‘Morgen komen er nieuwe gasten,’  zegt Jeannette op dinsdagmiddag. ‘Hmm’, antwoordt Harold. ‘Voor hoe lang? Hebben ze al betaald? In welk appartement zitten ze? Kunnen ze tafeltennissen? En: het zijn toch geen vegetariërs?’ Die laatste vraag stelt Harold steevast, omdat er niet vaak genoeg gebarbecued kan worden. Vindt hij. Maar op al deze concrete vragen antwoordt  Jeannette dit keer niet, vaag of ontwijkend. Harold is er de man niet naar om moeilijk te doen, hij laat graag alles zonder voorkennis over zich heenkomen, en dus gaat-ie verder met bonnetjes scannen voor de BTW-teruggave.

Dat Maria extra druk aan het bakken slaat, valt hem niet op. Dat Jeannette woensdagmorgen het woonhuis grondig aan het poetsen is, zet hem evenmin aan het denken. Meestal is daar wel een aanleiding voor, namelijk bezoek. Van aankomende visite weet Harold echter niks en dus neemt hij maar aan dat zich een spontane schoonmaakwoede van zijn vrouw heeft meester gemaakt. De volmáákt argeloze toon waarop de kinderen in zijn aanwezigheid met elkaar zitten te overleggen wat voor gasten er eigenlijk komen en hoe laat die zullen arriveren, doet bij hem geen alarmbel rinkelen.

Wat hem énigszins wakker schudt – en dan nog maar half… –  is het luide getoeter van een blauwe Renault die aan het einde van de middag de berg op komt scheuren. Het voertuig met Nederlands kenteken houdt geen halt bij het appartementenhuis, maar dringt door tot aan de voordeur van het woonhuis. Daar staat juist Harold op de stoep. Hij is net van zins om het bier voor de barbecue in de ijskast te leggen en moet daarvoor in de garage zijn. Verbaasd over de lawaaierige aankomst van de nieuwe gasten, vraagt hij zich af:  ‘Wat zijn dat voor lui?! Je gaat toch niet zo uitbundig toeteren als je op je vakantie-adres aankomt?’ Vertwijfeld kijkt hij Jeannette aan, die ‘toevallig’ ook in de buurt is. Het blauwe autootje stopt. ‘Benieuwd wat voor types daar uitkomen’, zegt Harold in zichzelf. Hij zet een paar stappen in de richting van de wagen en staat dan stokstijf stil. Uit de auto die opengaat, vliegt zijn bloedeigen moeder!
‘Héééééééé!’ zegt Harold verbluft.
Veel meer komt er voorlopig niet uit.
Perplex is hij. Volkomen overrompeld, verrast, verbaasd en onthutst. Pas enkele uren later zegt-ie uit de grond van zijn hart: ‘Wat fantastisch dat mama hìer is! En wat geweldig dat Tiny d’r bij is!’
In ruim een jaar tijd heeft hij z’n moeder slechts één keer gezien. Nu zet ze voor het eerst voet aan de grond in Zmuln, samen met een tante die we ook al zó lang graag eens hier in Karinthië zouden willen hebben. Daar zijn ze dan. Volkomen onverwacht. Voor Harold althans.