Het is alweer twee weken geleden dat het Leger des Heils -in het kader van herstelgericht werken en ontspannen- opnieuw in ‘der Zmuln’ arriveerde. Dit keer met een vooruitgeschoven eenheid van drie mensen: Nico, Wilchert en Gerrit. Met kwasten, verfrollers, accuboren en rolmaat in de aanslag stapten ze de Volkswagen Up! uit. Als een wervelwind trok het drietal door het appartementenhuis, een spoor van geverfde deuren, nieuwe vensterbanken, gesausde wanden achterlatend. Zo onderging appartement na appartement een metamorfose: geel-groene vloerbedekking maakte plaats voor antraciet-grijze vloeren. Oranje-bruine wandtegels werden stralend wit geschilderd. De hal boven was tot de komst van Gerrit, Nico en Wilchert zo ongeveer de lelijkste ruimte; nu hoort-ie bij de mooiste.

Aan het eind van elke middag poetste Gerrit zijn handen schoon, haalde de witte saus uit zijn baard en ging aan de slag in de keuken. Een uurtje later zette hij een maaltijd op tafel die een sterrenrestaurant niet zou misstaan. Toch waren de groenten aan Nico niet besteed vanwege zijn vitamine-allergie. Die afwijking heeft trouwens geen gevolgen voor zijn kracht en werklust, merkten we: Een oliekachel van zo’n 150 kilo verplaatsen, is voor hem een peulenschil en met wapperende paardenstaart zet hij de ene na de andere wand in de saus.
Voor Wilchert is niets onmogelijk. ‘Een houtkachel in de hal boven?’ ‘Natuurlijk kan dat.’ ‘Maar d’r moet toch een schoorsteen aan zo’n kachel vastzitten?’ ‘Dan gebruiken we gewoon het kanaal van de geisers die we van de wand gesloopt hebben.’
Ruim anderhalve week bleef het drietal. Wat was het fantastisch, zelfs zonder televisie en zware shag. Toen er maandag nog eens acht makkers bijkwamen, daverde de Zmulner berg des te meer. Van het geklus. En van de lachsalvo’s. Woensdagavond namen we afscheid van de eerste lichting, dankbaar voor het vele werk dat gedaan is, voor de mooie gesprekken, de gezamenlijke lol en de heerlijke maaltijden. Donderdagmorgen in alle vroegte reed de Up! met het Legertje der Helden weer richting Nederland, acht collega’s achterlatend die met dezelfde vaart verdergaan.

Het Leger is hier niet voor het eerst. Lezen hoe de eerste invasie verliep? Kijk hier!
Wordt vervolgd…

Dinsdagmorgen: Buiten adem komt  Rachel binnenstormen: ‘Er staat een kraan vol gás te spuiten!!!’
‘Gas? Waar?’
‘In een appartement!’
‘Zijn de jongens daar? Laat ze onmiddellijk weggaan!’
‘Gas?’ zegt Harold. ‘Kan niet!’
Da’s waar ook. Het gas is afgesloten. Terwijl Harold zich naar beneden haast, leidt Jeannette onze juist gearriveerde gasten af met een kop koffie. Wat er ook aan de hand is, misschien is het beter dat zij – zus, zwager, neef, nicht en Matthias z’n vriend- nog maar éven géén kennismaken met het huis waar ze geacht worden te overnachten.
De arme Harold ligt ondertussen op z’n knieen in het ijskoude water en dweilt en dweilt. In een nog te renoveren appartement – precies  naast dat van onze logees –  is een waterleiding  bijzonder uitbundig gaan spuiten. De jongens ontdekten het, en toen één van hen riep dat er ‘vól gas een kráán stond te spuiten’ , dacht Rachel dat er ‘een kraan vol gás stond te spuiten.’

Woensdagavond: tijdens de oergezellige avondmaaltijd klinkt er gekletter in de keuken. Ach ja, het werd tijd; we hebben vandaag tenslotte nog geen ‘verrassing’ hoeven incasseren – en dat zijn we eigenlijk wel gewend. Er blijkt een kat in de buffetkast te zijn geklommen. Het boerenbont ligt aan diggelen op de grond.
Een paar uur later zitten we bij kachel en kaarslicht vol aandacht te luisteren naar een verhandeling van neef Jelle over de christelijke symboliek in ‘Lord of the Rings’ als de telefoon gaat. Zus en zwager – zojuist afgedaald naar hun eigen onderkomen – aan de lijn: ‘Jij dacht dat je je verrassing voor vandaag gehad had? Vergeet het maar! Het water stróóóóómt hier van het balkon.’ Wég christelijke-symboliek-in-Lord-of-the-Rings. Harold, Annemieke en Jeannette stuiven de berg af (voor zover je in het aardedonker een berg-met-haarspeldbocht kunt afstuiven.) Op het balkon van het appartementenhuis beweegt een zaklampje. Vanuit de duisternis klinkt luid geklater van water. Ook dit keer komt het uit een nog niet opgeknapt appartement pal naast dat van onze logees – alleen nu voor de afwisseling aan de andere kant. ‘D’r staat hier 10 cm’, kondigt een onzichtbare zwager vanaf boven met een grafstem aan.

We plonzen door het water. Met bevroren vingers wringen we de ene na de andere handdoek uit. Telkens weer wordt er een volle emmer over de rand van het balkon gekieperd. Het is laat, koud en nat, vooral heel nat. Verbazingwekkend, wat een goede gesprekken je in zo’n situatie toch kunt hebben met elkaar…
‘Ik zal nu wel blij zijn als het Leger des Heils hier volgende week weer is met een paar vakmannen voor verdere renovatie.’
‘Je hebt meer aan een Leger des Dweils.’
‘Een dweilorkest hebben ze vast wel.’
‘En hopelijk ook een tranentrekker’.
‘Sommige mensen snappen niet wat wij hier zoeken… ‘
‘Nou, ik wel: een loodgieter!’
‘Het tweede jaar na een emigratie werd het lastigste, zei je? Dat belooft wat!’
‘En toch wil ik niet terug.’
‘Da’s de ontkenningsfase.’
‘Mooi trouwens, wat Jelle over die symboliek in ‘Lord of the rings’ zei.’
‘Jelle is een schat.’
‘Eh… Waar zit-ie eigenlijk nu wij hier aan het dweilen zijn?’

Hij arriveert nog net niet per arrenslee, maar verder is het pure nostalgie: de kerstboom komt dit jaar uit eigen bos. Harold en Matthias klauteren gewapend met zaag en bijl door het struikgewas achter het huis en slepen een heerlijk geurend boompje naar binnen. Alsof we weer terug zijn in de tijd van oude kinderboeken…

Rachel gaat morgen schaatsen met haar klas. Vanmiddag dus gauw nog even oefenen op de Zmulner See…

Of hier al sneeuw ligt, wordt er wekelijks aan ons gevraagd. Op de bergtoppen wel, bij ons huis nog niet. Maar het vriest vaak flink, zodat alles toch wit is van de rijp. De kinderen hebben ontdekt dat je in die witte wereld zonder sneeuw ook al kunt sleetje rijden…

Uitzicht: sneeuw bij de ‘overburen’…

Indrukwekkende preek gisteren tijdens de Adventsviering van de Evangelikale Gemeinde Klagenfurt: niet voor wie zichzelf vroom genoeg vindt, maar voor wie zich verloren weet en een Redder nodig heeft, kwam de Zoon van God op aarde.

De kinderen mogen de Wijzen uit het Oosten naspelen, die vol ontzag ontdekken dat de Koning geboren moet zijn, Wiens komst eeuwen eerder al is aangekondigd.

Ja hoor, Matthias leidt koning Herodes naar z’n troon…:).

Na afloop is er een gezellige en lekkere maaltijd. En kijk nou ‘es: een boerenbonten bord met gevulde eieren op ambachtelijk Nederlandsche wijze bereid!

Het wil maar niet wennen: gaan we op een ‘gewone’ vrijdagmiddag ‘gewoon’ op bezoek en dan rijden we ‘gewoon’ door een adembenemend landschap. Links ligt een blauw meer, rechts rijst de ruine van een imposante burcht op.  De geweldige, grillige toppen rondom zijn al bedekt met een laag oogverblindende sneeuw. (Ja, zonder bijvoeglijke naamwoorden gaat het schrijven van een tekst als deze echt niet!) In de diepte kronkelt de Drau, tegen de hellingen liggen witte kerkjes met sierlijke torens. Mogen wij hier werkelijk wonen? Niet minder rijk voelen we ons met de ontmoeting die volgt. De herkenning. De gesprekken van hart tot hart. En de lachsalvo’s. De kinderen, die genieten van het contact met een hele club leeftijdsgenoten – en die laat op de avond nog helemaal niet naar huis willen al was de week die achter hen ligt lang en vol. Naast dat alles heerlijk rondgesnuffeld in Herzlein, de winkel die vanaf nu een eigen website heeft en óók al een aanrader is voor wie Karinthie bezoekt: http://www.herzlein.at