Waarom? vragen vrienden en vreemden, familieleden en collega’s…

Wat voor Harold al een jongensdroom was, leek voor Jeannette lange tijd ‘nicht in Frage’: Emigreren? Familie, vrienden en onze goede thuis in landelijk Lieren verlaten? Onmogelijk!

Totdat we in de zomer van 2013 met ons vijven door Canada trokken. De rust en ruimte maakten diepe indruk op ons allemaal. Was het wel zo logisch dat we met zó veel mensen op een heel klein kluitje bleven zitten in een omgeving waar asfalt en beton meer en meer terrein won? Enne… hoe Nederlands is Nederland nog als zelfs Zwarte Piet het veld moet ruimen?

Maanden van wikken en wegen, bidden en praten volgden. Een skype-gesprek met een emigratiebureau in Manitoba; een bezichtiging met een makelaar in de Schotse Hooglanden; oriëntatiebezoekjes aan Karinthië; gesprekken met emigranten in Oostenrijk. Vragen. Twijfel. Hoop. Dromen. Deuren die dicht gingen, hier. Deuren die zich openden, daar. Steeds meer werden we een bepaalde kant op geleid. In de Oostenrijkse Alpen, waar we inmiddels een jaar of vier elke schoolvakantie doorbrachten, voelden we ons thuis. De bergen bleven trekken.

Een preek die we op Oudejaarsavond 2015 – in Oostenrijk – hoorden, zou  uiteindelijk de doorslag zou geven. Begin 2016 – het jaar waarin Nederland het inwoneraantal van 17 miljoen passeerde – maakten we onze eerste afspraak met de makelaar in Karinthië. Daar  hopen we ons te Zijner tijd te vestigen.

Van harte welkom!