De omgeving weet alle opluchting over ons vertrek redelijk goed te verbergen. Een greep uit de reacties:

“Ik word een beetje naar van dit soort berichten.”  /  “Zal jullie heel erg missen, straks…snif.”  /  “WAUW!!!!! Ik meld me meteen aan voor een verblijf!!!”  /  “Ik vind dit niet leuk.”  /  “Gave Oostenrijkse plannen. Luister naar je hart in plaats van de negatieve adviezen uit je omgeving en go for it.”  /  “Hebben jullie het hier dan zo slecht?”  /  “Is dit weer een bevlieging?”  /  “ECHT!! Waarom ga je verhuizen? Het was zo snoepig daar in Lieren! En waarom naar Alphen? Oooh, naar de Alpen?! Serieus?!?! Wow.”  /   “Wát een nieuws, zeg! Dat is een hele stap, maar ontzettend mooi, lijkt me, om DV in de bergen te mogen wonen en werken.” /  “Pfuh wat jammer zeg…. Hoe gaat dat met de kinderen dan? Gaan die daar naar school?”  /  “Dat jullie nu richting Karinthië gaan, is prachtig. In Karinthië heb je heerlijke zomers en weiden vol alpenbloemen en ’s winters de open haard, de kaarsjes en altijd sneeuw. Nou, hou me alsjeblieft op de hoogte, ik droom nog wel eens van een huisje met uitzicht op zee in een mediterraan klimaat, maar ik ben te oud om te verkassen.”  /   “Arme kinderen.”  /  “Wat een mooi plan! Een echt avontuur, daar hou ik wel van. En wat anderen ervan zeggen? Ach, de mensen vinden altijd wel wat… Toch?”  /  “Wooow, echt? Oostenrijk? Echt iets voor jullie, denk ik. Misschien kom ik nog weleens bij je logeren.”  /   “Bijzonder om zo’n stap te nemen. Wij hebben ook weleens aan emigreren gedacht, maar dan richting Frankrijk. Mijn man zit inmiddels al een paar jaar op Franse cursus, maar daar is het tot nu toe nog bij gebleven… Vandaar dat ik ook zoveel bewondering heb voor (en een beetje nieuwsgierig ben naar) mensen die de sprong wel wagen!” / “Ik weet dat jullie deze stap niet zonder gebed gezet hebben”/ “Ga met God!”

@Maria