Terwijl Harold & Jeannette de wolken boven Liebenfels achter zich laten voor een zonnige zondagmiddagwandeling in de sneeuw, baant Matthias zich een weg door de nevels rond de Ulrichsberg, tegenover ons huis. Hier ligt nog geen sneeuw, die komt volgens de verwachting overmorgen. Maar mooi is het overal!

Boven en onder: hoog boven Liebenfels én boven de nevels: een sneeuwwandeling in zon; daarna door de wolken terug naar de mist en naar een Freudenhof-in-winterslaap. (© Jeannette)

Als de bergen aan de overkant weer wit kleuren, een eerste wintergroet, blikken we nog even achterom op de mooie zomermaanden. Met een greep uit foto’s die gasten ons stuurden. Van Freudenhof. En van de omgeving.

Maria vliegt uit. Zij gaat journalistiek sturen in Graz, waar ze een mooi appartement heeft gevonden, samen met een meisje uit de kerk daar. Behalve de gemeente en een leuke studie wacht ook Maria’s vriend Isaak haar op, we laten haar dankbaar gaan.

Wel een beetje weemoedig…

En met heel veel liefde!

Wat we ook gehoopt hebben, toen we zes jaar geleden op 2 mei met de makelaar de huizen hier in Zmuln bezichtigden, van heel veel mooie momenten die zouden komen, hebben we zelfs niet durven dromen! Neem gisteravond, de 2e mei 2022, Harolds 53e verjaardag, onze 20e trouwdag én de datum waarop we in 2016 voor het eerst op Freudenhof kwamen.

Het schemert al als het geluid van een heleboel stemmen de Freudenhütte nadert. Even later wordt er op een van de ruitjes geklopt. Buiten blijkt een man of twintig te staan die uit volle borst “Zum Geburtstag viel Glück” aanheft. Onze gasten!
Na een Nederlands verjaardagslied volgt “Dat ’s Heeren zegen op u daal'” en we weten echt geen mooiere manier om het nieuwe levensjaar mee te beginnen.
Harold vindt het zo prachtig dat hij zegt: “Wij zijn vandaag ook 20 jaar getrouwd…” Het werkt. Meteen vangt het koor weer aan. En dan stapt Wilko naar buiten. “Hij komt al 5 jaar bij ons”, deelt Harold mee. En ja, hoor: “Lang zal-ie komen, lang zal-ie komen, lang zal-ie komen in de gloria!” Wilko straalt en wij niet minder. Wat hebben we veel aan hem te danken en wat groeien hier ook deze week weer mooie dingen onder zijn handen!

Het seizoen is begonnen. De barbecue gaat weer aan. Op zondagmorgen rijden we in optocht naar de kerkdienst en op zondagavond galmt de Aufenthaltsraum van de psalmen en gezangen. Én van “Jozef zoekt zijn grote broers vers 2”, op verzoek van een van de jongste gastjes… (We zingen maar gewoon alle coupletten.) Voor het eerst worden we begeleid op “het orgel van tante Dicky”, een juweel van een harmonium, dat twee ooms en tantes ons afgelopen najaar gewoon even kwamen brengen! Bij allerlei hindernissen die genomen moeten worden, zijn we nog steeds enorm dankbaar voor het leven op Freudenhof en vooral voor alle mensen die we hier mogen ontmoeten!

Heel soms, op een zwoele zomeravond, vertrekt een groepje jonge gasten vanaf Freudenhof naar de ruïne hier vlakbij. In het aardedonker banen ze zich dan een weg door de struiken en struinen ze vervolgens rond door de eeuwenoude zalen, over zolders en in kelders. Op een winterse namiddag blijkt het sfeertje daar niet minder mysterieus te zijn, stelden Maria en Matthias vast, toen ze onlangs met een paar logees weer eens die kant op trokken…

Betrapt! Camerabeelden bieden onomstotelijk bewijs. De dader wordt ‘diefstal met voorbedachten rade’ ten laste gelegd. Tijdens de opname is voor de oplettende kijker namelijk te zien dat de insluiper even pas op de plaats maakt om te luisteren of er geen getuigen in de buurt zijn. Op een passende straf wordt nog gebroed…

De camera ligt klaar in het nestkastje. Nu maar hopen dat de kippen ‘m niet onder gekakt hebben voordat de dader komt. Áls die weer komt, tenminste…

In deze barre tijden proberen we wat meer zelfvoorzienend te gaan leven, hier op de Zmulnerberg. Dat lukt nog niet zo…
Zes kippen moeten bijvoorbeeld voldoen aan onze eierbehoefte. In het voorjaar van 2021 nemen de beestjes hun intrek in het hok dat opa ooit maakte en dat met de nodige pijn en moeite mee is geëmigreerd. Met woest geblaf worden de kippen die dag verwelkomd door Boris. “Die leggen de eerste weken nog niet”, zegt de kippenboer, terwijl hij Boris tot kalmte maant.
De dames blijken echter niet zo stressgevoelig te zijn; de dag na hun komst liggen er al twee eieren in het legkastje. Vervolgens kunnen we er dagelijks vijf of zes uithalen. Die productiecijfers dalen, nadat we een van de dieren half opgevreten naast de kippenren zien liggen. Da’s logisch. Maar aan vier of vijf eieren hebben we ook genoeg.
Sinds een maand staan we voor een raadsel. We mogen al blij zijn als we twee eieren in het legkastje vinden. Ligt het aan het koude weer? Maar koud was het hiervóór ook al! Met plastic stopt Harold de tochtkieren in het nachtverblijf dicht. Het helpt inderdaad niet. Ligt het misschien aan het voer? Jeannette koopt ander legmeel. Dat helpt ook niet.
Dan valt ons op dat het legkastje regelmatig openstaat. Zonder ook maar één enkel ei erin. In de sneeuw ontdekken we hier en daar wel wat schillen…
Een vos of marter zouden behalve de eieren toch ook de kippen meenemen? Maar als zij de schuldigen niet zijn, wie dan wel? Toch maar eens een camera bij het hok zetten om de dader op heterdaad te betrappen, oppert Matthias. En dat doet-ie. Wordt vervolgd…

Zodra Harold arriveert bij de bouwmarkt waar hij pellets voor de kachel wil halen, speurt hij eerst de parkeerplaats af. Staat er nergens een politieauto…?
Pas als de kust veilig lijkt, stapt hij op de ingang af. Dit keer wacht daar echter een onaangename verrassing. Op de ruit hangt een briefje: “Vanaf nu controleren wij bij de deur of u gevaccineerd bent.”
Peinzend staart Harold naar het papier. Niet langer alleen steekproeven, dus, maar standaard controle voortaan… Dan druipt hij maar af. Vanachter het stuur zit hij nog even naar de klanten te staren die wél naar binnen mogen. Zij zijn gevaccineerd en dus niet getest, zodat ze niet weten of ze wellicht corona onder de leden hebben. Zelf laat hij zich voor zijn werk om de dag testen, zodat hij wéét dat hij geen corona heeft. De logica van de hele toestand ontgaat hem en hoofdschuddend rijdt hij weg, op zoek naar een supermarkt die hopelijk een paar zakken pellets verkoopt, want dat is zo ongeveer de enige winkel waar hij als ongevaccineerde nog welkom is. Pellets bestellen en laten zorgen is ook al een tijdlang geen optie: vanwege de vele sneeuw kan er geen auto bij de Freudenhütte komen.

Het voorval bij de bouwmarkt typeert ons leven op dit moment. Als Maria met een stel klasgenoten een berg heeft beklommen, gaat de rest na afloop de McDonalds binnen, terwijl zij als ongevaccineerde in een auto blijft wachten. Vanaf komende maand wordt het nog lastiger: dan kunnen we ook onderweg door de politie aangehouden worden en een flinke boete krijgen, omdat we niet gevaccineerd zijn. Een beetje moe worden we soms wel van de situatie, ook vanwege alle onzekerheid die die met zich meebrengt voor de verhuur en het voortbestaan van Freudenhof.

Het verzet tegen deze maatregelen is echter groot in Oostenrijk. Steeds vaker lezen we over een uitstroom van covid-patiënten uit de ziekenhuizen, nu omikron de overhand krijgt en meestal een milder verloop lijkt te hebben dan de vorige varianten. Denemarken voorspelt dat het einde van de pandemie eindelijk in zicht komt en Spanje heeft het virus tot een stevige griep benoemd. Betekent dit dat er licht aan het einde van de tunnel is of staat er toch nog meer narigheid te wachten?
We hopen en bidden en zijn ondertussen heel blij dat Harold na lang zoeken een werkgever gevonden heeft die niet naar een vaccinatiebewijs vraagt. Hij rijdt elke nacht half Oostenrijk door om verse groenten en fruit te bezorgen bij allerlei instellingen. Dat hij daarvoor meestal tussen één en twee uur zijn bed uit moet, mag de pret niet drukken. Met veel plezier toert hij tot aan Burgenland en Wenen toe. En zodra hij ’s ochtends thuiskomt, kruipt hij lekker onder de wol in een heerlijk warme slaapkamer. Als hij tenminste ergens pellets voor de kachel heeft kunnen kopen…

De vlokken blijven maar vallen. Boris is net zo blij als wij, hij blijkt ook deze winter een echte sneeuwhond te zijn. En de kippen, die kijken hun oogjes uit, telkens als Matthias langs zoeft op zijn lange latten. We wonen weer tijdelijk aan de piste . En dat bevalt best! Jammer, dat we het zonder stoeltjeslift moeten doen, dat dan weer wel. Wat een gesjouw. Maar het blijft evengoed heerlijk! En ook de Zmulnersee is een sprookje. Onvoorstelbaar, dat we hier enkele maanden terug nog in zwemkleding lagen!