij heeft zijn avontuur in Zmuln gekregen. En de kinderen, die zouden er niet aan moeten denken om dit avontuur te missen.
Voor ons allemaal geldt dat we dankbaar zijn voor de prachtige omgeving én voor vele nieuwe mensen die we hier mochten leren kennen: gasten uit Nederland, de mensen van het Leger des Heils die ons de jaren door trouw hielpen, de broeders en zusters uit de kerk waarvan we lid zijn, de jongeren die hier weken, soms maanden doorbrachten en hielpen met duizend en een klussen en nog vele, vele anderen. Ze hebben ons leven verrijkt!

Die eerste reis naar Zmuln, vijf jaar terug, verliep niet zonder slag of stoot; de navigatie kende geen dorp Zmuln, dus deden we het zonder de aanwijzingen van de TomTom. Langer dan een uur dwaalden we door de zonovergoten omgeving zonder ons huis te zien. Raar eigenlijk, je eigen huis niet kunnen vinden… Uiteindelijk zagen we in het dorp Zweikirchen een bordje Zmuln, reden we langs maïsvelden, korenakkers en weiden met grazende  koeien heuvelopwaarts. Dáár was het!  

Wat we er precies aantroffen? Dat ligt er maar net aan aan wie je die vraag stelde. De meeste mensen zagen er indertijd misschien een mooie plek in om een middagje te picknicken, aan het einde ervan het picknickkleed uit te schudden en weer huiswaarts te keren. Sommigen zagen er een prima stuk bouwgrond in: alles plat schuiven, nieuw bouwen en je hebt een huis op een fantastische locatie. Wijzelf zagen niet zozeer aan wat voor ogen was, maar wat het zou kunnen worden. Van de ondoordringbare wildernis kon je best een mooie tuin maken, een hoekje met een schommel en wipwap voor de kinderen, een vuurplaats en een groot gazon. Het zwembad –destijds een haveloos gat vol kikkers, hagedissen en slangen– viel toch best nog op te knappen? En ja, het zwaar vervallen, vreselijk vochtige, met troep volgestouwde huis zelf zou ook wat aandacht vragen. Maar als we ons kwaad maakten, wie weet hoeveel er dan in korte tijd kon gebeuren, dachten we, terwijl Harold zich enthousiast in zijn twee linkerhanden wreef. Hoe naïef kun je zijn…

“Wahnsinn!”, noemde menige Oostenrijker het.

Het kostte inderdaad heel wat zweetdruppels, centen, denkwerk én veel hulp uit onverwachte hoeken om Freudenhof zover te krijgen als het nu is: een fantastische plek om vakantie te vieren, maar een nog veel betere plek om te wonen. En nee, het was niet alleen Freude die we hier gekend hebben, want niet altijd zat het mee. De renovatie van het zwembad bleek veel duurder dan gedacht, de Volksbank weigerde ondanks eerdere toezeggingen plotseling extra krediet te verstrekken, de planning van renovatiewerkzaamheden dreigde vaak uit de hand te lopen, omdat niet alle Karinthiërs gewoon zijn afspraken na te komen en de laatste (corona)winter viel ons ook zwaar. We zijn het allemaal te boven gekomen en genieten elke dag van elkaar, deze plek, onze vele gasten. Gott sei Dank!

Teruglezen hoe ons die eerste dagen verging? Klik gewoon op een van de volgende links…

De verhuiswagen is er!

Twee weken in Karinthië, dat was…

© Copyright Matthias Wilbrink

Op de Olijfberg bleek de band van onze huurauto te zijn lekgeprikt. Bij 31 graden dreven we op de Dode Zee. De potten en pannen voor de avondmaaltijden werden gejat. Onze slaapzakken waaiden haast weg. En de temperatuur daalde ’s nachts tot op koelkastniveau.
Vorige week woensdag ver na middernacht – 3.15 uur om precies te zijn – keerden we terug na een onvergetelijke reis door het zuiden van Israël. Minder dan drie uurtjes later zou de wekker alweer gaan: het werk op school, bij de Spar en op Freudenhof begon weer.
Wij hadden het er allemaal graag voor over. Want wat een geweldige en verrijkende belevenis was dat verblijf in de Negev-woestijn, samen met achttien andere gemeenteleden.
Het complete avontuur hebben we beloofd aan het familieblad Terdege, dat het verhaal graag publiceert in het vakantienummer van januari 2020, maar hier plaatsen we alvast een paar foto’s.
En nu… gaan we gauw van start met nieuwe renovatieklussen en voorbereidingen voor het komende seizoen. Want we ruiken de lente hier in Zmuln. En de eerste gasten laten niet lang meer op zich wachten.

Dagelijkse Bijbelstudie in de woestijn.

 

Negev
©matthiaswilbrink

 

 

 

 

 

 

De gastank is leeg en de spaarpot ook; de houtkachel nog altijd niet gerepareerd. Elektrische kacheltjes houden de woonkamer op temperatuur, in de rest van het huis is het ijzig. Buiten vriest het 10 graden. Onze bankdirecteur heeft een paar dagen vrij, en dus rijdt Harold nog steeds naar zijn werk in een huurauto.
Er is ook goed nieuws, zoals: De reserveringen voor Freudenhof stromen binnen, zodat het hoogseizoen 2018 al bijna volgeboekt zit. We worden omringd door hartelijke berichten en blijken van meeleven na het auto-ongeluk van vorige week. Rachel heeft er gelukkig niets aan overgehouden, Jeannette alleen een pijnlijke heup en dat wordt ook alweer minder. De elfde verjaardag van Rachel – één dag na de botsing – was een supergezellig feest, met lieve vriendinnen en klasgenootjes die haar enorm verwenden. Met z’n allen speelden we een cadeautjesspel. Er werd veel gelachen, lekker gegeten en na afloop nog een tijdje heerlijk gesleed.

 

Het pak sneeuw dat er al ligt, wordt volgens de verwachting de komende dagen aangevuld met zo’n 70 centimeter aan vlokken! En als we uit de ramen kijken, zien we aan alle kanten wondermooie taferelen.

Donderdagmorgen 30 november

04.47 uur – Stilte en duisternis worden wreed verstoord. Geronk nadert. Lichtschijnsel dringt door het gordijn de slaapkamer binnen. Beneden slaat Tobias aan. Het kan niet missen: de sneeuwschuiver komt de berg op. Nu al!

05.45 uur – ‘D’r uit!’ zegt de wekker. Jeannette is aan de beurt om de kinderen naar school te helpen. Bij het licht dat vanaf de overloop naar buiten valt, ziet ze de struiken achter het huis zwaar doorbuigen onder hun witte last. Gauw gaan de gaskacheltjes aan. Gisteren stopte de centrale verwarming er namelijk mee: de gastank bleek leeg. Normaal geen probleem dankzij onze heerlijk tegelkachel, maar die is stuk, en wordt pas volgende week gerepareerd…

06.30 uur – Dik ingepakt stappen Maria en Matthias de deur uit, lopend naar de bus in Zweikirchen door een betoverd landschap.

06-45 uur – Jeannette maakt Rachel wakker. ‘Morgen ben ik jarig!’ is het eerste wat een slaperig stemmetje opgetogen zegt.

06.00 uur – De chauffeur van de schoolbus wordt gebeld om te zeggen dat Rachel alleen op de terugweg meegaat. Heen kan ze met Jeannette meerijden, die toch een boodschap in Liebenfels moet doen. ‘Oké! Passt! Danke!’

07.30 uur – ‘Ik heb kriebels in mijn buik’, zegt Jeannette, terwijl ze door de sprookjesachtige wereld naar beneden lopen.  ‘Autorijden met zó veel sneeuw…’

De auto kon gisteren niet meer boven komen en wacht hen op bij het appartementenhuis.

Jeannette schept de sneeuw bij de voorwielen weg en maakt de ruiten vrij.  Hoewel de sneeuwschuiver in alle vroegte geweest is, ligt er alweer een hele laag.
Ze krijgt de wagen zowaar in beweging. Soms maakt hij een rare schuiver op het landweggetje. Dan zegt ze hardop tegen zichzelf: ‘Niet remmen, zegt Harold! Bijsturen en vooral niet remmen!’

07.40 uur –  De doorgaande weg naar Liebenfels loopt net buiten Zweikirchen omhoog. Eenmaal boven heb je pas weer zicht op het vervolg van de route en dat ziet er dit keer niet best uit. Beneden blokkeert een grote vrachtwagen vol boomstammen de halve rijbaan! Een personenauto is er zo te zien tegenaan geknald, enkele mensen staan ernaast en omdat de weg inmiddels naar beneden loopt, begint onze eigen auto flink vaart te maken. In een reflex probeert Jeannette te remmen, maar de auto reageert nergens meer op, gaat alleen maar harder rollen.
Níet bovenop die vrachtauto, die geeft geen millimeter mee! vliegt het in een flits door Jeannette’s hoofd. Probeer de berm in te rijden! Ze stuurt naar rechts. Even lijkt de auto inderdaad de berm en daarmee de sneeuwhopen in te schieten, dan tolt hij plotseling naar links.
‘We gaan botsen, Rachel! We gaan botsen!’ roept Jeannette in paniek. De mensen buiten schijnen zwaaiende bewegingen te maken, de vrachtauto met de boomstammen is nu vlakbij. Plotseling vliegt er een man over de motorkap. Ik moet eruit!, denkt Rachel ondertussen doodsbang. Wég hier! Haar hand gaat al naar de deur…
Dan een enorme klap en een schroeilucht. Brand?  ‘Gaat het goed, Rachel?’ vraagt Jeannette (al herinnert ze zich dat later niet meer). ‘We moeten eruit! Snel! Kom achter me aan!’ Wát, als ook de auto die ze een eindje achter zich heeft gezien niet kan stoppen? Ze klikken hun gordels los, vliegen de weg over, naar de berm. ‘Ik ben bang, mama!’ roept Rachel. ‘En ik bloed. Kijk, ik bloed heel erg!’
Tot haar ontzetting ziet Jeannette dat Rachels gezicht onder het bloed zit. Het drupt in haar wimpers en langs haar neus.
Al snel staan er enkele auto’s en mensen langs de weg. Eén wagen schuift de kant in, omdat ook hij niet normaal kan remmen. Een vriendelijk dame belt de politie en zegt dat er een meisje gewond is. Ze biedt tissues aan en laat Rachel in haar auto plaatsnemen, beschut tegen de zware sneeuwval. De vrouw komt van Friesach en heeft vanmorgen al vijf ongelukken gezien, zegt ze. Een man met lange, zwarte haren en een spijkerbroek die opzij helemaal nat is, vertelt dat hij tussen de auto en de vrachtwagen terecht dreigde te komen, maar op de motorkap gesprongen is en zich daar afgezet heeft, zodat hij met een flinke boog in de sneeuw belandde. Dat moet een acrobaten-kunst van jewelste geweest zijn…! Jeannette belt Harold, die nu voorlopig zonder auto op de berg zit en niet naar zijn werk kan.

Even later ligt Rachel met een neck brace en een zuurstofkapje in de ziekenauto. ‘Ze is in orde’, stellen de broeders Jeannette gerust, tot wie alles nu pas echt begint door te dringen en die zich zorgen maakt om Rachel. ‘Ze heeft alleen wat zuurstof nodig.’
Opeens duikt Harold op, samen met een behulpzame buurvrouw onder een bruin hoedje. Harold kijkt bij de auto. Voor het portier ligt half onder de auto Rachels wollen muts in de sneeuw. De cd-speler is door de klap aangegaan en de gezangen galmen door de wagen. Beide airbags aan de zijkant van de auto zijn uitgeklapt.
De man van de motorkap klaagt nu over pijn op zijn borst. Voor de zekerheid mag hij ook plaatsnemen in de ambulance.
Al snel gaat het met vliegende vaart richting Klagenfurt. Het angstzweet breekt Jeannette uit. De weg is bedekt met een witte laag, het zicht heel slecht. Wordt dit wéér een ongeluk…? En als Rachel niets mankeert, waarom dan zo’n hoge snelheid bij deze weersomstandigheden? Waarom met zwaailichten en sirene…?
‘Voelt u zich niet goed?’ informeert de ambulancebroeder. Haastig biedt hij een spuugbakje aan. De broeder verzekert haar ervan dat ze veilig zullen aankomen en verbiedt haar nog langer door de voorruit te kijken. Rachel glimlacht dapper achter haar zuurstofmaskertje. Terwijl de tranen over haar wangen rollen, zegt ze: ‘Niet bang zijn, mama.’ Na een eindeloze rit komen ze eindelijk op de kinderafdeling in Klagenfurt aan, waar Rachel grondig onderzocht wordt. Als ze uit de röntgenkamer komt, duiken Harold en de buurvrouw met het bruine hoedje ineens weer op.
Rachel mag met pijnstillers mee naar huis. Ze heeft een flinke dreun gehad, zegt de dokter. Ze moet rustig aan doen en goed in de gaten gehouden worden. Als ze gaat slapen, moet ze elke twee uur wakker gemaakt worden. Als ze misselijk of duizelig wordt, moet ze meteen terugkomen.
De buurvrouw zet ons bij een autoverhuurbedrijf af, waar we een witte Golf meekrijgen. De radio springt vanzelf aan als we hem starten. Er is juist een nieuwsuitzending die melding maakt van ‘chaos’ op de Oostenrijkse wegen en ‘dramatische’ ongelukken. We danken God uit het diepst van ons hart voor de wonderlijke afloop van dit ongeluk. Het is onvoorstelbaar dat we zo weinig mankeren.

Nauwelijks zijn we uitgestapt, onderaan onze berg, waar ook de huurauto zal moeten achterblijven, of Harold krijgt een sneeuwbal in zijn nek. De kleine patiënt die rustig aan moet doen, is de dader…

 

 

 

Of we soms ingesneeuwd zijn? wordt er van verschillende kanten gevraagd. Nou, nee hoor,  Zwarte Piet weet ons nog prima te bereiken…!
Vanuit het raam zien we weliswaar een dik pak sneeuw liggen op de bergen, maar het laagje dat rondom ons huis gevallen was, is alweer weg. De temperatuur heeft het vriespunt bereikt en wij genieten van deze stille winterperiode. ’s Avonds gaan de luiken dicht. De katjes spinnen, de kaarsen branden. Even geen avonturen nu. Overdag is er nog altijd veel te doen, maar nu is er vooral ook tijd voor elkaar en voor onze omgeving. Harold gaat een weekendje weg met de mannen van de kerk; Jeannette woont het Frauenfrühstück in de gemeente bij. Het appartementenhuis en zwembad zijn winterklaar gemaakt, de voorbereidingen voor de volgende renovatiefase van Freudenhof in gang gezet en momenteel richten we de gemeenschappelijke ruimte in. De open haard brandt er al heerlijk!

 

Vanuit de lucht zie je Freudenhof en de Freudenhütte prachtig liggen tussen de heuvels en bergen. Een van onze gasten -Harmen van Norel- maakte er mooie opnamen van met zijn drone. Samen met veel foto’s van Freudenhof zijn ze te zien op:

http://www.freudenhof.nl

(op de homepage naar beneden scrollen tot aan FOTO’S) Welkom op onze website!

Sommige gasten bewonderden de goud gekleurde omgeving vorige week vooral vanaf het zadel; regelmatig trokken ze er op uit met hun mountainbikes. Lieve mensen, bedankt voor jullie gezelligheid. En voor deze prachtige foto’s!