De spanning stijgt. In de voorbije weken vulden de dagen zich na werktijd vooral met het uitzoeken en opzoeken van allerlei financiële feiten: van in het verleden behaalde resultaten en hopelijke inkomsten voor de toekomst. Ondertussen vlogen mails over en weer tussen Karinthië en de Veluwe: tussen makelaar en ons; tussen eigenaar en ons; tussen bankdirecteur en ons.
Op een avond, net na de Duitse les, stonden er een Belg en een Karinthische aan ons hek. Een Karinthische in Lieren… De twee wielrenners brachten de nacht door op de boerencamping vlakbij. Van de boer hadden ze gehoord dat er bij het “te-koop-bord” mensen woonden die naar Karinthië hoopten te verhuizen. Die wilden ze wel eens zien. Een grappig gesprek volgde, waarin de Belg stug Vlaams bleef spreken tegen zijn Duitstalige vriendin, die hem kennelijk evengoed begreep.
Ondertussen wachten wij op nieuwe berichten van der Makler, op een zoveelste reactie van Herr Bankdirektor en vooral: op zijn uiteindelijke besluit!
Het afgelopen weekend bracht afleiding. We logeerden in het prachtige Twente waar we de 70e verjaardag van oma Donkersteeg vierden. Even geen verhuisperikelen, maar vooral heel veel gezelligheid en –nog één keer? – oer-Hollandse taferelen.
“So leben wir und nehmen immer Abschied” ook al staat er dan nog niets vast rond de koop van een Oostenrijks huis of de verkoop van ons eigen huis.
De ‘koopster-onder-voorbehoud’ heeft desondanks maar vast wat boerenbont aangeschaft voor als ze te zijner tijd in onze boerenkeuken haar intrek neemt. En –goed nieuws voor Knusse-Knapzakvrienden– zelfs een ontbijtmand!