31 graden is het.
3 weken duurt het voordat de eerste gasten komen.

Nu gaat het erom spannen. We werken van vroeg tot laat in de warmte. En we bellen voortdurend in het rond. Waar blijft het bestelde materiaal voor het zwembad? Wie kan een sleuf graven voor de waterleiding naar het washok? Hoe komen we aan een frees voor het gazon? We krijgen tips. Nemen 06-nummers in ontvangst, maar bellen tevergeefs. Wachten op beloofde telefoontjes. Die uitblijven… Beginnen zelf weer te bellen. Krijgen bij herhaling geen gehoor. Scheuren naar vier bouwmarkten voordat we eindelijk geschikte tegels vinden. Sjouwen met kilo’s spachtelpoets en cement en lijm. Moeten dan weer terug, omdat de meegekregen Schluter Schiene de verkeerde blijkt te zijn. De WiFi wordt geregeld. Vijf vergieten worden er aangeschaft, vijf theezeefjes, vijf prullenbakken, vijf waterkokers, vijf kapstokken, vijf… enz. enz. enz.  We komen een paar pluggen te kort, kunnen een doos schroeven nergens meer vinden. Bij de bouwmarkten kijken ze inmiddels vreemd op als we een dag níet op komen dagen.

En toch is het leven goed hier in het zonovergoten Zmuln, waar de bloemen uitbundig bloeien en het bos geurt. Waar de vogels zingen en de reeën springen. Waar zomaar iemand aanwipt die jarenlang haar vakanties hier doorgebracht blijkt te hebben en daarover vertelt. Waar zomaar een paar Tiroler vrienden aanwaaien met wie we van een fijne avond en een vrolijk ontbijt genieten.  En waar langzaam, maar zeker vakantiehuis Freudenhof een feit wordt.

En dan komt er opeens iemand langs die zegt meteen de volgende morgen het gazon te kunnen frezen.
En dan krijgen we opeens bericht van de vrienden uit Tirol die zeggen dat ze ons in de laatste week voor de opening graag komen helpen.
Ja, het leven is goed hier!