Hier op Freudenhof heerst nu de verstilde sfeer van het najaar. De laatste gasten die er nog zijn, genieten van oogverblindend gouden bomen. Uitbundige herfsttinten kleuren de hellingen. Elke morgen worstelt een zilveren zon zich door de witte nevels, om al snel het hele landschap in gloed te zetten, de middagen zijn stralend en stil. Een enkele keer echter wordt de rust bruut verstoord…

Vanmiddag bijvoorbeeld zit Matthias -zoals altijd welgemoed en enthousiast- zijn huiswerk te maken als achter hem een ijselijke kreet klinkt. Met een ruk keert hij zich om. Aan de hengel die in de hoek van z’n slaapkamer staat, hangt Kruimeltje. De jonge kat is met het draad gaan spelen en heeft de vishaak in z’n pootje gekregen. Kater Moortje springt verschrikt van het bed om poolshoogte te nemen. Ook Matthias snelt toe, roept Harold erbij en ten slotte Jeannette. Binnen de kortste keren zit alles onder het bloed – meer mensenbloed dan kattenbloed, want het dier gaat wanhopig tekeer- maar de vishaak blijft zitten waar-ie zit. Jeannette besluit het diertje met hengel en al in de auto te hijsen, maar het lijkt Matthias praktischer om eerst de draad door te knippen… Dan scheuren die twee met de patiënt naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Een blik op de klok – 17.45- doet hen vrezen dat ze achter het net vissen, maar zowaar, er wordt nog opengedaan. De dierenarts, die juist wilde vertrekken, roept ach en wee bij het zien van het jammerende slachtoffer. Ook zij probeert tevergeefs de weerhaak los te peuteren, Kruimel is door de pijn te veel in paniek. Dan maar een korte narcose, al vindt de Tierärztin dat niet ideaal voor zo’n jong schepsel. Ook bij de slápende kat heeft ze geen succes. Geen van haar vele gereedschappen voldoet. Of Jeannette en Matthias bij de overburen om een ‘kleine tang’ willen gaan vragen… ‘Aber schnell!’ want die narcose werkt niet lang meer. Het hek van de overburen zit op slot, maar er is een bel. Het duurt nogal voordat de buurvrouw over het gazon komt aanlopen; het duurt nog langer voordat ze met een tang terugkeert, maar eindelijk is het toch zover. Op dat moment klinkt vanuit de deuropening aan de overkant de stem van de dierendokter: ‘Ich habe es geschafft!’ Kruimel is verlost van de haak, hij krijgt jodium, antibiotica en Matthias z’n wonden worden meteen ook maar even ontsmet. Kruimeltje likt z’n poot en wil de rest van de avond nog maar één ding: op schoot.

En wie is er nu eigenlijk het meeste gewond geraakt…?

Rachel wil ook weleens meemaken wat al die gasten afgelopen zomer hier beneden beleefden. Of we dus asjeblíeft in het appartementenhuis met vakantie kunnen…? En zo pakken we allemaal een tas in, en ruilen we de Freudenhütte voor twee nachten in voor Freudenhof. Amélie komt ook nog en na een heerlijk weekend schrijven we een lovende recensie in het gastenboek en bedanken we de eigenaars heel hartelijk voor de vriendelijke ontvangst, de prettige sfeer en alle warmte die we genoten hebben;););)!Vakantiegevoel op Freudenhof…

We bivakkeren in Stube Fröhlich

Al dagen van de voren blijkt het iedereen die je maar tegenkomt bezig te houden. Zo ongeveer elke volwassene en elk kind dat je spreekt, begint erover. De Wiesenmarkt. Voor de 656e keer – al 656 jaar dus!!!- is de boerenmarkt-met-kermis in zicht. Tien dagen lang feest in Sankt Veit, betekent dat. Scholieren krijgen er een paar uur vrij voor; de gymles brengen ze door op de trampolines op de markt; huiswerk wordt beperkt gegeven; sommige leerkrachten en leerlingen komen in ‘Trachten’ – Oostenrijkse klederdracht- naar school. En als Maria’s klas een beetje onrustig is, dreigt haar mentrix: “Wie nu niet ophoudt, gaat donderdag voor straf met mij naar de Wiesenmarkt…” Tjsa, het mag dan het grootste volksfeest van heel Oostenrijk zijn, met je lerares wil je daar natuurlijk niet rondlopen. Matthias rijdt met zijn makkers van de jeugdbrandweer naar Sankt Veit en loopt al snoepjes uitdelend mee in de optocht. Maria en Rachel dromen al dagen van de suikerspin, Jeannette van de antiekafdeling en Harold… die tikt er een nieuwe column over voor de krant. Wordt vervolgd, dus.

Feuerwehr Jugend Zweikirchen, met Matthias als tweede van links

Voor het hele verhaal:
https://www.rd.nl/karinthi%C3%AB-en-toen-bleven-we-direct-bij-de-eerste-gemeente-hangen-1.1434160

‘Je moet een broek aan doen’, zegt Harold tegen Jeannette. ‘En laarzen. Kom es’ kijken wat we op ons terrein hebben…’
Na dagenlange regen is het nu een heerlijke septembermorgen, met zon en nevels rondom ons huis.
‘Is het leuk of niet leuk?’ wil Jeannette weten, als ze haar laarzen aantrekt.
‘Superleuk!’
Samen struinen we de berg naast het woonhuis op, dwars door manshoge struiken en brandnetels.
‘Heeft het soms met het ruisen van het bos te maken, terwijl het helemaal niet waait? Dat viel me gisteren op, toen ik buiten was.’
En ja, niet veel later staan we bij de oorzaak van het mysterieuze geruis. Waar Matthias vorig jaar al eens een mini-watervalletje ontdekte, brúist het water nu naar beneden. Een prachtig gezicht en een machtig geluid, dat je op grote afstand nog steeds kunt horen.

Foto’s maken blijkt lastig omdat de waterval van alle kanten overwoekerd wordt door struikgewas,  varens en boomtakken. Zo goed en zo kwaad als het gaat, volgen we de stroom omlaag tot in de buurt van het zwembad.
Boven het weiland hangen witte watten. De Ulrichsberg aan de overkant steekt er groen bovenuit, maar op de bergen in de verte ligt sinds gisternacht sneeuw.

Ulrichsberg

Freudenhof – met het mooie, nieuwe balkon, dat Wilko & Marjan de afgelopen weken gemaakt hebben – ligt te stralen in de morgenzon. 

Na heel veel maanden zit de deur hier nu op slot. De laatste gasten zijn dinsdag vertrokken. Er valt nog steeds veel te doen, maar zodra wij naar boven gaan, is daar niemand meer. Een raar idee!
We  kijken dankbaar terug. Wat is het -voor een eerste seizoen- allemaal goed gegaan en wat waren het mooie maanden! We hebben ze feestelijk afgesloten met het bezoek van oma Wilbrink en tante Tiny: toerend door de Karawanken en bij zonsondergang uit eten op de Magdalensberg. En met het bezoek van de vrienden Evert en Frits: kruipend door onderaardse gangen en grotten vol vleermuizen en lopend langs de Abenteuer Wasserweg en door de Tscheppaschlucht.

Nu genieten we van de stilte. En hoewel we ondertussen aan de slag gaan met een heleboel grote en kleine klussen die nog wachten in het appartementenhuis, speelt het leven zich voorlopig wat meer in het woonhuis af.

‘Morgen komen er nieuwe gasten,’  zegt Jeannette op dinsdagmiddag. ‘Hmm’, antwoordt Harold. ‘Voor hoe lang? Hebben ze al betaald? In welk appartement zitten ze? Kunnen ze tafeltennissen? En: het zijn toch geen vegetariërs?’ Die laatste vraag stelt Harold steevast, omdat er niet vaak genoeg gebarbecued kan worden. Vindt hij. Maar op al deze concrete vragen antwoordt  Jeannette dit keer niet, vaag of ontwijkend. Harold is er de man niet naar om moeilijk te doen, hij laat graag alles zonder voorkennis over zich heenkomen, en dus gaat-ie verder met bonnetjes scannen voor de BTW-teruggave.

Dat Maria extra druk aan het bakken slaat, valt hem niet op. Dat Jeannette woensdagmorgen het woonhuis grondig aan het poetsen is, zet hem evenmin aan het denken. Meestal is daar wel een aanleiding voor, namelijk bezoek. Van aankomende visite weet Harold echter niks en dus neemt hij maar aan dat zich een spontane schoonmaakwoede van zijn vrouw heeft meester gemaakt. De volmáákt argeloze toon waarop de kinderen in zijn aanwezigheid met elkaar zitten te overleggen wat voor gasten er eigenlijk komen en hoe laat die zullen arriveren, doet bij hem geen alarmbel rinkelen.

Wat hem énigszins wakker schudt – en dan nog maar half… –  is het luide getoeter van een blauwe Renault die aan het einde van de middag de berg op komt scheuren. Het voertuig met Nederlands kenteken houdt geen halt bij het appartementenhuis, maar dringt door tot aan de voordeur van het woonhuis. Daar staat juist Harold op de stoep. Hij is net van zins om het bier voor de barbecue in de ijskast te leggen en moet daarvoor in de garage zijn. Verbaasd over de lawaaierige aankomst van de nieuwe gasten, vraagt hij zich af:  ‘Wat zijn dat voor lui?! Je gaat toch niet zo uitbundig toeteren als je op je vakantie-adres aankomt?’ Vertwijfeld kijkt hij Jeannette aan, die ‘toevallig’ ook in de buurt is. Het blauwe autootje stopt. ‘Benieuwd wat voor types daar uitkomen’, zegt Harold in zichzelf. Hij zet een paar stappen in de richting van de wagen en staat dan stokstijf stil. Uit de auto die opengaat, vliegt zijn bloedeigen moeder!
‘Héééééééé!’ zegt Harold verbluft.
Veel meer komt er voorlopig niet uit.
Perplex is hij. Volkomen overrompeld, verrast, verbaasd en onthutst. Pas enkele uren later zegt-ie uit de grond van zijn hart: ‘Wat fantastisch dat mama hìer is! En wat geweldig dat Tiny d’r bij is!’
In ruim een jaar tijd heeft hij z’n moeder slechts één keer gezien. Nu zet ze voor het eerst voet aan de grond in Zmuln, samen met een tante die we ook al zó lang graag eens hier in Karinthië zouden willen hebben. Daar zijn ze dan. Volkomen onverwacht. Voor Harold althans.

Wat doe je op een grijze, regenachtige dag in Karinthië? Dan ga je gewoon de grotten in. Timon, een jongen uit onze kerkelijke gemeente, weet veel van de natuur hier in zijn vaderland.  Hij biedt aan om de jongeren onder onze gasten een plekje te laten zien waar ze normaal gesproken niet komen.  Zo kruipen ze op hun buik door een fascinerend gangenstelsel in de rotsen. Na afloop zoekt de hele club paddenstoelen in ons eigen bos. Timon en Maria maken ze vervolgens klaar.  “Ik krijg opeens een Kerstgevoel”, zegt een van de gasten als we laat die avond aan tafel gaan in de Freudenhütte en bij kaarslicht een verrukkelijke paddenstoelenmaaltijd verorberen.

Parasolpilz, om  te bakken als een Schnitzel.

Eierschwammerl en Maronenpilz, voor de saus bij de aardappels.

Mahlzeit!

‘Wohnen wo andere urlaub machen’, noemen ze dat hier… En zo blijft het vakantiegevoel ondanks al het werk dat er nog te doen valt op Freudenhof. Wat genieten we van dit dagje uit met z’n vijven!

Daar hangen de dames. Per stoeltjeslift naar…

…het drielandenpunt Oostenrijk-Slovenië-Italië.

Een paar uur later pakken we de gondel…

…naar het bedevaartsoord Monte Lussari

Links op de achtergrond ligt de Mangart, een berg op de grens van Italië en Slovenië. De Mangart is een engerd – weten we sinds we een tijdje terug tevergeefs probeerden deze berg te bedwingen.

Zwemmen bij de Laghi di Fusine

Koud!

Helder!

H

Dit went na 365 dagen nog steeds niet: zo’n mooie zondagmiddagwandeling op nog geen 15 kilometer van huis!