Het leven van een eventuele emigrant gaat niet over rozen. Dat hebben we onszelf en elkaar lang van te voren al vaak voorgehouden. Het zou vast niet altijd meevallen en we zouden ons ongetwijfeld af en toe afvragen waar we in vredesnaam aan begonnen waren.
En nu ondervinden we het dan aan den lijve.
Neem nou Matthias. Dolgelukkig was-ie dat aan het einde van acht lange, lange basisschooljaren op het nippertje zijn grote wens in vervulling zou gaan: terwijl al zijn klasgenoten braaf in het lokaal zaten, zou hij door Karinthië karren. Twee dagen lang, eind volgende week. Zoete afsluiting van zoveel zware jaren.
Wat een deceptie, wat een desillusie, wat een drama als blijkt dat uitgerekend één van die beide dagen een vrije dag zal zijn voor de héle school! De ontzetting is van Matthias’ gezicht te lezen. Van verbijstering begint hij te hakkelen en te stotteren. Als hij enigszins tot zichzelf gekomen is, ontwaart hij een laatste strohalm:  “Maar dan gaan we toch zeker wel een dag éérder weg?” hoopt hij. “Nee? Kreun… Kunnen we dan wat lánger in Karinthië blijven? Please?”
Helaas, Mat. We vertrekken als het goed is gewoon woensdagmiddag en komen als het goed is gewoon zaterdagavond terug – of je klas nu vrijdag vrij is of niet. De grote verhuizing gaat jou waarschijnlijk slechts één gemiste schooldag opleveren. Eentje maar. Nee, geen weg over rozen.