Frau R. is écht kwaad. De vrachtwagen –speciaal transport voor kunstobjecten– staat op het weggetje te wachten omdat onze verhuiswagen het pad verspert. Appie kan er niks aan doen. Hij wil wel weg, maar als hij met een wagen die niet eens meer halfvol is, achteruit naar beneden gaat rijden, zal de hele inhoud gaan schuiven en door de trailer tuimelen. Wat Ap betreft helpen de beide chauffeurs van het kunsttransport mee met uitladen, zodat de verhuiswagen zo snel mogelijk leeg is. De mannen hebben alle begrip. Hun opdrachtgeefster niet. En dat laat ze merken ook.

Drie chauffeurs, Rudy, Jelle, Harold en Matthias rennen zich het vuur uit de sloffen om de wagen in recordtempo leeg te halen. Tijd om de spullen binnen te zetten, is er niet. Dus dumpen ze alles direct op het grasveld. Het zweet loopt in bergbeekjes langs hun gezicht, hun tong lijkt van leer, maar een slok drinken zit er niet in, want er moet vóórt gemaakt worden. Het ongelooflijke gebeurt: binnen een halfuur is de verhuiswagen helemaal leeg. Ap kan de terugreis aanvaarden; de twee andere chauffeurs nemen een fooi in ontvangst en halen in het woonhuis boven de antieke meubels op. Als ook zij vertrokken zijn, zit de deur daar weer hermetisch op slot. Wie weet, tot wanneer…

Harold & Jeannette worden om twee uur bij de bank verwacht om daar te tekenen. Kwestie van tien minuutjes, heeft de makelaar gezegd… De vriendelijke bankbediende neemt zijn taak heel serieus en loopt formulier na formulier uitvoerig door. Geen klein lettertje slaat hij over. Zorgvuldig controleert hij voor- en achterkanten twee, drie keer. Hij verplaatst stapels documenten van zijn bureau naar de tafel waaraan we zitten – en weer terug – en weer naar zijn bureau.
De tien minuten zijn al lang en breed verstreken als we nog maar een fractie van de papieren ondertekend hebben. Harold mompelt dat hij een ‘Ikea-gevoel’ krijgt (wat in zijn geval niet veel goeds voorspelt) en Jeannette moet steeds vaker op haar lip bijten om niet de slappe lach te krijgen.
Als ze het zoveelste vel heeft gesigneerd, veert de bankbediende plotseling op, hij grist het papier uit haar handen, schuift zijn bril naar z’n voorhoofd en staart verbijsterd naar haar handtekening. ‘Wilbrienk-Donkerstek?’ hakkelt hij. Hij grijpt Jeannette’s paspoort en legt het naast de bankpapieren om ze met elkaar te vergelijken. Driftig tikt hij op de naam: ‘Donkerstek’. Dan wijst hij verwijtend naar de handtekening: ‘Wilbrienk-Donkerstek’.
Jeannette ondertekent met een andere naam dan die in haar paspoort en in de documenten staat! We leggen uit dat in het paspoort onder ‘Donkersteeg’ staat: ‘e/v Wilbrink’. Maar daarmee neemt de man geen genoegen. Hij is echt van slag. Ordnung moet immers sein. En nu is de handtekening anders dan de naam in de papieren. De beambte strijkt zijn haar naar achteren, grijpt zijn bureautelefoon en begint te bellen: met zijn secretaresse, met de notaris in K, met de notaris in F, met de makelaar. De een na de ander heeft geen enkel probleem met de gang van zaken; in Nederland wordt de meisjesnaam nu eenmaal vet in een paspoort afgedrukt, maar de ambtenaar laat zich niet geruststellen.
Tussen elke twee telefoontjes door, verontschuldigt hij zich tegenover ons. Het is in ons eigen belang, legt hij nerveus uit, het is beter als alles opnieuw wordt opgesteld en we later terugkomen om te ondertekenen – hier én in Klagenfurt. De goede bedoeling is duidelijk en omdat wij nu eenmaal geen verstand van dit soort zaken hebben, laten we alles maar over ons heenkomen. Als de man een uur later nog steeds niemand heeft gevonden die het met hem eens is, zet hij zuchtend de signeersessie voort. Te voet brengt hij ons vervolgens naar de notaris (waarbij hij om de vijf stappen achterom kijkt of we nog wel volgen) in wiens aanwezigheid wij een laatste contract moeten tekenen.

De tien minuten zijn meer dan twee uur geworden. Eenmaal terug in Zmuln is het dan ook de hoogste tijd voor een heerlijke maaltijd aan het meer. Aan tafel wordt het weer supergezellig, de kinderen zwemmen nog wat, de ‘See’ schittert in de avondzon, het landschap rondom ligt er vredig bij. Wánneer we dan ook de sleutel in ontvangst mogen nemen en hóeveel Wilbrienk-Donkerstek-perikelen ons nog te wachten staan, het is de moeite waard!