We hoeven al die hapjes niet zelf op te eten. Zodra de klok van Zweikirchen zeven slaat, komen er auto’s de berg op. De buren!
Oké, niet alle genodigden verschijnen, maar de meesten zijn er! Acht volwassenen en een meisje dat vandaag 9 wordt. Ze staan nog in de hal als er al bulderend gelach klinkt. De toon voor deze avond is meteen gezet. De ‘dorpsoma’ is er ook bij. Meer dan een halve eeuw woont ze in Zmuln. Ze weet ons veel te vertellen over het huis en de historie. ‘En als je kwaaltjes hebt, kun je bij haar terecht, hoor’, plagen de andere dorpelingen. Plechtig overhandigt ze ons een koker met het lied van Zmuln. Gasten van ‘Haus Einsamkeit’ hebben het destijds geschreven; zomer aan zomer werd het hier op ons terrein gezongen:

Abgelegen und verträumt
liegt am Hang vom Wald versäumt
Zmuln, du unser Ferienhort
nicht weit weg der kleine See
In der Näh springt manch ein Reh
bist wirklich schöner Ort…

Zo gaat het door. Over ‘Liebe, Güte, Freundlichkeit / Hilfsbereitschaft, Heiterkeit’. En: ‘Hast noch eigner Art / die so selten dir bewahrt. / In dir hört man Gottes Wort / Bleib so eigen, bleib so schlicht / bleib und wirk so immerfort.’
Een cadeau om te koesteren. We hopen het in te lijsten en een ereplaats op Freudenhof te geven. Een prachtige plant en mandenvol Karinthische specialiteiten krijgen we bovendien: wijn, worst, spek. En als we iets nodig hebben, hoeven we maar aan te kloppen…
Als laat op de avond iedereen het donker en de kou weer in gaat,  voelen we ons wéér een beetje meer thuis op deze prachtige plek. Wat een warm welkom!