De omgeving weet alle opluchting over ons vertrek redelijk goed te verbergen. Een greep uit de reacties:

“Ik word een beetje naar van dit soort berichten.”  /  “Zal jullie heel erg missen, straks…snif.”  /  “WAUW!!!!! Ik meld me meteen aan voor een verblijf!!!”  /  “Ik vind dit niet leuk.”  /  “Gave Oostenrijkse plannen. Luister naar je hart in plaats van de negatieve adviezen uit je omgeving en go for it.”  /  “Hebben jullie het hier dan zo slecht?”  /  “Is dit weer een bevlieging?”  /  “ECHT!! Waarom ga je verhuizen? Het was zo snoepig daar in Lieren! En waarom naar Alphen? Oooh, naar de Alpen?! Serieus?!?! Wow.”  /   “Wát een nieuws, zeg! Dat is een hele stap, maar ontzettend mooi, lijkt me, om DV in de bergen te mogen wonen en werken.” /  “Pfuh wat jammer zeg…. Hoe gaat dat met de kinderen dan? Gaan die daar naar school?”  /  “Dat jullie nu richting Karinthië gaan, is prachtig. In Karinthië heb je heerlijke zomers en weiden vol alpenbloemen en ’s winters de open haard, de kaarsjes en altijd sneeuw. Nou, hou me alsjeblieft op de hoogte, ik droom nog wel eens van een huisje met uitzicht op zee in een mediterraan klimaat, maar ik ben te oud om te verkassen.”  /   “Arme kinderen.”  /  “Wat een mooi plan! Een echt avontuur, daar hou ik wel van. En wat anderen ervan zeggen? Ach, de mensen vinden altijd wel wat… Toch?”  /  “Wooow, echt? Oostenrijk? Echt iets voor jullie, denk ik. Misschien kom ik nog weleens bij je logeren.”  /   “Bijzonder om zo’n stap te nemen. Wij hebben ook weleens aan emigreren gedacht, maar dan richting Frankrijk. Mijn man zit inmiddels al een paar jaar op Franse cursus, maar daar is het tot nu toe nog bij gebleven… Vandaar dat ik ook zoveel bewondering heb voor (en een beetje nieuwsgierig ben naar) mensen die de sprong wel wagen!” / “Ik weet dat jullie deze stap niet zonder gebed gezet hebben”/ “Ga met God!”

@Maria

Uitgerekend in de week dat we ons huis onder-voorbehoud-verkopen om op termijn hopelijk naar Oostenrijk te kunnen verhuizen, logeert er opeens een Oostenrijks predikantenechtpaar in onze Bed & Breakfast. Bijzondere ontmoetingen, fijne gesprekken. Nooit eerder Oostenrijkers in de Knusse Knapzak ontvangen. Toeval bestaat niet.

Wekelijks les in de woonkeuken. Auf Deutsch, bitte!

Waarom? vragen vrienden en vreemden, familieleden en collega’s…

Wat voor Harold al een jongensdroom was, leek voor Jeannette lange tijd ‘nicht in Frage’: Emigreren? Familie, vrienden en onze goede thuis in landelijk Lieren verlaten? Onmogelijk!

Totdat we in de zomer van 2013 met ons vijven door Canada trokken. De rust en ruimte maakten diepe indruk op ons allemaal. Was het wel zo logisch dat we met zó veel mensen op een heel klein kluitje bleven zitten in een omgeving waar asfalt en beton meer en meer terrein won? Enne… hoe Nederlands is Nederland nog als zelfs Zwarte Piet het veld moet ruimen?

Maanden van wikken en wegen, bidden en praten volgden. Een skype-gesprek met een emigratiebureau in Manitoba; een bezichtiging met een makelaar in de Schotse Hooglanden; oriëntatiebezoekjes aan Karinthië; gesprekken met emigranten in Oostenrijk. Vragen. Twijfel. Hoop. Dromen. Deuren die dicht gingen, hier. Deuren die zich openden, daar. Steeds meer werden we een bepaalde kant op geleid. In de Oostenrijkse Alpen, waar we inmiddels een jaar of vier elke schoolvakantie doorbrachten, voelden we ons thuis. De bergen bleven trekken.

Een preek die we op Oudejaarsavond 2015 – in Oostenrijk – hoorden, zou  uiteindelijk de doorslag zou geven. Begin 2016 – het jaar waarin Nederland het inwoneraantal van 17 miljoen passeerde – maakten we onze eerste afspraak met de makelaar in Karinthië. Daar  hopen we ons te Zijner tijd te vestigen.

Van harte welkom!