Hier op Freudenhof heerst nu de verstilde sfeer van het najaar. De laatste gasten die er nog zijn, genieten van oogverblindend gouden bomen. Uitbundige herfsttinten kleuren de hellingen. Elke morgen worstelt een zilveren zon zich door de witte nevels, om al snel het hele landschap in gloed te zetten, de middagen zijn stralend en stil. Een enkele keer echter wordt de rust bruut verstoord…

Vanmiddag bijvoorbeeld zit Matthias -zoals altijd welgemoed en enthousiast- zijn huiswerk te maken als achter hem een ijselijke kreet klinkt. Met een ruk keert hij zich om. Aan de hengel die in de hoek van z’n slaapkamer staat, hangt Kruimeltje. De jonge kat is met het draad gaan spelen en heeft de vishaak in z’n pootje gekregen. Kater Moortje springt verschrikt van het bed om poolshoogte te nemen. Ook Matthias snelt toe, roept Harold erbij en ten slotte Jeannette. Binnen de kortste keren zit alles onder het bloed – meer mensenbloed dan kattenbloed, want het dier gaat wanhopig tekeer- maar de vishaak blijft zitten waar-ie zit. Jeannette besluit het diertje met hengel en al in de auto te hijsen, maar het lijkt Matthias praktischer om eerst de draad door te knippen… Dan scheuren die twee met de patiënt naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Een blik op de klok – 17.45- doet hen vrezen dat ze achter het net vissen, maar zowaar, er wordt nog opengedaan. De dierenarts, die juist wilde vertrekken, roept ach en wee bij het zien van het jammerende slachtoffer. Ook zij probeert tevergeefs de weerhaak los te peuteren, Kruimel is door de pijn te veel in paniek. Dan maar een korte narcose, al vindt de Tierärztin dat niet ideaal voor zo’n jong schepsel. Ook bij de slápende kat heeft ze geen succes. Geen van haar vele gereedschappen voldoet. Of Jeannette en Matthias bij de overburen om een ‘kleine tang’ willen gaan vragen… ‘Aber schnell!’ want die narcose werkt niet lang meer. Het hek van de overburen zit op slot, maar er is een bel. Het duurt nogal voordat de buurvrouw over het gazon komt aanlopen; het duurt nog langer voordat ze met een tang terugkeert, maar eindelijk is het toch zover. Op dat moment klinkt vanuit de deuropening aan de overkant de stem van de dierendokter: ‘Ich habe es geschafft!’ Kruimel is verlost van de haak, hij krijgt jodium, antibiotica en Matthias z’n wonden worden meteen ook maar even ontsmet. Kruimeltje likt z’n poot en wil de rest van de avond nog maar één ding: op schoot.