Hap! doet een grote grijze hond in het bos achter de camping, en hij bijt een stuk uit Tobias’ oor. Het bloed druipt eruit. Veel aandacht kunnen we er niet aan besteden – zaken gaan voor de hond. Terwijl Dorien en Maria thuisblijven en medische hulp verlenen aan het arme hondenoor; moet de rest weer op reis naar Karinthië. Doel: een flinke hap uit de kluis van de bank halen voor de aanschaf & renovatie van het ‘spul in Zmuln’. We kunnen het niet laten: struinen eerst weer rond op dat spul voordat we om 15.00 uur een gesprek hebben met Herr Direktor Heinz van de Volksbank. Ook Herr Heinz heeft een doel met dit gesprek: hij wil ons leren kennen. Gelukkig is Heinrich, onze makelaar, erbij. Terwijl anderhalf uur lang de feiten en cijfers, plannen en ideeen, vragen en antwoorden over tafel vliegen tekent Matthias alvast de boomhut die hij in Zmuln  zou willen bouwen. Een hypotheek heeft-ie er niet eens voor nodig; ingewikkelde gesprekken in het Karinthisch ook niet.

Spijkers met koppen kunnen er in dit stadium natuurlijk nog niet geslagen worden, maar als we eindelijk weer op de zonovergoten straten van Feldkirchen staan, zijn we toch een hele stap verder. Van katten in zakken houden ze in Oostenrijk niet, dat stelt ons gerust. Net als het feit dat Heinrich onze toekomst in Zmuln zonnig zegt in te zien, al staat er dan nog niets vast. Hij gaat nog het een en ander voor ons uitpluizen, terwijl Herr Bankdirektor de panden met eigen ogen zal bekijken. Wij reizen door stralend Karinthie terug naar Tirol, genieten onderweg van het berglandschap, van een gezellige maaltijd en wachten af… Mocht alles doorgaan, dan hebben we sinds vandaag in elk geval een naam voor de droomhuizen. Die kwamen zomaar bovendrijven, ergens ter hoogte van Spittal an der Drau.