Wat zou het toch leuk zijn, zeggen we tegen elkaar, als we mensen konden vinden die vroeger in Zmuln vakantie hebben gevierd. We willen heel graag meer weten over de geschiedenis van het vakantieoord, maar op internet is weinig meer te vinden dan één oude ansichtkaart en twee foto’s. Helaas, Karinthië ligt ver van hier. De gasten kunnen indertijd uit heel Europa zijn gekomen – eerder uit Italië dan uit Nederland.

En dan komt er een reactie binnen op ons blog (bij bijdrage 23: ‘Terugblik in beelden’) die ons grote ogen doet opzetten:
‘Wat bizar’, tikt de schrijfster, ‘ik zocht voor de grap weer eens via Google naar Zmuln: het vakantieadres waar wij als kinderen meerdere vakanties lang heerlijke tijden hebben doorgebracht. En nu kom ik jullie blog tegen. Wat ben ik blij dat we er vorige week niet op de bonnefooi heen zijn gereden toen we in de buurt waren. Ik zou hebben gehuild. Nu ben ik blij dat iemand het heeft gekocht en wil gaan uitbaten! Wanneer kunnen we boeken? Mochten jullie verhalen en foto’s van vroeger (begin jaren ’90) willen horen en zien, laat het maar weten. Ik weet zelfs de woningnummers nog wel.’ De slotzin…: ‘En ik woon nu in Apeldoorn ;)’ !!!

Een superleuke mailwisseling volgt. Heerlijke, lange, gedetailleerde verhalen vol gelukkige herinneringen aan ‘Zmuln’ worden ons zomaar in de schoot geworpen. Over eigenaar Heinz, destijds ‘de grote ziel achter de vakantiehuizen (ook het houten huis werd verhuurd)’, over de bbq-avonden en de bergtochten die hij organiseerde, over de open haard die op frissere dagen werd aangestoken, over melk en eieren en verse broodjes, over welk gezin er in welk appartement bivakkeerde, over bergwater dat illegaal afgetapt werd bij de boer ernaast.
Midden in de chaos van de verhuisdozen genieten we er uitbundig van. Net als van de eerste foto’s die we toe gemaild krijgen. Meer beeldmateriaal is onderweg, we zijn razend benieuwd. Het is hectisch hier, ja, en chaotisch en druk en weemoedig. Maar met zo’n berichtje weet je weer waarvoor je het doet;)!