En dan het meerdelig drama dat we beloofden…
Een zaterdagmorgen, nu zo’n vier weken geleden: Met enige moeite duwen Harold & Jeannette een grote kar vol vloertegels voor Stube Herzlich naar een kassa van de bouwmarkt. Bij het afrekenen gaat er iets mis: ‘Saldo niet toereikend’…
‘Kan niet!’ Harold z’n gezicht staat op onweer. Vóór vertrek heeft hij ons saldo nog gecontroleerd. Op het tijdelijk krediet dat Herr Bankdirektor ons afgelopen najaar verschafte, konden we nog 3000 euro extra rood staan. De tegels zijn mooi, maar zóveel kosten ze nou ook weer niet…
Dat rood staan, is ons trouwens al tijden een doorn in het oog. Afgelopen jaar zei de directeur vele maanden lang dat hij ‘na de zomer’ met ons wilde kijken hoeveel er nog nodig was voor het laatste deel van de renovatie. Kosten gaan tenslotte voor de baat uit, dat stond vanaf het begin van dit enorme project vast – en ook dat we dat niet meteen allemaal zelf konden betalen.
‘Na de zomer’ had hij echter nog enkele papieren nodig. Onze ‘Steuerberater’ stuurde die toe. In de maanden die volgden, herhaalde dit zich enkele keren. Een peperduur krediet op onze betaalrekening was snel geregeld, maar de veel voordeliger hypotheekverhoging die ons was toegezegd voor de laatste investeringen, kwam er maar niet. De tijd verstreek, begon te dríngen. Als we hem wilden telefoneren of mailen, was Herr Direktor juist ziek geweest. Of met vakantie (zoals in Blog 141: ‘Barre tijden’.) Hij reageerde uitsluitend per telefoon, beweerde dan dat de bank ook het laatste stukje uiteraard zou financieren, maar altijd was er wel een reden waarom dat nog even niet kon…
Harold begon ervan te balen, drong opnieuw aan tot spoed. De directeur belde om te zeggen dat ze in het systeem binnen zijn bank nog een manier moesten vinden om onze vrij ingewikkelde situatie (diverse inkomstenbronnen uit twee verschillende landen) inzichtelijk te maken. Maar het zou goed komen en dus gingen de appartementen alvast in de verhuur… Omdat er afgelopen week echter weer niets ‘goed kwam’, waagde Harold er weer een mail aan, legde opnieuw uit dat we geen tijd meer te verliezen hebben. De autoreply meldde dat Herr S. met vakantie was… En nu staan we op zaterdagmorgen tevergeefs bij de kassa.
’s Maandags gaat er een mail naar de directeur: Dit kan echt niet langer zo. Nog even, en de eerste gasten komen. Waarom wordt de hypotheekverhoging telkens beloofd en telkens uitgesteld? Waarom kunnen we plotseling geen geld opnemen, terwijl er nog genoeg ruimte is op het toegezegde krediet? Om te voorkomen dat we wéér mondeling toezeggingen krijgen, vragen we dit keer om schriftelijk antwoord. Dat komt er diezelfde ochtend: De bank heeft besloten de hypotheek niet te verhogen. Over het (zonder ook maar enige waarschuwing!) geblokkeerde krediet op de betaalrekening wordt met geen woord gerept.
Jeannette gaat letterlijk bijna van haar stokje; Harold leunt verbijsterd tegen een van de vele met sneeuw bedekte rolcontainers, die hij in de vrieskou aan het verplaatsen is voor zijn werkgever. Daar zitten we dan. In Oostenrijk. Deze week precies anderhalf jaar. Achttien prachtige, voorspoedige maanden. Hindernissen waren er genoeg, maar dat wisten we toen we hieraan begonnen. We zijn er bijna. En opeens kunnen we de laatste drie appartementen niet afmaken, terwijl ze al verhuurd zijn. Volkomen onverwacht zitten we zonder geld voor boodschappen. Harold staat te bellen met onze Steuerberater, totdat z’n beltegoed op is –  en hij niet kan opwaarderen. De brandstoftank van de auto begint leeg te raken. De berg haardhout is geslonken tot een piepklein stapeltje voor het huis, terwijl er 18 graden vorst op komst is. Jeannette staat er vertwijfeld bij te kijken. Het houdt maar niet op met sneeuwen. De leiding in de buitenmuur boven raakt bevroren, de wasmachine is dus buiten gebruik. En de auto start even later ook niet meer; een beetje diesel zit er nog wel in, maar de accu is ermee opgehouden. De Steuerberater en de makelaar kijken nog eens naar onze papieren. Wat hebben we over het hoofd gezien? Niets. De verhuur gaat super; er zijn ook voldoende andere inkomsten. De stukken waar de directeur om vroeg, zijn hem al lang toegestuurd. Wat is er aan de hand?!