Wat we ook gehoopt hebben, toen we zes jaar geleden op 2 mei met de makelaar de huizen hier in Zmuln bezichtigden, van heel veel mooie momenten die zouden komen, hebben we zelfs niet durven dromen! Neem gisteravond, de 2e mei 2022, Harolds 53e verjaardag, onze 20e trouwdag én de datum waarop we in 2016 voor het eerst op Freudenhof kwamen.

Het schemert al als het geluid van een heleboel stemmen de Freudenhütte nadert. Even later wordt er op een van de ruitjes geklopt. Buiten blijkt een man of twintig te staan die uit volle borst “Zum Geburtstag viel Glück” aanheft. Onze gasten!
Na een Nederlands verjaardagslied volgt “Dat ’s Heeren zegen op u daal'” en we weten echt geen mooiere manier om het nieuwe levensjaar mee te beginnen.
Harold vindt het zo prachtig dat hij zegt: “Wij zijn vandaag ook 20 jaar getrouwd…” Het werkt. Meteen vangt het koor weer aan. En dan stapt Wilko naar buiten. “Hij komt al 5 jaar bij ons”, deelt Harold mee. En ja, hoor: “Lang zal-ie komen, lang zal-ie komen, lang zal-ie komen in de gloria!” Wilko straalt en wij niet minder. Wat hebben we veel aan hem te danken en wat groeien hier ook deze week weer mooie dingen onder zijn handen!

Het seizoen is begonnen. De barbecue gaat weer aan. Op zondagmorgen rijden we in optocht naar de kerkdienst en op zondagavond galmt de Aufenthaltsraum van de psalmen en gezangen. Én van “Jozef zoekt zijn grote broers vers 2”, op verzoek van een van de jongste gastjes… (We zingen maar gewoon alle coupletten.) Voor het eerst worden we begeleid op “het orgel van tante Dicky”, een juweel van een harmonium, dat twee ooms en tantes ons afgelopen najaar gewoon even kwamen brengen! Bij allerlei hindernissen die genomen moeten worden, zijn we nog steeds enorm dankbaar voor het leven op Freudenhof en vooral voor alle mensen die we hier mogen ontmoeten!

Heel soms, op een zwoele zomeravond, vertrekt een groepje jonge gasten vanaf Freudenhof naar de ruïne hier vlakbij. In het aardedonker banen ze zich dan een weg door de struiken en struinen ze vervolgens rond door de eeuwenoude zalen, over zolders en in kelders. Op een winterse namiddag blijkt het sfeertje daar niet minder mysterieus te zijn, stelden Maria en Matthias vast, toen ze onlangs met een paar logees weer eens die kant op trokken…

Betrapt! Camerabeelden bieden onomstotelijk bewijs. De dader wordt ‘diefstal met voorbedachten rade’ ten laste gelegd. Tijdens de opname is voor de oplettende kijker namelijk te zien dat de insluiper even pas op de plaats maakt om te luisteren of er geen getuigen in de buurt zijn. Op een passende straf wordt nog gebroed…

De camera ligt klaar in het nestkastje. Nu maar hopen dat de kippen ‘m niet onder gekakt hebben voordat de dader komt. Áls die weer komt, tenminste…

In deze barre tijden proberen we wat meer zelfvoorzienend te gaan leven, hier op de Zmulnerberg. Dat lukt nog niet zo…
Zes kippen moeten bijvoorbeeld voldoen aan onze eierbehoefte. In het voorjaar van 2021 nemen de beestjes hun intrek in het hok dat opa ooit maakte en dat met de nodige pijn en moeite mee is geëmigreerd. Met woest geblaf worden de kippen die dag verwelkomd door Boris. “Die leggen de eerste weken nog niet”, zegt de kippenboer, terwijl hij Boris tot kalmte maant.
De dames blijken echter niet zo stressgevoelig te zijn; de dag na hun komst liggen er al twee eieren in het legkastje. Vervolgens kunnen we er dagelijks vijf of zes uithalen. Die productiecijfers dalen, nadat we een van de dieren half opgevreten naast de kippenren zien liggen. Da’s logisch. Maar aan vier of vijf eieren hebben we ook genoeg.
Sinds een maand staan we voor een raadsel. We mogen al blij zijn als we twee eieren in het legkastje vinden. Ligt het aan het koude weer? Maar koud was het hiervóór ook al! Met plastic stopt Harold de tochtkieren in het nachtverblijf dicht. Het helpt inderdaad niet. Ligt het misschien aan het voer? Jeannette koopt ander legmeel. Dat helpt ook niet.
Dan valt ons op dat het legkastje regelmatig openstaat. Zonder ook maar één enkel ei erin. In de sneeuw ontdekken we hier en daar wel wat schillen…
Een vos of marter zouden behalve de eieren toch ook de kippen meenemen? Maar als zij de schuldigen niet zijn, wie dan wel? Toch maar eens een camera bij het hok zetten om de dader op heterdaad te betrappen, oppert Matthias. En dat doet-ie. Wordt vervolgd…

Zodra Harold arriveert bij de bouwmarkt waar hij pellets voor de kachel wil halen, speurt hij eerst de parkeerplaats af. Staat er nergens een politieauto…?
Pas als de kust veilig lijkt, stapt hij op de ingang af. Dit keer wacht daar echter een onaangename verrassing. Op de ruit hangt een briefje: “Vanaf nu controleren wij bij de deur of u gevaccineerd bent.”
Peinzend staart Harold naar het papier. Niet langer alleen steekproeven, dus, maar standaard controle voortaan… Dan druipt hij maar af. Vanachter het stuur zit hij nog even naar de klanten te staren die wél naar binnen mogen. Zij zijn gevaccineerd en dus niet getest, zodat ze niet weten of ze wellicht corona onder de leden hebben. Zelf laat hij zich voor zijn werk om de dag testen, zodat hij wéét dat hij geen corona heeft. De logica van de hele toestand ontgaat hem en hoofdschuddend rijdt hij weg, op zoek naar een supermarkt die hopelijk een paar zakken pellets verkoopt, want dat is zo ongeveer de enige winkel waar hij als ongevaccineerde nog welkom is. Pellets bestellen en laten zorgen is ook al een tijdlang geen optie: vanwege de vele sneeuw kan er geen auto bij de Freudenhütte komen.

Het voorval bij de bouwmarkt typeert ons leven op dit moment. Als Maria met een stel klasgenoten een berg heeft beklommen, gaat de rest na afloop de McDonalds binnen, terwijl zij als ongevaccineerde in een auto blijft wachten. Vanaf komende maand wordt het nog lastiger: dan kunnen we ook onderweg door de politie aangehouden worden en een flinke boete krijgen, omdat we niet gevaccineerd zijn. Een beetje moe worden we soms wel van de situatie, ook vanwege alle onzekerheid die die met zich meebrengt voor de verhuur en het voortbestaan van Freudenhof.

Het verzet tegen deze maatregelen is echter groot in Oostenrijk. Steeds vaker lezen we over een uitstroom van covid-patiënten uit de ziekenhuizen, nu omikron de overhand krijgt en meestal een milder verloop lijkt te hebben dan de vorige varianten. Denemarken voorspelt dat het einde van de pandemie eindelijk in zicht komt en Spanje heeft het virus tot een stevige griep benoemd. Betekent dit dat er licht aan het einde van de tunnel is of staat er toch nog meer narigheid te wachten?
We hopen en bidden en zijn ondertussen heel blij dat Harold na lang zoeken een werkgever gevonden heeft die niet naar een vaccinatiebewijs vraagt. Hij rijdt elke nacht half Oostenrijk door om verse groenten en fruit te bezorgen bij allerlei instellingen. Dat hij daarvoor meestal tussen één en twee uur zijn bed uit moet, mag de pret niet drukken. Met veel plezier toert hij tot aan Burgenland en Wenen toe. En zodra hij ’s ochtends thuiskomt, kruipt hij lekker onder de wol in een heerlijk warme slaapkamer. Als hij tenminste ergens pellets voor de kachel heeft kunnen kopen…

De vlokken blijven maar vallen. Boris is net zo blij als wij, hij blijkt ook deze winter een echte sneeuwhond te zijn. En de kippen, die kijken hun oogjes uit, telkens als Matthias langs zoeft op zijn lange latten. We wonen weer tijdelijk aan de piste . En dat bevalt best! Jammer, dat we het zonder stoeltjeslift moeten doen, dat dan weer wel. Wat een gesjouw. Maar het blijft evengoed heerlijk! En ook de Zmulnersee is een sprookje. Onvoorstelbaar, dat we hier enkele maanden terug nog in zwemkleding lagen!

Het zit er eigenlijk al een paar dagen aan te komen. Toch loopt onze gezinsapp op deze vrijdag de 19e november over van de opgewonden berichten. Het begint met een krantenbericht dat Matthias onder schooltijd doorstuurt: ”Alle Zeichen stehen auf Lockdown”. Oftewel: Alles wijst op een lockdown.
”Én iemand positief bij de zelftest”, voegt hij daar nog aan toe.
Maria meldt dat haar leraar zegt dat ze alle schoolboeken mee naar huis moeten nemen.
”Mien”, tikt Rachel even later richting haar zus, ”is er nu vanaf maandag Schulschliessung of niet?” En kort daarna: ”D’r gaat Impfpflicht komen!!!”
Inderdaad, vaccineren wordt verplicht hier in Österreich. En daarmee staat in deze grote wereld die op haar grondvesten lijkt te schudden, ook ons kleine bestaantje hier weer op losse schroeven. Niet zo heel belangrijk als je het in die context bekijkt, maar een beetje wiebelig worden we er zo langzamerhand toch wel van.

Het begint – na een fijne, volgeboekte zomer – met een najaar vol verwarring. De chaos heerst, als ook hier tegen alle verwachtingen in, het coronavirus heviger om zich heen grijpt dan ooit. In de kranten lezen we tegenstrijdige berichten. Politici, medici en andere deskundigen beweren verschillende dingen – hoe zouden wij nog weten wat waar en wijs is… Van de mensen die we spreken, raadt de een overtuigend dit aan, de ander dat.
Niet-gevaccineerden belanden in de zoveelste lockdown, terwijl gevaccineerden kunnen nog gaan en staan waar ze willen. Een rare gewaarwording! We zijn blij dat de kinderen dit keer wel gewoon naar school mogen en goed in hun vel zitten.
Veel bekenden worden ziek, gevaccineerd en ongevaccineerd, maar niemand hoeft gelukkig naar het ziekenhuis. Hoewel er regelmatig medeleerlingen van Maria, Matthias en Rachel positief testen, blijft het virus vooralsnog buiten de deur van de Freudenhütte…

Op vrijdag 19 november besluit Oostenrijks regering dat het land vanaf maandag – vandaag – weer volledig in lockdown is. Én: dat iedereen hier per 1 februari gevaccineerd moet zijn.
Wat dit voor ons en voor Freudenhof concreet gaat betekenen, weten we nog niet. Bestaat de kans dat het ook voor vakantiegangers gaat gelden? Of is het waar dat voor hen alleen een test al voldoende is, omdat de toeristische sector niet nog meer klappen hebben kan? Zullen er vanwege deze onzekerheden zomergasten afzeggen? Kunnen we onze hypotheek dan nog betalen?
Tot twee keer toe verkeerden we de afgelopen jaren in onzekerheid over de vraag of we in het hoogseizoen zouden mogen verhuren. Het liep goed af. Hoewel we twee voorseizoenen en een naseizoen dicht moesten, overleefde Freudenhof.
We vermoeden dat de spannende dagen en slapeloze nachten nog geen verleden tijd zijn. Hoe het verder gaat? Echt geen idee! We hebben vorige week maar gewoon acht appelbomen geplant. En een peer. En een noot.
Advent is in zicht. Tijd van verwachten.

Von guten Mächten wunderbar geborgen,
erwarten wir getrost, was kommen mag.
Gott ist bei uns am Abend und am Morgen
und ganz gewiss an jedem neuen Tag

Oké, dat ze met vier man rond je bed staan, alleen maar om een pijl onder je oor te tekenen, is misschien wat merkwaardig. En dat ze je een jurk en een paar lange, witte kniekousen aantrekken ook. Het zal die woke-gekte wel zijn, denkt Harold, terwijl hij zich alles gelaten laat welgevallen. Maar verder heeft-ie niks dan lof voor het ziekenhuis in Klagenfurt, waar hij zich donderdag om half zeven (!) moet melden om een operatie aan zijn linkeroor te ondergaan.

Hoewel Harold -positief als hij altijd is- de voordelen van een slecht gehoor immer benadrukt (‘Het meeste wat mensen zeggen is toch onzinnig’, ‘We zijn toch geëmigreerd voor de rust; een slecht gehoor helpt daarbij’), is het hem steeds meer gaan tegenstaan dat hij de vogels niet meer hoort fluiten, nauwelijks muziek meer kan luisteren en mensen uit de weg gaat om de moeizame gesprekken te vermijden.

De KNO-arts adviseert een operatie.

Natuurlijk is dat gesleutel in de buurt van je aangezichtszenuw en evenwichtsorgaan niet zonder risico. Daarom is de opluchting groot als de patiënt na twee uur weer bijkomt, kan knipogen naar de zuster en stabiel in zijn luxe ziekenhuisbed ligt. De menukaart -het lijkt wel alsof Harold ‘m net zo belangrijk vindt als het resultaat van de operatie- bevalt hem zeer en hij laat zich dankbaar verwennen. Over een tijdje moet blijken of het nieuwe gehoorbeentje dat er geplaatst is, echt gaat werken, maar op deze maandagmorgen hoort hij voor het eerst in maanden vogels fluiten…

Pure romantiek in Zmuln. Een kersvers bruidspaar doet Freudenhof aan. Marissa -oppas en huisvriendin in de tijd dat de kinderen nog klein waren- komt met Mukoya vanuit Namibië naar Nederland om daar te trouwen. Echt geweldig dat ze vervolgens een week bij ons doorbrengen. We wisselen emigratie-ervaringen uit, halen heel veel goede herinneringen op aan die mooie jaren in Nederland en hebben boeiende gesprekken over hun werk, waarmee zij zoveel kinderen die het moeilijk hebben tot zegen zijn. Dear Mukoya & Marissa, God bless you and your work, thank you so much for visiting us!

Mukoya & Marissa vlakbij Freudenhof.