Terwijl we het appartementenhuis stap voor stap klaarmaken (leeghalen) voor de renovatie, vinden we nu en dan iets terug van de geweldige geschiedenis van het gebouw. Heel blij zijn we met alle gastenboeken, die nog gewoon in de ‘Aufenthaltsraum’ blijken te liggen. Onder het stof en lichtbeschadigd, maar toch… De verhalen van vakantiegangers uit allerlei landen vertellen over zonovergoten, gelukkige zomers in Zmuln. Velen keerden jaar na jaar terug. Het succes lijkt vooral te schuilen in de persoon van Heinrich Ragossnig, wiens zoon het huis aan ons verkocht. Meer dan veertig jaar lang kwam hij elke zomer ’s ochtends vanuit zijn woonplaats Klagenfurt rijden met verse broodjes, melk en kranten om zijn gasten te verwennen. Overdag organiseerde hij regelmatig bergtochten, ’s avonds barbecues. Wie vertrok, werd door ‘Heinz’ met een witte zakdoek nagezwaaid.
Dat hij een markante persoonlijkheid geweest moet zijn, blijkt ook uit de verhalen die wij horen van mensen in de omgeving. Een ‘Kunstler’ noemt onze elektricien hem. En dat is precies de indruk die beide huizen van hem geven. Met veel fantasie en zonder veel vakmanschap zijn ze door Heinz gebouwd en uitgebouwd.  Ons woonhuis bijvoorbeeld, een houten Bauernhaus, is destijds door hem -illegaal- opgericht uit oude materialen. In de ene balk kun je dan ook het jaartal 1844 tegenkomen, in een andere staat 1982. De prachtige trap moet meer dan driehonderd jaar oud zijn en uit een historische herberg komen.

Het appartementenhuis is aanvankelijk een klein boerenbedoeninkje dat Heinrich Ragossnig in 1949 erft van een oom, maar dat al sinds 1904 in bezit van de familie is. Aangezien Heinz geen geld heeft om het op te knappen, gebruikt hij het als weekendhuis.

Totdat er in de jaren zestig een pater langskomt die de plek zo prachtig en rustig vindt dat hij Heinz een voorschot van 30.000 shilling aanbiedt om er een vakantiehuis van te maken. De pater mag  hier voortaan gratis de zomers doorbrengen en verdient op die manier zijn voorschot langzamerhand weer terug. In 1964  arriveren de eerste zomergasten.

Ze blijven komen. Heinz breidt het huis stap voor stap en op zijn manier uit met een zijvleugel en later een bovenverdieping. Er komt een tennisbaan bij, een zwembad en een nog ‘einsamer’ gelegen houten huis, iets hoger aan de bosrand achter het appartementenhuis.

In 2004 wordt het 40-jarig bestaan van Haus Einsamkeit groots gevierd. Misschien is het bij die gelegenheid dat de luciferdoosjes gemaakt worden, die wij in allerlei hoeken en gaten van het pand tegenkomen?

Drie jaar later, in de zomer van 2007, herbergt het huis zijn laatste gasten. Heinrich Ragossnig overlijdt kort voor Kerst 2008 op 86-jarige leeftijd plotseling als hij onderweg is naar of van Zmuln. Zijn geliefde vakantiehuis staat negen lange jaar leeg voordat wij het in het voorjaar van 2016 dankzij een tip van de makelaar ontdekken.