‘Hoe gaat het nu met jullie appartementenhuis? Zijn jullie daar al aan het klussen?’ vragen veel mensen aan Jeannette als zij met Rachel een paar dagen in Nederland is. Inderdaad wordt het tijd voor wat meer nieuws over het vakantiehuis dat we vanaf volgende zomer graag willen gaan verhuren. In de blogs van mei en juni hebben we al enkele woorden gewijd aan het haveloze zwembad, de overwoekerde tennisbaan, de vele oude keukentjes in oogverblindend bruin en oranje, gescheurde muren, hoog gras, verwilderd struikgewas, beschadigde plafonds, afgebladderde verf en tienduizend kilometer aan spinnenwebben. Wat ooit het prachtige, populaire Ferienhaus Ragossnig was – door de eigenaar trots Haus Einsamkeit genoemd – is een kolossaal spookhuis geworden, met kamers vol aftandse meubels, vochtige matrassen; wandtegels in kleuren die pijn doen aan je ogen; kapotte parasols; ledikanten, volgestapeld met serviesgoed; elf keukentjes; elf badkamers, elf toiletten; elf koffiezetapparaten; versleten gordijnen, lampen en dressoirs in jaren-zestig-stijl. Soms  doen we een leuke ontdekking – daarover een volgend blog – , maar het meeste van de inventaris kan jammer genoeg niet meer gered worden en tuimelt over de balkonrand op het gazon waar een flinke container staat te wachten.