Uitgerekend als Matthias en Jeannette naar Nederland hopen te vliegen voor een verrassingsbezoekje aan oma Donkersteeg – die al heel lang in de lappenmand zit – raast er een reusachtige storm over de lage landen.
Gaan we wel of gaan we niet? Jeannette zit de hele donderdagmorgen nagelbijtend aan laptop en iPhone gekluisterd. Schiphol heeft al 240 vluchten geschrapt. In de familie-apps verschijnen filmpjes van wat de storm aanricht.  De vlucht van 15.50 uur naar Amsterdam schijnt vooralsnog door te gaan, maar … ‘U kunt uw vlucht vandaag  gratis annuleren’, meldt Transavia opbeurend. Wat nu?
We besluiten het er toch maar op de wagen, aangezien de wind volgens de verwachtingen in de tweede helft van de middag gaat liggen. En dan komt er alsnog een sms van de luchtvaartmaatschappij: De vertrektijd is twee uur opgeschoven. Tamelijk laat ontdekken we dat de inchecktijd wel hetzelfde blijft, en zo springen we uiteindelijk toch nog overhaast in de auto voor een -prachtige!- rit over de Loiblpass.

Harold en de meisjes laten de twee reisgenoten achter op het vliegveldje van Ljubljana in Slovenië, waar zij zich prima vermaken. Jeannette handwerkt voor Freudenhof; Matthias heeft gelukkig een portie strafwerk te  maken, omdat-ie vergeten is een mededeling te laten ondertekenen.

(Ook op school zijn Oostenrijkers dol op ‘Unterschrifte’ en dagelijks zetten we dus diverse handtekeningen in de ‘Mitteilungshefte’  die de kinderen ons voorhouden: over  het huiswerk dat ze moeten maken, over de toetsen die ze hebben; over een excursie die gepland is; over een les die uitvalt.)
Mat schrijft welgemoed de strafregels van zijn mentrix over en verzucht als hij klaar is: ‘En toch mag ik d’r.’

Ons vliegtuig, dat uit Amsterdam moet komen, komt vooralsnog niet opdragen en de vertrektijd schuift nog een paar keer tien minuten door. Ter compensatie krijgen we een sandwich en een flesje water aangeboden.

Klokslag 18.30 uur laten we dan toch een aardedonker Slovenië achter ons, om twee uur later te landen op een felverlicht Amsterdam, waar zwager Rudy ons oppikt. Gestrande treinreizigers wachten nog steeds op de perrons en wij staan in de file vanwege een omgevallen boom, maar verder lijkt het land zich alweer aardig te herstellen van de storm. Meer tijd om te herstellen heeft oma nodig, die niet weet wat ze ziet als tegen tienen opeens twee familieleden die ze in Karinthië waant, bij haar in de kamer staan…!