‘Daar lig ik dan’, zegt Jeannette op een mooie maandagmorgen in mei tegen zichzelf.  ‘Met een mondkapje op, in de gipskamer van een Oostenrijks ziekenhuis,  terwijl Harold en Maria buiten moeten blijven en er thuis een leeg appartementenhuis wacht. Het kan raar lopen in het leven…’

Anderhalve week geleden stond ze nog rechtop, hoog op een ladder die tegen het balkon van Stube Freundlich leunde. Ze wilde namelijk even testen of ze het driedelige aluminium ding wel goed in elkaar had gezet, voordat Maria erop zou klimmen om het balkonhek te beitsen. Niet dus. Uitgerekend toen Jeannette bovenaan was, stortte de ladder in. Gelukkig kwam haar rechter enkel als eerste op de grond terecht, zodat ze niet levensgevaarlijk gewond raakte. Maar op die voet lopen, zat er niet meer in. Wat een gedoe!

Na elf slapeloze nachten vanwege de pijn, rijdt ze op een maandagmorgen toch maar naar de huisarts. Buiten bellen waarvoor je komt; in de rij op de stoep blijven wachten; mondkapje op; en als je eindelijk naar binnen mag éérst handen ontsmetten, is het devies. De coronamaatregelen mogen dan flink versoepeld zijn, in de gezondheidszorg is men hier nog steeds uiterst voorzichtig.
Van de huisarts gaat het naar het röntgencentrum. ‘Nicht gut’, zegt de radioloog hoofdschuddend en even later wijst een arts op een foto inderdaad een breuk in de enkel aan.
Óp naar het Unfall Krankenhaus. We weten inmiddels de weg, sinds de hersenschudding in december, dat is dan weer een voordeel. Bij de ingang staan dit keer echter twee van top tot teen in plastic gehulde wezens, die Harold en Maria meteen de deur wijzen en Jeannette uitvoerig ondervragen voordat ze verder mag en – na de nodige onderzoeken – een wit voetje plus een paar krukken kan gaan halen in de gipskamer. ‘Liegegips’, noemen ze het hier. Tot 4 juni moet het in elk geval om de voet blijven zitten. Éven lijkt het nu wel praktisch dat er nog geen gasten op Freudenhof zijn, maar nee,  duizend keer liever hebben we toch dat ze maar heel gauw komen kunnen. Vanaf 29 mei mogen we officieel open – en elke dag wachten we hoopvol op het goede nieuws dat ook de grenzen weer opengaan!

Waar Matthias (15) is, daar draait zijn camera.
Vandaar deze – níet in scene gezette! – bijdrage van hem…