Uit de ‘Kleine Zeitung’ van gisteravond:

‘Op sociale media circuleerde de laatste dagen de uitspraak „Heel Oostenrijk is in de ban van de sneeuwchaos. Heel Oostenrijk? Nee, een kleine deelstaat vol onverzettelijke Karinthiërs biedt dapper weerstand.” Maar dat is nu voorbij. Een lagedrukgebied vanuit Adria brengt de door velen zo fel begeerde sneeuw naar Karinthië.’

En dus mag Harold deze morgen Matthias naar de bushalte brengen. Want hoe hard Jeannette ook juicht als er vlokken vallen, rijden in de sneeuw doet ze niet meer.
In de eerste versnelling stuurt Harold de oude Alhambra door de maagdelijke sneeuw. Zoals altijd is-ie bedacht op overstekende reeën, ronddwalende katten en andere schepsels die zich weinig van de menselijke verkeersregels aantrekken. De rit naar beneden verloopt zonder problemen. Matthias wordt losgelaten in het nog donkere Zweikirchen en de terugweg wordt aangevangen.
Die tocht omhoog gaat moeizamer. Wat Harold ook probeert -de Alhambra is zo oud, dat je best eens een risico kunt nemen, vindt hij-, de besneeuwde berg opkomen, lukt niet. Teleurgesteld parkeert hij de auto halverwege, op de plek waar ooit een lantaarn stond, die hij bij een eerdere poging om boven te komen helaas omver gereden heeft.

Twintig minuten later start Harold opnieuw de auto, dit keer om Maria en Rachel naar school te brengen en zichzelf naar zijn werk. De eerste kilometers gaat het nog best, maar dan wordt de weg steiler en de sneeuwlaag dikker. ‘Nooit remmen op glad wegdek’, houdt Harold zich voor. Met een vaartje van 20, hooguit 30 kilometer per uur gaat het via St. Peter am Bichl naar Stegendorf, vervolgens naar Karnburg. Weinig tegenliggers, gelukkig maar, op deze smalle landweg.
Bij Karnburg begint de narigheid. De auto heeft moeite om grip te krijgen als de weg steil omhoog voert. Heuvelopwaarts lichten blinkende remlichten op. Heuvelafwaarts rijdt een sleepwagen . In de verte flitst het blauwe licht van een politieauto en ja, hoor, daar heb je het al. En agent gebaart Harold te stoppen, halverwege die spekgladde steile helling!
Aan de kant van de weg staat een in de prak gereden auto. Een eindje verderop probeert een schoolbus omhoog te komen. Het voertuig glibbert van rechts naar links en vice versa, duikt zo nu en dan een berm in, maar komt uiteindelijk toch boven.
Nu is het de beurt aan de Alhambra. ‘Laten we hopen dat-ie vooruit omhoog en niet achteruit naar beneden rijdt’, verzucht Harold, terwijl het hart hem in de keel klopt.
Moeizaam, maar toch wint de auto geleidelijk aan hoogte. Hij schiet van de linker- naar de rechterberm, de banden slippen.
Rachel houdt haar adem in en knijpt haar ogen stijf dicht. Maria kijkt gefascineerd naar de sneeuw die door de slippende banden opspat. Harold doet iets met het stuur, maar veel effect heeft het niet. Af en toe kijkt hij uit het raampje om te zien waar ze terechtkomen als ze van de weg afschuiven.
Maar gelukkig, schuiven doen ze niet. Tamelijk trouw volgt de auto de sporen van de voorgaande bus. Met veel geslip bereikt hij de heuveltop. Zelden waren de inzittenden zo blij het gymnasium te zien!