Krobath, Cvetko, Schönthaler en Gratzerkrapf, zo heten de docenten die we op deze ouderavond in december wel even zouden willen spreken. In het aardedonker lopen we achter het oude klooster waar de meisjes naar school gaan. Een pracht van een sterrenhemel strekt zich boven ons uit, niets dan stilte heerst rondom. De parkeerplaats staat zo vol dat wij onze auto maar ergens achter het gebouw hebben gezet. Nu zoeken we bij het licht van onze telefoonzaklamp een achterdeur – en vinden die nog ook.
Voor het lokaal van Gratzerkrapf leunt een lange rij ouders tegen de gangmuur. Bij de deuren van Schönthaler, Cvetko en Krobath is het niet anders. En op de school van Matthias was het eerder deze week precies hetzelfde verhaal. Je kunt tussen 16.00 en 20.00 uur terecht voor een ‘Elterngespräch’ en omdat je bepaald niet de enige bent, sta je minimaal een uur te wachten voor elke ‘Herr/Frau Professor’. De leerlingen die ondertussen langskomen met Reindling, Apfelstrudel en andere Karintische lekkernijen (opbrengst-voor-het-gymnasium) doen goede zaken. Als wij ruim twee uur later vernomen hebben dat onze dames ‘ganz brav’ zijn, besluiten we het bij twee van de vier docenten te laten.
Zo gaat dat hier. Elk land heeft nu eenmaal z’n eigen aardigheden. Dat weet je van te voren als je emigreert dus je kunt al die verschillen maar het beste gewoon boeiend vinden. En al die wonderlijke achternamen natuurlijk ook.
Iets meer moeite hebben we eerlijk gezegd met het Sinterklaasfeest. Onvoorstelbaar, dat mensen in Nederland moeilijk doen over die goeie, ouwe Zwarte Piet! Bij ons brengt Sint vaak een ‘engel’ mee, en… de gruwelijke Krampus.
Als Jeannette en Rachel in de week van de ouderavonden enkele inkopen doen, klinkt het gerammel van kettingen en koebellen hen al tegemoet zodra ze uit de auto stappen. Uit het Lagerhaus rolt juist een winkelwagentje met een Krampus erin en een Krampus erachter. In de T€di rennen er ook twee rond. Het zijn stuk voor stuk duivels uitziende wezens, en hoewel ze Rachel een zak vol lekkers in haar handen duwen, worden we niet vrolijk van deze ontmoeting.

Na drie decembers hier in Karinthië went dit nog steeds niet en blijven we ons afvragen wat mensen bezielt om deze vreselijke figuren in te zetten bij een kinderfeest.
In Rachels klas komt de volgende morgen gelukkig geen Krampus langs, maar Sinterklaas heeft wel een ‘engel’ bij zich. En samen met de leerlingen bidt dit illustere bezoek het ‘Onze Vader’…!
Zo blijft er, een kleine tweeënhalf jaar na onze landverhuizing, nog altijd veel om ons over te verbazen, om over na te denken en om over te praten met elkaar.
En, hoezeer we ons inmiddels ook thuis voelen hier in ‘Kärnten’, het heerlijk avondje, dát blijven wij gewoon vieren op de oude, vertrouwde Hollandse manier. Met pepernoten en chocoladeletters die we vanuit Nederland krijgen en lekker veel gedichten en surprises.