Silvio Kummer heet hij en hij woont in de buurt van Klagenfurt. Silvio is een Duitser van middelbare leeftijd die brood bezorgt voor bakkerij Roggn ’Roll (Für Laib und Wohl). Harold rijdt een dagje met hem mee om te bewijzen dat-ie een getalenteerd broodbezorger is. Als het lukt, mag-ie full-time brood rijden voor Roggn’Roll.

Tijd van voorbereiden is er niet. Woensdagavond 19.00 uur belt de Geschäftsleiterin met de vraag of Harold de volgende ochtend meegaat. Moet-ie zich wel om 3.30 uur (!) melden bij de broodfabriek. Natuurlijk staat Harold ruim op tijd bij de poort van de bakkerij. Befehl ist Befehl.
Hoewel de sollicitant zich vóór half vier meldt, staat er al een vrachtwagentje met draaiende motor klaar. Uit de cabine stapt een grote man, die Harold een grote hand geeft en zich met een diepe basstem voorstelt: Silvio Kummer. ‘Du hast kein Glück. Es wird einen verrückten Tag.’
‘Wieso?’, vraagt Harold een beetje bedremmeld en zich ternauwernood het Duitse woord herinnerend voor ‘hoezo’.
‘Das Wetter seht nicht gut aus. Sch…sse!’ Dat woord zal Silvio die dag nog wel zo’n tachtig keer gebruiken: voor het ‘slechte’ weer, voor de sneeuwkettingen die niet passen (anderhalf uur doen we erover om die bij minus 18 graden en zonder muts en handschoenen te bevestigen), voor automobilisten die niet snel genoeg aan de kant gaan, voor voetgangers die een zebrapad willen oversteken juist als wij naderen. Enzovoort.
Van zijn hart maakt Silvio geen moordkuil, ook niet tegenover zijn collega met wie hij vaak telefoneert. ‘Alter Schwede, totale Sch..sse heute’.
De route voert naar Ost-Tirol: Greifenburg, Lavant, Lienz, Gross Glockner. Het landschap is adembenemend, Silvio’s rijstijl zenuwslopend.
‘Gibt es auch Hirsche und Rehe hier?’, informeert Harold niet zomaar als het vrachtwagentje met 90 kilometer per uur door een donker bos rijdt. ‘Ja, sehr viele’, bevestigt Silvio. ‘Auf dieser Strecke passieren viele Unfälle’, gaat hij verder. Zonder gas te minderen.

De eerste sneeuwbuien worden door Silvio met vele ‘Sch..sses’ verwenst. Gas mindert hij niet, hoe slecht het zicht, hoe glad de weg ook is. ‘Speedy Gonzalez’ wordt-ie door collega’s genoemd, en Harold begrijpt snel waarom. Met samengeknepen billen zit hij naast de Michael Schumacher onder de broodbezorgers. De weg? Glad! Linkerberm? Is er vaak niet. Wel afgronden van op z’n minst 100 meter. Rechts dan? Steile rotswand! Tegenliggers? Ja, te veel, en te breed!

Silvio en Harold bezorgen brood bij een stuk of dertig hotels, drogisterijen en bakkerijen. Eén van de adressen ligt op de Gross Glockner. ‘Da ist ein Ferienhaus, Eigentümer ist ein Landsman von dir.’ Die eigenaar blijkt geen Landsman maar een Belg, zijn Ferienhuis ligt vandaag te hoog voor ons. Silvio heeft geen zin om de sneeuwkettingen wéér om de banden te spannen en neemt daarom een flinke aanloop . Vol gas daveren we de hoogste berg van Oostenrijk op. Eerst gaat het nog snel en voorspoedig, maar allengs langzamer; de banden slippen en Silvio gooit er enkele ‘Sch…sses’ tegenaan. Stil staan we. De Belg op de berg wordt gebeld. Of-ie het brood beneden op wil halen…

Het was afzien, vooral met die sneeuwkettingen. Het was ook een lange dag: we waren zo’n vijftien uur onderweg. ‘Maar nooit had ik dit willen missen’, zegt Harold eenmaal veilig in een gemakkelijke leunstoel bij de kachel. Kachels moet je trouwens in Slovenië kopen, dat scheelt de helft van het geld. Ook dat heeft-ie van Silvio. En voor klinkers moet je bij een bedrijf tegenover de Mediamarkt in Klagenfurt zijn. Daar heb je voor een paar honderd euro 100 vierkante meter.
De Geschäftsleiterin blijkt jammer genoeg de voorkeur aan een andere, Oostenrijkse, sollicitant te geven. Ondertussen is Harold een ervaring rijker.