Hier prijkt een veldboeket op een terras, daar hangen badlakens over het balkon. Een barbecue geurt, het kampvuur knettert, de krekels tsjirpen. Geplons in het zwembad, gegiebel in het speeltuintje… Na stille, spannende maanden leeft het appartementenhuis nu alweer acht weken volop. Een impressie vanaf Freudenhof (en omstreken):

• 

• 

Voor het eerst na drie maanden weer kerk: een onvergetelijke morgen in de zonovergoten tuin van Freudenhof. De vogels zingen mee…

• 

Eindelijk kunnen onze gasten – en wij – weer plannen maken en ons verheugen op de heerlijke zomer. Bondkanzelier Kurz van Oostenrijk zegt expliciet dat de Nederlanders per 15 juni kunnen komen; Duitsland zal op die datum eveneens alle grenzen opengooien, zo melden de kranten; en vervolgens komt er bericht dat alle Schengenlanden weer vakantiegangers kunnen ontvangen – daar hoort Oostenrijk tenslotte ook bij.
Het regent aanvragen voor appartementen, maar helaas, we zitten deze zomer al helemaal vol…

Hier op Freudenhof halen we opgelucht adem. Alle onzekerheid over het komende seizoen heeft er behoorlijk ingehakt, maar wat zijn we nu blij!

En dan beginnen er ’s woensdagsavonds van het ene op het andere moment heel merkwaardige mailtjes en appjes binnen te komen.
Premier Rutte heeft nieuwe uitspraken over vakantie-in-Europa gedaan: Naar Italië – waar de corona verschrikkelijk heeft huisgehouden – mogen de Nederlanders van hem wél; naar Oostenrijk – waar verhoudingsgewijs nauwelijks corona is geweest – (nog) níet…

Wij staan perplex en beginnen te googlen en te surfen. Gelukkig blijkt dat Nederlanders inderdaad wel degelijk ‘naar verwachting’ vanaf de 15e juni deze kant op mogen komen:

“Het negatieve reisadvies blijft na 15 juni in ieder geval van kracht voor het Verenigd Koninkrijk, Denemarken en Zweden. De goede hoop is volgens Rutte dat na 15 juni meer landen wordt toegevoegd aan de lijst met gele landen. “Dan zullen naar verwachting ook Frankrijk, Spanje, Oostenrijk en Zwitserland weer open zijn voor Nederlanders”, aldus Rutte.”

Dat je van dit gedoe meer dan moe wordt, is duidelijk. Maar de vlag, die laten we toch maar hangen.

=== === ===

NAGEKOMEN BERICHT
Op 10 juni deelde de Nederlandse Ambassade in Oostenrijk inderdaad het volgende mee:

“Zojuist werd door de Oostenrijkse autoriteiten bekendgemaakt dat de grenzen ook voor Nederlanders weer opengaan. Vanaf dinsdag 16 juni is het mogelijk om zonder coronatest of quarantaine Oostenrijk in te reizen. Het reisadvies wordt hierop aangepast. In deze video een kleine toelichting van ambassadeur Gierveld.”

Genoemde video is o.a. te zien op de Facebookpagina van deze ambassade.

Het was een goeie zet van Maria en Matthias om hun moeder een Oostenrijkse vlag als verjaardagscadeau te geven. Want ja, die vlag kan uit, hier op Freudenhof!

Per 15 juni gaat de grens volledig open. Gisteren heeft bondskanzelier Kurz tijdens een speciale persconferentie alles nog eens nadrukkelijk bevestigd en toegelicht:

Wat betreft Nederland: daar gaan de grenzen open. Dit betekent: vanaf 15 juni kunnen gasten vanuit Nederland rechtstreeks of via Duitsland naar Oostenrijk komen. Een test of gezondheidsverklaring is niet nodig.

Wie het graag met eigen oren wil horen, kan het goede nieuws beluisteren via deze link. (Vanaf ongeveer minuut 16 gaat het over Nederland.)

https://www.sichere-gastfreundschaft.at/?fbclid=IwAR2Ur48XcX_6ZlWwGPe3wLNrG_ZS64B0Kdg7x47QIxVlW1my4Uc-q50Sz3I

‘Daar lig ik dan’, zegt Jeannette op een mooie maandagmorgen in mei tegen zichzelf.  ‘Met een mondkapje op, in de gipskamer van een Oostenrijks ziekenhuis,  terwijl Harold en Maria buiten moeten blijven en er thuis een leeg appartementenhuis wacht. Het kan raar lopen in het leven…’

Anderhalve week geleden stond ze nog rechtop, hoog op een ladder die tegen het balkon van Stube Freundlich leunde. Ze wilde namelijk even testen of ze het driedelige aluminium ding wel goed in elkaar had gezet, voordat Maria erop zou klimmen om het balkonhek te beitsen. Niet dus. Uitgerekend toen Jeannette bovenaan was, stortte de ladder in. Gelukkig kwam haar rechter enkel als eerste op de grond terecht, zodat ze niet levensgevaarlijk gewond raakte. Maar op die voet lopen, zat er niet meer in. Wat een gedoe!

Na elf slapeloze nachten vanwege de pijn, rijdt ze op een maandagmorgen toch maar naar de huisarts. Buiten bellen waarvoor je komt; in de rij op de stoep blijven wachten; mondkapje op; en als je eindelijk naar binnen mag éérst handen ontsmetten, is het devies. De coronamaatregelen mogen dan flink versoepeld zijn, in de gezondheidszorg is men hier nog steeds uiterst voorzichtig.
Van de huisarts gaat het naar het röntgencentrum. ‘Nicht gut’, zegt de radioloog hoofdschuddend en even later wijst een arts op een foto inderdaad een breuk in de enkel aan.
Óp naar het Unfall Krankenhaus. We weten inmiddels de weg, sinds de hersenschudding in december, dat is dan weer een voordeel. Bij de ingang staan dit keer echter twee van top tot teen in plastic gehulde wezens, die Harold en Maria meteen de deur wijzen en Jeannette uitvoerig ondervragen voordat ze verder mag en – na de nodige onderzoeken – een wit voetje plus een paar krukken kan gaan halen in de gipskamer. ‘Liegegips’, noemen ze het hier. Tot 4 juni moet het in elk geval om de voet blijven zitten. Éven lijkt het nu wel praktisch dat er nog geen gasten op Freudenhof zijn, maar nee,  duizend keer liever hebben we toch dat ze maar heel gauw komen kunnen. Vanaf 29 mei mogen we officieel open – en elke dag wachten we hoopvol op het goede nieuws dat ook de grenzen weer opengaan!

Waar Matthias (15) is, daar draait zijn camera.
Vandaar deze – níet in scene gezette! – bijdrage van hem…

 

Een belevenis: op zaterdagmorgen vertrekken Rachel en Jeannette voor het eerst na vijf (!) weken richting de bewoonde wereld. De laatste keer dat zij de Zmulnerberg afreden, lag er nog een laagje sneeuw. Nu blijken overal de akkers geploegd, de bloesems te bloeien, de bomen frisgroen getooid en … de mensen mondkapjes te dragen.

Kassa’s zijn omringd door plaatjes van plexiglas, winkelwagentjes worden consequent ontsmet en bij de bouwmarkt kun je je handen zelfs laten desinfecteren. Klanten en personeel hebben zonder uitzondering hun mond bedekt, want dat is hier verplicht. Maar: de winkels zijn in elk geval weer open!

We wippen aan bij de Christliche Bücherstube, die gerund wordt door een zendelinge uit onze kerk. De mooie mondkapjes die Heidi naait, lokkken heel wat passanten de boekhandel binnen. Wij kopen er ook een paar en zijn blij eindelijk weer eens iemand uit de gemeente te ontmoeten. Rachel, die het kluizenaarsbestaan de laatste week echt zat begon te worden, knapt helemaal op van dit wonderlijke uitje.

In de week erna, volgen we het nieuws op de voet. In Nederland blijken de besmettingsaantallen nog niet zo hard te dalen – en uit dat land verwachten wij de meeste van onze gasten. Die van april en mei hebben bijna allemaal moeten annuleren. Wat, als ze ook in juni en het hoogseizoen niet komen kunnen…?
Sommigen sturen al even een berichtje – en dat is keer op keer hartverwarmend! Voor iedereen staat een vakantie op een spel waar lang naar uitgekeken is. Plannen zijn gemaakt, aanbetalingen gedaan en kinderen hebben volop voorpret. Toch leven veel gasten van harte mee met Freudenhof.
‘We kunnen ons voorstellen dat jullie je zorgen maken over de vakantieperiode’, mailen mensen die we nog niet eens kennen. ‘Natuurlijk hopen we dat we bij jullie kunnen verblijven in de zomervakantie. Mocht het toch niet door kunnen gaan, dan hopen we jullie in 2021 te bezoeken. Wat betreft de aanbetaling, die hoeft niet teruggestort te worden. Ook als de vakantie niet door zal gaan. Hoe we het in 2021 oplossen, zien we dan wel weer. Een hartelijke groet en Gods zegen toegewenst.‘

En zo zijn er ook in tijden van crisis heel veel mooie momenten, waar we ons dankbaar over verwonderen. De krantenkoppen klinken ondertussen hoopvol:

 

‘Kanzler Kurz: Ab Mai wieder normale soziale Kontakte’

‘URLAUB IN ÖSTERREICH: FAST JEDE ZWEITE ANFRAGE BETRIFFT KÄRNTEN’

‘Flugverkehr im Sommer für Ministerin Edtstadler denkbar’

 

Met zekerheid valt er echter nog steeds niets de zeggen. De Oostenrijkse minister van Toerisme werkt hard aan haar plan voor de zomer en moet daarbij afstemmen op omringende landen. Zolang zij daarmee bezig is…

‘Gefeliciteerd met de aanstaande versoepeling van de maatregelen in Oostenrijk’, appt een van onze gasten vandaag. ‘Dat schept een klein beetje hoop richting de zomervakantie.’ Ja, blij zijn we met deze berichten. Heel misschien wordt dit seizoen wel het meest bijzondere van de vier die we hier in Zmuln hebben meegemaakt. Wat een wonder zou het zijn als we veel bekende, maar ook nieuwe gasten na zulke bizarre tijden toch in gezondheid mochten ontmoeten!

Het is midden maart als wij ons laatste blog schrijven. Vanaf dat moment gaat ook hier op Freudenhof het coronavirus het hele leven beheersen.
Nog diezelfde middag horen we dat Gerrit en Wilchert – twee vrienden van het Leger des Heils – niet kunnen komen. Gerrit is ernstig ziek en wil heel graag nog één laatste keer naar Freudenhof. Stichting Ambulancewens is van plan hem, en zijn trouwe kameraad Wilchert, het eerstvolgende weekend te brengen, maar de coronacrisis gooit roet in het eten. Dat is slikken. Ontroerd horen we dat er echter toch iets van Gerrit naar Freudenhof komt:  ‘Ik schenk jullie een fruitboom’, vertelt hij, ‘met een bordje erbij!’ Een week later sterft Gerrit.
Ondertussen vernemen we dat ook de groep mensen van het Leger die vanaf 3 april zou komen klussen, het bezoek moet uitstellen.
Alles gaat heel snel nu. De kerkdienst wordt bij nader inzien toch de eerstvolgende zondag al afgeschaft en er is die maandag meteen geen school meer. Behalve de supermarkten en apotheken gaan alle winkels onmiddelijk dicht.
Harold komt als enige nog van de Zmulner Berg af. Bij het magazijn van de Spar, waar hij werkt, is het extreem druk. Zelfs het Oostenrijkse leger wordt ingezet om te helpen, nu mensen op grote schaal extra inkopen doen. Overigens beweert Harold nu wel te begrijpen waarom deze soldaten twee oorlogen verloren hebben: ‘Ze pauzeren meer dan ze werken. Maar hun camouflage is wel heel goed, want ik heb ze alweer een halfuur niet gezien.’
Wie onnodig de deur uitgaat, riskeert een boete van meer dan 3000 euro en er wordt streng gecontroleerd. Een collega van Harold ondervindt dat aan den lijve als hij op een vrijdagavond in een park loopt en er proces verbaal tegen hem opgemaakt wordt. Hij is nu 3000 euro armer.
Je mag nog wel de natuur in, maar alleen met eigen gezinsleden. Mocht je iemand tegenkomen, dan geldt ook hier de anderhalve meter afstand. In de supermarkt wordt een mondkapje verplicht.

Meer dan eens doemt in ons hoofd het spookbeeld op van massaal annulerende gasten, aanbetalingen die teruggestort dienen te worden, een leeg appartementenhuis, een lege tuin, een leeg zwembad….
Onzegbaar veel erger zijn de berichten over ziekenkamers waar mensen in alle eenzaamheid sterven, over ziekenhuizen waar patiënten naar adem snakken en personeel machteloos staat.
Als oma Donkersteeg op een nacht hoge koorts krijgt, schrikken we ons wild.  De dokter die meteen langskomt, denkt aan ‘griep in het gunstigste, corona in het ergste geval’. Een dag later blijkt het om wondroos te gaan. Opgelucht halen we adem. Geen pretje misschien, maar hier helpt gelukkig antibiotica tegen…
Zwager Albert in Nederland wordt erg ziek en een van onze gasten komt zelfs in coma aan de beademing te liggen. Het houdt ons allemaal flink bezig.

Vooral de zondagse diensten en onze kerkelijke gemeente gaan we na verloop van tijd steeds meer missen, al blijft er verbondenheid via een app-groep. De kinderen vermaken zich thuis prima en zitten tot onze verrassing na ruim drie weken nog steeds heel goed in hun vel. Het schoolwerk blijkt op afstand uitstekend door te kunnen gaan. Het weer werkt ook mee: ze zijn veel buiten en genieten van de lente, de ruimte, de dieren. En heb je echt gebrek aan sociale contacten, dan ga je gewoon tot half twee ’s nachts met vrienden videobellen, zoals Maria op een keer doet…
Matthias maakt zich pas zorgen als zijn mountainbike een platte band krijgt en de pomp die hij bestelt, niet binnen tien dagen geleverd kan worden! Een appje naar de ‘buren’ beneden in Zmuln biedt uitkomst: zij leggen hun pomp op een bank in de tuin. Daar kan Matthias het ding ophalen en weer terugleggen.

Er ontstaat een nieuwe groet hier: ‘Bleib gesund!’ Alleen onder apps, mails en via de telefoon natuurlijk, want in het echt zie je elkaar niet meer…
Met z’n allen poetsen we het zwembad. Dat laten we vollopen, zodat het kan opwarmen.  Harold en Matthias maken een mooi kruidentuintje.
Elke avond zijn we dankbaar dat we alle vijf weer gezond mochten blijven, want Harold loopt best wat risico bij de Spar, waar dagelijks veel chauffeurs uit heel Europa langskomen die allemaal dezelfde toiletten gebruiken als hij en dezelfde deuren doorgaan.
De besmetting is hier niet zo hoog als in Nederland, het aantal doden een tiende van het aantal in Nederland, maar we beseffen dat alles zomaar weer veranderen kan. Toch komt er vandaag een beetje goed nieuws:  áls het zo door blijft gaan, mogen kleinere winkels hier vanaf 14 april weer openen. Op 1 mei zouden dan ook de kappers volgen en twee weken daarna het onderwijs en de horeca.
We mogen vertrouwen. Hoe het ook loopt, aan het eind van deze donkere coronatunnel gloort licht. En als we op een dag echt weer gasten mogen begroeten, zal dat extra bijzonder zijn!

 

‘Hamsteren!’ zegt de regering. Het is een week of wat geleden. Net over de grens, in het noorden van Italië, woedt een uitbraak van het coronavirus. Wij hamsteren.
We zijn niet de enigen. Bij het Spar-magazijn waar Harold werkt, is het extra druk. Klasgenoten van de kinderen komen met desinfecterende zeep aan. Na enkele dagen hangt de school zelf overal flessen met dat spul op.
Maar verder blijft het stil hier in het zuiden van Oostenrijk. Wenen wordt met het virus geconfronteerd, Tirol ook, en Salzburg. Hier in Karinthië duikt het slechts één keer op. Daar blijft het gelukkig bij.
Dan slaat de corona in Nederland toe. Rachel vergelijkt cijfers en merkt dat Nederland Oostenrijk al snel inhaalt als het om het aantal ziektegevallen gaat.  Onze gehamsterde voorraden raken uitgeput en van aanvullen komt nog niet. Toch begint het onrustig te worden.
Op maandag circuleren er geruchten dat universiteiten en hogescholen dichtgaan.  ’s Avonds appt vriendin Amélie – die de zondagen meestal bij ons doorbrengt – dat ze onderweg is naar haar ouders in Tirol, omdat de ‘Uni’ in Klagenfurt inderdaad sluit.
Op dinsdag moeten de kinderen op school emailadressen inleveren. Het kán zijn dat ze bericht krijgen dat de school dicht gaat… Rachel hoest en heeft verhoging, dus die zit meteen al thuis.
Op woensdag melden Maria en Matthias dat hun scholen hoogstwaarschijnlijk voor tenminste drie weken zullen sluiten. Via het nieuws vernemen we dat er langs de grenzen ‘koortscontroles’ worden gehouden. Zoals het er nu naar uitziet, mogen we zondag nog wel naar de kerk, want bijeenkomsten van maximaal honderd personen zijn toegestaan. Theathers en bioscopen gaan dicht en Maria ontdekt dat haar plannetje om met elkaar te gaan bowlen ter gelegenheid van haar verjaardag volgende week ook niet kan doorgaan.
Donderdag – vandaag –  is Rachel weer opgeknapt. Ze gaat graag naar school, want ‘nu kan het nog’. In de loop van de ochtend wordt bekend dat in Oostenrijk voor het eerst iemand aan corona is overleden. In Karinthië zijn inmiddels drie gevallen van de ziekte bekend, weliswaar het laagste aantal van heel Oostenrijk, maar toch… Jeannette krijgt telefoon van de tandarts in Liebenfels: de afspraak voor volgende week kan niet doorgaan. De praktijk sluit voorlopig.

Maria en Matthias hebben morgen hun laatste schooldag, Rachel krijgt waarschijnlijk nog tot en met dinsdag les. Hoewel het de bedoeling is dat het onderwijs gedeeltelijk nog op afstand, via internet, doorgaat, begint het erop te lijken dat ze de komende weken veel vrije tijd hebben. We bidden dat het virus gauw de wereld uit is. En gaan tot die tijd maar een keer extra de natuur in. Die sluit tenminste niet.

 

 

© Copyright Matthias Wilbrink

Hartverwarmend is altijd weer het horen van nieuwe herinneringen aan oude tijden hier op Freudenhof. Komende zomer hopen we opnieuw verschillende gasten te begroeten die hier lang geleden ook al vakantie vierden. We verheugen ons op hun verhalen uit de oude doos. Blij zijn we ook met deze brief en foto’s van Herr Rudolf uit Duitsland! De Nederlandse vertaling en historische foto’s staan onderaan.

Liebe Familie Wilbrink,
als ich zufällig auf die Seite freudenhof-zmuln.at gestoßen bin, bekam ich (Jahrgang 1964) Tränen in die Augen. Warum?  
Meine Eltern machten 1963 das erste Mal Urlaub bei Heinz R. auf der Zmuln. Eine enge Freundschaft verband die Familien bis zum Tod meiner Eltern, von Heinz und seiner Frau Joschi. Mit vielen gegenseitigen Besuchen. Zu Sohn Heinz und Tochter Annemarie besteht noch ein ganz feiner Kontakt meiner ältesten Schwester Monika.
Für mich war die Zmuln immer das größte Abenteuer im Jahr. Allein die Anreise im Nachtzug, die vielen Kinder, der See, der Wald, Mosebauer (so hieß das Sygergut damals), Ausflüge zum Wörthersee/Minimundus, u.v.m.
Bis ins Jahr 1990 verbrachten wir viele Urlaube auf der Zmuln, haben den Bau von Tennisplatz und Schwimmbad miterlebt. Auch in Ihrem jetzigen Wohnhaus haben wir später schöne Zeiten verbracht. Die Gästebücher sind noch erhalten? Wahnsinn! Gibt es darin den Text “Lied der Zmuln” noch?
Dies wurde Ende der 60-er von einem Gast komponiert und zu fortgeschrittener Stunde am Feuer, unten am See oder auch nur mal zwischendurch immer wieder gesungen.
Wir haben nach dem Tod von Heinz mitbekommen, dass die Zmuln langsam verfällt. Wenn ich heute durch Ihre Seiten blättere, komme ich aus dem Staunen nicht heraus.
Das sieht ja mittlerweile alles wieder so toll aus! Ich werde mal mit meiner Familie sprechen … Wir sollten mal wieder Urlaub auf der Zmuln machen!
(Anbei ein paar Bilder der Jahre 1972 und 1979 zur weiteren Verwendung. Wenn ich auf weitere stoße, schicke ich Sie gern.)
Viele Grüße nach Kärnten!

===   ===   ===

Lieve  familie Wilbrink,
Toen ik toevallig op de website van Freudenhof stuitte, kreeg ik (geboren in 1964) tranen in mijn ogen. Waarom?
Mijn ouders brachten hun eerste vakantie bij Heinz R. in Zmuln door in 1963. Een hechte vriendschap verbond de families tot de dood van mijn ouders, van Heinz en zijn vrouw Joschi. Met veel wederzijdse bezoeken. Mijn oudste zus Monika heeft nog altijd heel fijn contact met zoon Heinz en dochter Annemarie.
Voor mij was ‘Zmuln’ altijd het grootste avontuur van het jaar. Alleen al de reis met de nachttrein, de vele kinderen, het meer, het bos, Mosebauer – dat was toen de naam van boerderij Sygergut -, de uitstapjes naar de Wörthersee en Minimundus en nog veel meer.
Tot 1990 brachten we vele vakanties door in Zmuln. We waren getuige van de aanleg van de tennisbaan en het zwembad. Later brachten we ook mooie tijden door in jullie huidige woonhuis.
De gastenboeken zijn nog bewaard gebleven? Ongelooflijk! Bestaat de tekst “Lied van Zmuln” ook nog steeds? Dit werd eind jaren ’60 door een gast gecomponeerd en tot in de late uurtjes gezongen bij het kampvuur, aan het meer of gewoon tussendoor.
Na de dood van Heinz vernamen wij dat Zmuln gaandeweg verviel. Nu ik vandaag de pagina’s van jullie website doorblader, val ik van de ene verbazing in de andere. Alles ziet er nu weer zo geweldig uit!
Ik zal met mijn familie praten… We moeten weer op vakantie naar Zmuln!
(Bijgevoegd enkele foto’s van de jaren 1972 en 1979 voor verder gebruik. Als ik nog meer tegenkom, stuur ik ze graag.)
Met groeten aan Karinthië!

Blik richting het huis, het zwembad en vanaf de tennisbaan – op foto’s van Herr Rudolf uit 1972-1979 en op foto’s van afgelopen zomer, 2019.