Toch niet voor niets naar Karinthië geweest vorige week. We zijn blij: Vanavond hoorden we dat de eigenaar ons bod heeft aanvaard, het bod waarmee de bankdirecteur al akkoord was! Als de kijkers bij onze kopers niet alleen kijken maar ook kopen, kunnen we gaan…

We zijn weer veilig thuis, klaar voor een paar spannende weken. Gaat de eigenaar akkoord met het (dankzij de bank veel lagere) bod dat we in de afgelopen dagen uiteindelijk hebben gedaan? Verkopen onze kopers inderdaad hun eigen huis? Of zullen we van voren af aan moeten beginnen en op zoek gaan naar iets anders? We hopen natuurlijk van niet, al levert zo’n speurtocht wel leuke reisjes op…

Appartementenhuis

Interieur appartementenhuis

Interieur appartementenhuis

Samen een plattegrond maken

Harmonium spelen in de hal van het woonhuis

Optocht bij de boerderij in Arriach, waar we logeren

Avond op de boerderij in Arriach

Uitzicht bij Arriach

Het financieringsvoorstel ligt nog niet helemaal klaar. Helemaal niet, zelfs. Sterker nog: Herr Bankdirektor is niet voornemens het huidige plan te financieren, vertelt hij ons met zijn allerhartelijkste glimlach. We zitten weer rond de vergadertafel van het bankgebouw, vanwege de warmte dit keer met een flinke hoeveelheid waterglazen in het midden. Het Karintisch van de directeur verstaan we een stuk beter dan twee maanden terug. Veel te goed… We rollen van verbazing bijna van onze stoelen. Laat Herr Heinz ons 2200 km rijden, vrij nemen van ons werk, verlof vragen van school om alleen maar even te zeggen dat we Zmuln wel kunnen vergeten?
De onberispelijk uitziende directeur tikt op de papieren die hij keurig recht voor zich heeft gerangschikt. Eigen middelen: prima. Inkomsten tot nu toe: perfect. Verwachte inkomsten: helemaal goed. Ligging object: fantastisch. Aber…! Het komt er in het kort op neer dat de directeur de (gezakte) vraagprijs voor het appartementenhuis nog altijd te hoog vindt. Harold mag dan roepen ‘Sie sprechen immer über Business Modelle, über Geldbetrage. Für uns ist es nicht nur Business. Es ist mehr. Es ist auch Liebe, Leidenschaft’, de directeur rekent natuurlijk in euro’s. Hij vindt het ‘spul in Zmuln’ gewoon te duur…
Onthutst liggen we een tijdje later op onze rug aan de zonovergoten Ossiacher See, terwijl de kinderen in het water afkoelen.

Wat moeten we in vredesnaam denken van deze geschiedenis? Was de makelaar op de hoogte? Waarom informeerde de bankdirecteur ons niet even per mail of telefoon? Waarom liet hij aan het einde van het gesprek doorschemeren dat het verhaal wat hem betreft ‘noch nicht zum Ende’ is en wenste hij ons succes met het ‘kämpfen’? Waarom benadrukte hij op de valreep dat hij bij een bepaalde, lagere vraagprijs wél akkoord zal gaan?
Enthousiast sms’t makelaar Edgar: alles naar wens gegaan vanmiddag? Niet echt, antwoorden we. We zitten inmiddels aan de schnitzel op een terras in het ongelooflijk mooie Arriach. Hier brengen we de komende twee nachten door op de boerderij waar Harold & Jeannette in februari samen een weekend logeerden. Edgar hangt meteen aan de lijn.

Woensdagmiddag 12.00 uur (eergisteren dus) – De kinderen worden opgepikt bij school, de zon schijnt, we hebben er zin in. De makelaar heeft ons herhaaldelijk laten weten dat Herr Bankdirektor ons niet zomaar weer helemaal naar Karinthië laat afreizen, zodat we er voor 99 procent van kunnen uitgaan dat hij ons nu niet langer alleen mondeling, maar ook zwart op wit een financieringsvoorstel zal doen.
Het is drukker dan we gewend zijn, maar we genieten van het fantastische luisterboek “De Kloof” van Jan Terlouw. Als tegen half vijf de wegen dicht dreigen te slibben, besluiten we eerst wat te gaan eten. In de avondzon, op een terras aan een verrukkellijk meer even voorbij Frankfurt verorberen we een al even verrukkelijke maaltijd.

De pauze rond het spitsuur mag niet baten: ook na etenstijd blijft het, dankzij de ene Baustelle na de andere, akelig druk op de snelweg. Het is dan ook al na middernacht én aardedonker als we bij ons overnachtingsadres in Beieren aankomen. Aan een onbekende weg in een onbekende tuin bij een onbekende woning zoeken we op de tast en op onze tenen naar een deur waar volgens afspraak de sleutel in het slot moeten steken. Binnen wachten heerlijke bedden.

Dat we in een superleuk huis in een prachtige omgeving zitten, ontdekken we pas de volgende morgen. De kinderen maken kennis met de honden die bij het huis horen en met de hooglanders om de hoek; Harold en Jeannette bereiden het gesprek met de bankdirecteur voor. Wat was het Duitse woord voor ‘vergunning’ ook alweer? En hoe zeg je ‘aflossen’? We mailen nog even met de makelaar thuis; we bellen met de makelaar in Oostenrijk en dan gooien we koffers en hond weer in de wagen voor de laatste drie uur van de reis.

De rit door het Salzburgerland en Karinthië is warm, maar echt adembenemend mooi. Groene hellingen, witte toppen, blauwe luchten, en overal ruikt het naar vers gras en overal wordt gehooid. De Wörthersee ligt er minstens zo azuurblauw bij als vakantiefolders beloven; aan de balkons bloeien de bloemen uitbundig. Om drie minuten voor drie melden we ons bij de balie van de bank…

De kopers van ons huis zijn hun eigen huis nog altijd niet kwijt. Kijkers hebben ze zat gehad, een bieder zelfs ook. Het bod werd echter weer ingetrokken en nieuwe kijkers kondigen zich niet aan. De makelaar in Oostenrijk wordt ongeduldig, begint over overbruggingsfinancieringen en dat soort enge dingen.
Voor onze Knusse Knapzak melden zich Bed & Breakfast-gasten voor augustus, september en zelfs oktober. Maar… wonen we hier dan nog wel? ‘De Fruytier’ wil graag weten of we na de zomer inderdaad gebruik hopen te maken van afstandsonderwijs in de vakken Nederlands en Godsdienst. Maar…. misschien fietsen Maria en Matthias tegen die tijd nog gewoon dagelijks heen en weer tussen Fruytier en Lieren, wat moet je dan met online-lessen? En… tot hoe lang kun je je eigenlijk aanmelden op een Oostenrijkse school? Ook daar komt de zomervakantie immers in zicht.
We moeten keuzes maken, knopen doorhakken, maar we hebben géén idee…
Natuurlijk wil de Nederlandse makelaar wel even meedenken. Als hij zich aan de keukentafel in Lieren zet, blijkt dat hij onderweg is naar… onze kopers-onder-voorbehoud. Zij hebben een nieuw bod gekregen, maar er zit nog wel een flink gat tussen dat bod en de vraagprijs. Dus…? Dus wachten we gewóón weer af.

Het leven van een eventuele emigrant gaat niet over rozen. Dat hebben we onszelf en elkaar lang van te voren al vaak voorgehouden. Het zou vast niet altijd meevallen en we zouden ons ongetwijfeld af en toe afvragen waar we in vredesnaam aan begonnen waren.
En nu ondervinden we het dan aan den lijve.
Neem nou Matthias. Dolgelukkig was-ie dat aan het einde van acht lange, lange basisschooljaren op het nippertje zijn grote wens in vervulling zou gaan: terwijl al zijn klasgenoten braaf in het lokaal zaten, zou hij door Karinthië karren. Twee dagen lang, eind volgende week. Zoete afsluiting van zoveel zware jaren.
Wat een deceptie, wat een desillusie, wat een drama als blijkt dat uitgerekend één van die beide dagen een vrije dag zal zijn voor de héle school! De ontzetting is van Matthias’ gezicht te lezen. Van verbijstering begint hij te hakkelen en te stotteren. Als hij enigszins tot zichzelf gekomen is, ontwaart hij een laatste strohalm:  “Maar dan gaan we toch zeker wel een dag éérder weg?” hoopt hij. “Nee? Kreun… Kunnen we dan wat lánger in Karinthië blijven? Please?”
Helaas, Mat. We vertrekken als het goed is gewoon woensdagmiddag en komen als het goed is gewoon zaterdagavond terug – of je klas nu vrijdag vrij is of niet. De grote verhuizing gaat jou waarschijnlijk slechts één gemiste schooldag opleveren. Eentje maar. Nee, geen weg over rozen.

“Zullen we vaker gaan emigreren?” stelt Matthias boven een bord aardappels met bonen voor. Hij heeft zojuist gehoord dat hij binnenkort twee dagen vrij van school krijgt voor een retourtje Oostenrijk. Van zulke berichten krijgt hij de smaak alleen maar meer te pakken. Maria heeft de dag daarvoor uitvoerig zitten zoeken naar gymnasia in Karinthië, en een school gevonden die haar leuk lijkt. Kijk, dat soort dingen houdt haar broer nou net iets minder bezig. Die is zelfs nog steeds niet van plan om Duits te gaan leren! Geen naamvallen voor hem, beweert hij stug, hij heeft liever meervallen… Deze vissen zwemmen in de Zmulnersee, heeft Matthias uitgezocht, en moeten daar kennelijk nodig uit gehengeld worden.
Dat we weer op reis gaan, heeft een reden. Dat de kinderen steeds concreter plannen beginnen te maken ook. Afgelopen vrijdag kregen we –let op!–  mondeling toegezegd dat we van de Oostenrijkse bank een ‘mondelinge-toezegging-van-financiering’ krijgen voor het woonhuis en het appartementenhuis in Zmuln… Uiteraard míts wij ons huis in Lieren verkopen. Dat blijft nog best even spannend zolang onze kopers hun eigen huis niet kwijt zijn. Toch zijn we zielsdankbaar dat de hindernis aan de Oostenrijkse kant nu genomen is. Over twee weken hebben we Deo Volente gesprekken met makelaar, bank en eigenaar om spijkers met koppen te slaan. Daarna zal het alleen nog wáchten zijn op de definitieve verkoop van ons huis. En hópen dat ‘Zmuln’ ondertussen niet door iemand anders wordt gekocht. Wat lijkt het ons geweldig om het vakantieoord in oude luister te herstellen (zie beide foto’s van Zmuln in vroeger dagen). Ondertussen houden we ons bezig met naamvallen. En meervallen.

De spanning stijgt. In de voorbije weken vulden de dagen zich na werktijd vooral met het uitzoeken en opzoeken van allerlei financiële feiten: van in het verleden behaalde resultaten en hopelijke inkomsten voor de toekomst. Ondertussen vlogen mails over en weer tussen Karinthië en de Veluwe: tussen makelaar en ons; tussen eigenaar en ons; tussen bankdirecteur en ons.
Op een avond, net na de Duitse les, stonden er een Belg en een Karinthische aan ons hek. Een Karinthische in Lieren… De twee wielrenners brachten de nacht door op de boerencamping vlakbij. Van de boer hadden ze gehoord dat er bij het “te-koop-bord” mensen woonden die naar Karinthië hoopten te verhuizen. Die wilden ze wel eens zien. Een grappig gesprek volgde, waarin de Belg stug Vlaams bleef spreken tegen zijn Duitstalige vriendin, die hem kennelijk evengoed begreep.
Ondertussen wachten wij op nieuwe berichten van der Makler, op een zoveelste reactie van Herr Bankdirektor en vooral: op zijn uiteindelijke besluit!
Het afgelopen weekend bracht afleiding. We logeerden in het prachtige Twente waar we de 70e verjaardag van oma Donkersteeg vierden. Even geen verhuisperikelen, maar vooral heel veel gezelligheid en –nog één keer? – oer-Hollandse taferelen.
“So leben wir und nehmen immer Abschied” ook al staat er dan nog niets vast rond de koop van een Oostenrijks huis of de verkoop van ons eigen huis.
De ‘koopster-onder-voorbehoud’ heeft desondanks maar vast wat boerenbont aangeschaft voor als ze te zijner tijd in onze boerenkeuken haar intrek neemt. En –goed nieuws voor Knusse-Knapzakvrienden– zelfs een ontbijtmand!

Je kunt niet én kijkers krijgen én feest vieren, dus aan slingers doen we op Jeannette’s verjaardag even niet, de meeste cadeautjes komen wat later en de visite ook. Logisch. Een bijzondere dag is het tóch wel.

We zijn nog maar net terug uit Oostenrijk en moeten nu eerst puinruimen, poetsen, wieden en grasmaaien. Willem waait aan om te feliciteren (en zich te laten feliciteren met zijn eigen jarige jongetje), maar een koffiepauze met deze brave zwager zit er niet eens in.
De hark, de stofzuiger en de dweil zijn slechts ternauwernood op tijd opgeruimd, maar het hele perceel is dan ook een plaatje, alles vol frisgroen blad en bloeiende bloesem, de hemel helderblauw, de zon stralend – een mooiere dag bestaat niet. Laat de kijkers maar komen.
Harold brengt Jeannette naar de redactie, waar inmiddels een stapel achterstallig werk wacht, en gaat met Rachel en Tobias ijs eten. Maria zit op school, Matthias met een hengel aan de waterkant en ondertussen – zo vernemen we vanuit Karinthië – bezoekt de Oostenrijkse bankdirecteur precies vandaag het ‘object’ in Zmuln waar wij vorige week op Hárolds verjaardag rondliepen.
Maar nu begint het wonderlijke van het verhaal: na een uur heeft de makelaar nog niet gebeld dat we weer naar huis kunnen. Na anderhalf uur nog steeds niet en na twee uur evenmin. Maria komt uit school fietsen, maar durft niet binnen te gaan voor het geval ze daar op vreemden stuit. Jeannette appt Harold. Harold belt Jeannette. Hebben we ons in de datum vergist? Zijn de kijkers niet komen opdagen? Vergeet de makelaar ons te bellen? Na nog wat gissen en dubben, belt Harold hem op met de vraag of we misschien een hotel moeten boeken.
De aap die uit de makelaarsmouw kruipt: de kijkers hebben een ongeluk(je) gehad en meneer zit met een beenwond in het ziekenhuis.
…
We gaan gewoon feestvieren. Met z’n vijven. In een super schoon en akelig keurig huis zónder kijkers. “Misschien zagen ze er geen been meer in”, oppert Harold. “Of we worden pootje gelicht, terwijl wij juist ons beste beentje hebben voorgezet.” En de voorkamer, die hangt opeens vol vrolijke ballonnen!

Hoe het feuilleton afloopt, vragen veel mensen. Ah, dat zouden we zelf ook weleens willen weten!

Zaterdag zijn we na nog een paar prachtige, zomerse dagen in Tirol veilig teruggekomen in Lieren, waar de boomgaard uitbundig bloesemt. Moederdag bracht mooie verrassingen, zoals een verrukkelijke reep Oostenrijkse chocola van Maria, een prachtig houten hart met “Mutter” en “Vater” erop – door Matthias zelf bedacht en zelf gemaakt – en een leuke tekening van Rachel met een geweldig gedicht over poetsen en kijkers, over emigreren en kalmeren…

En verder…? Als het goed is, levert de makelaar deze week een plan in bij de bank. Als het goed is, bezoekt de bankdirecteur deze week ons droomhuis. Als het goed is, krijgen onze kopers vandaag kijkers. En als het goed is, heeft er ook bij ons morgen een nieuwe bezichtiging plaats (want zolang je onder voorbehoud hebt verkocht gaat dat gewoon door.)

Wij werken en wachten.