Het is maar goed dat we zijn weggegaan. Nu weten we tenminste hoe zielsveel we van jullie houden! Daar waren we anders natuurlijk nooit achtergekomen…;)

Voor al dat eindeloze gesjouw in de warmte, voor het poetsen en puinruimen en soep koken, voor kroketten bakken en broodjes smeren en drinken aandragen, voor afbreken wat je had opgebouwd, voor hartverwarmende woorden, omhelzingen, ontroerende kaarten en geweldige cadeaus: HEEL ERG BEDANKT! Hier alvast een eerste impressie vanuit ons hotel in Duitsland:

En wij maar denken dat dit soort toestanden ons te wachten zouden staan ná de verhuizing, niet ervóór al. Dit belooft wat. Toe maar, we hebben toch niks te doen vandaag. Kunnen we vast wennen, zeggen ze vanuit Oostenrijk tegen ons… 🙂

Gelukkig goeie hulp…

Nog twee nachtjes, en dan hopen we te vertrekken. We zijn er bijna klaar voor. Bijna, maar nog niet helemaal…

Wat zou het toch leuk zijn, zeggen we tegen elkaar, als we mensen konden vinden die vroeger in Zmuln vakantie hebben gevierd. We willen heel graag meer weten over de geschiedenis van het vakantieoord, maar op internet is weinig meer te vinden dan één oude ansichtkaart en twee foto’s. Helaas, Karinthië ligt ver van hier. De gasten kunnen indertijd uit heel Europa zijn gekomen – eerder uit Italië dan uit Nederland.

En dan komt er een reactie binnen op ons blog (bij bijdrage 23: ‘Terugblik in beelden’) die ons grote ogen doet opzetten:
‘Wat bizar’, tikt de schrijfster, ‘ik zocht voor de grap weer eens via Google naar Zmuln: het vakantieadres waar wij als kinderen meerdere vakanties lang heerlijke tijden hebben doorgebracht. En nu kom ik jullie blog tegen. Wat ben ik blij dat we er vorige week niet op de bonnefooi heen zijn gereden toen we in de buurt waren. Ik zou hebben gehuild. Nu ben ik blij dat iemand het heeft gekocht en wil gaan uitbaten! Wanneer kunnen we boeken? Mochten jullie verhalen en foto’s van vroeger (begin jaren ’90) willen horen en zien, laat het maar weten. Ik weet zelfs de woningnummers nog wel.’ De slotzin…: ‘En ik woon nu in Apeldoorn ;)’ !!!

Een superleuke mailwisseling volgt. Heerlijke, lange, gedetailleerde verhalen vol gelukkige herinneringen aan ‘Zmuln’ worden ons zomaar in de schoot geworpen. Over eigenaar Heinz, destijds ‘de grote ziel achter de vakantiehuizen (ook het houten huis werd verhuurd)’, over de bbq-avonden en de bergtochten die hij organiseerde, over de open haard die op frissere dagen werd aangestoken, over melk en eieren en verse broodjes, over welk gezin er in welk appartement bivakkeerde, over bergwater dat illegaal afgetapt werd bij de boer ernaast.
Midden in de chaos van de verhuisdozen genieten we er uitbundig van. Net als van de eerste foto’s die we toe gemaild krijgen. Meer beeldmateriaal is onderweg, we zijn razend benieuwd. Het is hectisch hier, ja, en chaotisch en druk en weemoedig. Maar met zo’n berichtje weet je weer waarvoor je het doet;)!

De torenklok aan de overkant slaat negen keer als Jeannette met een doos roombroodjes de Beekbergense bakkerij uitstapt. Slik! Waar is de tijd gebleven, hoe ver ligt de dag alweer achter ons dat deze klokken luidden omdat wij hier trouwden? Wat een weemoed! En dat op weg naar het afscheid van de RD-Jongerenredactie…

Hij heeft opgezocht wat de Oostenrijker kenmerkt, zegt chef Evert, als de redacteuren even later met poedersuiker op hun neuzen en room aan hun kinnen rond de tafel zitten. “De Oostenrijker is vriendelijk, gemoedelijk, gastvrij én: weemoedig over teloorgegane grandeur…”.
“Wat dat betreft”, concludeert Evert met grote stelligheid, “gaat er met Jeannette een Oostenrijker naar Oostenrijk!” Hoe hij dit alles onderbouwt, laten we hier maar in het midden. Wel onmisbaar is de onvergetelijke tekst uit Jesaja 54:10 die de collega’s meegeven voor de toekomst: “Want bergen zullen wijken, en heuvelen wankelen; maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken, en het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer.”

“Bedankt voor deze woorden, bedankt voor alles in al die jaren, lieve collega’s! En ja, ik ga jullie missen en zal zeker met weemoed vervuld blijven, telkens als ik aan jullie terugdenk.”

Dat was het dan, de laatste keer lunchen in de kantine, de laatste weekopening. Voorbij, 24 goede jaren bij het RD.

1. Zaterdag 23 juli
Tuinfeest ten afscheid:

2. Zondag 24 juli
Nagenieten en bijkomen:

3. Maandag 25 juli
Ja hoor, nu hebben we een bankrekening in Oostenrijk!

4. Dinsdag 26 juli
Alweer een historisch moment: de eerste uit onze vriendenkring loopt rond op Freudenhof. Raymond komt er bijna langs, brengt er een bezoekje en fotografeert meteen even alle bochten die hij kan vinden. Speciaal voor de chauffeur van de verhuiswagen. Bedankt, broeder! Kom nog es’ terug als wij er ook zijn:

5. Woensdag 27 juli
Maria viert een vrolijk afscheidsfeestje voor klasgenoten.

6. Donderdag 28 juli
Volgens sommige documenten hebben we een ander postcode dan op onze verhuiskaart staat, zo blijkt. We zullen toch wel het goeie huis gekocht hebben, vraagt Harold zich af;

7. Vrijdag 29 juli
Harold haalt zijn ‘code 95’ en kan dus wat dat betreft gaan chauffeuren in Oostenrijk.

8. Zaterdag 30 juli
Hup, hertenhoofd in de verhuisdoos;

Als hij liedjes kon schrijven, zou hij er eentje maken over de tijd die we nu beleven, zegt Harold. En als hij zou kunnen schilderen, zou-ie er een schilderij van maken waarin hectiek en blijde verwachting heel sprekend werden vastgelegd. Maar hij kan geen liedjes schrijven en zijn schilderkunst komt niet verder dan het verven van kozijnen, deuren en daklijsten. Bovendien heeft hij er geen tijd voor. Om precies te zijn, hebben we momenteel nergens meer tijd voor – en voor de weblog al helemaal niet. Dus hier blijft het stil.

In de voorkamer prijkt een prachtige bos bloemen, in de keuken staat een rijtje kaarten, zélfs een zakje vergeet-me-nietjes (alsof we een lieve vriendin ooit zouden kunnen vergeten!) Als er iets is wat ons deze dagen opvalt, is het wel hoe rijk gezegend we zijn met een fantastische kring om ons heen, van mensen die meeleven en voor volgende maand alvast allerlei hulp aanbieden.

Voorlopig gaat ons werk nog gewoon door, naast alles wat er hier en in Oostenrijk geregeld moet worden, naast de schoolvakantie van de kinderen met alle logeerpartijen van dien, naast afscheidsfeestjes die in zicht komen, naast de verhuisdozen die ingepakt worden. Het is een drukke, maar heerlijke, onvergetelijke zomer. Harold zou er een liedje of schilderij over willen maken. Als hij kon. En tijd had.

Vergeet-me-niet

Es ist geschafft; het is rond! Vanmiddag kwam het bericht dat ook onze kopers hun huis kwijt zijn. Even later zaten zij al op het terras van ons huis dat binnenkort van hen is. Mét een Alpenschnaps. Net zo blij als wij! Als alles goed gaat, zullen we in de tweede helft van augustus verhuizen naar Freudenhof, zoals we ons ‘spulletje’ hopen te noemen. De naam werd geboren toen we begin mei op weg waren naar Zmuln. Pas later ontdekten we tot onze verbazing dat de dichtstbijzijnde berg… Freudenberg heet! Verwonderd kijken we terug: nog maar ruim twee maanden geleden liepen we voor het eerst rond in Zmuln, over minder dan twee maanden hopen we er te wonen.