Containers vol zooi werden er vorig jaar afgevoerd en nóg houdt het niet op. Met grote regelmaat rijdt Harold een ochtend lang heen en weer naar de vuilstort in Sankt Veit an der Glan.
Hoeveel hij daar ook dumpt, thuis is de voorraad rommel nog altijd niet uitgeput. En dat heeft niet alléén te maken met het feit dat Freudenhof ten tijde van de aankoop ongelooflijk volgestouwd stond met troep. Het komt óók doordat Harold het systeem van afval verwijderen niet helemaal snapt, al heeft-ie in z’n jonge jaren dan een vakantiebaantje op de vuilniswagen gehad.
Zo kan het gebeuren dat zijn auto niet – zoals bedoeld – leeg het terrein van de vuilstort verlaat, maar met twee kanjers van schilderijen op de achterbank, bijvoorbeeld… Gevonden tussen het puin en te mooi om te laten liggen, vindt de Freiherr von Freudenhof.
Vandaag gaat het weer mis. Harold staat zijn afval uit te laden als z’n oog op een reusachtige knuffel valt, die treurig tussen de vuilniszakken en viezigheid ligt. Precíes zo’n mega-beer als Rachel voor haar verjaardag vroeg – maar niet kreeg omdat het bakbeest aldus haar vader:

A) te duur was;
B) volkomen overbodig was, aangezien Rachels kamer toch al vol met knuffels staat;
C)  ongetwijfeld ook mee zou verhuizen naar het ouderlijk bed gedurende de nachten dat Rachel besloot met haar lievelingen tussen haar ouders in te kruipen!

Nu staat Harold toch in tweestrijd. Maar niet lang. Een halfuurtje later zit de vondeling op Rachels bureaustoel te wachten tot ze uit school komt. De verrassing is compleet. Eén moment staat ze perplex met de kruk van haar slaapkamerdeur in de hand naar de stoel te staren. Dan sluit ze de beer in haar armen. Vervolgens gaat ze de knuffel met een emmer, een doek en veel wasmiddel te lijf, om hem daarna in de zon te drogen te leggen. En ze houdt niet op met stralen! Waar afval al niet goed voor kan zijn…