‘We moesten ‘Steine’ tekenen, maar ik wist niet wat ‘Steine’ was, dus toen ging een jongen naar buiten om een paar stenen te halen’, zegt Rachel. We lachen allemaal met haar mee.
Vandaag,vrijdag, is ze voor het eerst met de bus naar school geweest. Iets na zevenen wandelden we het weggetje af tot in Zmuln, onze woonplaats van welgeteld zeven huizen inclusief die twee van ons. De hele wereld rondom was in dikke nevels gehuld waardoor we niets

anders zagen dan mist, met een zilveren bol van de zon die daar prachtig doorheen brak. Totdat een kleine, witte bus opdoemde, waar een vriendelijke, vrolijke chauffeur uitsprong die de schuifdeur voor Rachel opende zodat ze met haar rugzak en twee grote tassen vol schriften en andere schoolspullen naar binnen kon klauteren. Er zat nog maar één ander meisje in de bus, die vervolgens in de richting van de Zmulner See verdween.

Toen de klok van Zweikirchen twaalf geslagen had, werd Rachel op hetzelfde plekje, nu echter zonovergoten, weer afgeleverd. Jeannette en Maria die haar opwachtten hadden inmiddels kennis gemaakt met de moeder van een meisje dat één klas lager dan Rachel op dezelfde school zit, een enorm aardige ‘buurvrouw’ die meteen al zei dat ze er graag voor ons is als we haar nodig hebben.

Alles is anders op de nieuwe school. Alleen al het vroege tijdstip waarop de lessen beginnen: kwart voor acht, terwijl de kinderen ’s middags altijd vrij zijn. En dan de inkopen die je moet doen. (Superleuk! vindt Rachel.) Gisteren hebben we in Klagenfurt een wagen vol schriften, pennen, potloden, stiften, scharen, lijm, haaknaald, werkkoffer, tekendoos, verf, krijt, mapjes die we nog nooit eerder gezien hebben enz. enz. gehaald, alles volgens speciale instructies van de school. En natuurlijk ‘Hausschuhe’, want de schoenen blijven buiten het klaslokaal staan. De dagopening bestaat uit het slaan van een kruis en ‘een soort van’ Bijbelverhaal, vertelt Rachel.

Vandaag mocht ze een tijdje met haar juf mee. Die schreef de getallen 1 tot en met 10 in het Duits op en Rachel moest ze in het Nederlands erachter zetten. Juf liet een plaatje van een potlood zien, waar het woord ‘Bleistift’ bij stond en Rachel mocht zeggen hoe dit in Nederland heet. Leuk en handig zo’n juf aan wie je Nederlands mag leren!
Thuis vertelt Rachel over school alsof er van een taalbarrière nauwelijks sprake is. ‘Christine vroeg in de pauze…’ ‘Rafaël zei…’ ‘Maandag moeten we een pasfoto meebrengen’ ‘Een jongen moest huilen omdat…’ ‘De plastic hoesjes die we hebben gekocht, zijn te klein. Als je die dubbelvouwt moet er een A4’tje in passen.’
Vragen we hoe iemand het precies zei, dan weet ze het niet, maar begrijpen doet ze het meeste wel. En als dat een keer niet lukt, dan wordt het blijkbaar ook wel opgelost. Dan haalt iemand buiten gewoon een paar stenen bijvoorbeeld.