‘Wil jij langs ons oude huis?’ vraag ik – Jeannette – aan Rachel.
Ze schudt haar hoofd.
‘Mooi. Ik ook niet!’
Samen zijn we voor het eerst terug in Nederland. Vréémd!

Als we langs Het Loo rijden, zegt Rachel: ‘Ik heb het gevoel dat papa gewoon daar in Lieren zit…’ We zijn op weg naar haar oude school, waar Rachel een dagje naartoe gaat om afscheid te nemen. Toen afgelopen juli de grote vakantie begon, wisten we namelijk nog niet dat we deze zomer al zouden kunnen vertrekken.  Daardoor heeft Rachel nooit afscheid genomen. Nu gaat ze alsnog gedag zeggen, bedanken en trakteren – om vijf fijne jaren af te sluiten. Alsof er niets gebeurd is, parkeren we bij school. Heel erg leuk om alles en iedereen weer te zien. Raar ook! Allebei hebben we de hele dag door een onwezenlijk gevoel. Het is alsof er iets niet klopt. Alsof we even zijn terug gestapt in de tijd.

Terwijl Rachel nog een laatste keer van Nederlandse lessen geniet (en overladen wordt met cadeautjes en kaarten), leg ik in recordtijd een reeks van twaalf bezoekjes af. Heerlijk, om weer te zingen met ds. Marchal. Super fijn, om vriendinnen weer te zien. Aan het eind van de middag gaan we naar oma Wilbrink. Het lijkt een beetje spannend: terug in Lieren, ons vorige huis staat om de hoek… Maar als we er zijn en we vanzelf een glimp van Molenakker 4 opvangen, merk ik dat er echt wat veranderd is. Het is fijn om terug te zijn, goed om te ervaren hoe enorm veel mooie herinneringen hier liggen. Maar ons THUIS, dat staat nu toch echt ‘in der Zmuln’!