Niet echt…
Als tegen half twee vrijdagnacht de lamp in Stube  Fröhlich uitgaat, heeft de hoekbank nog geen nieuwe bekleding en de gordijnen hangen niet. Evenmin als de douchelamp trouwens.  Het keukengerei is niet compleet en zo vallen er nog een paar minpuntjes te noemen. Toch zijn de eerste gasten al onderweg! Laten dat nu net onze vrienden Henk en Ria met hun gezin zijn… ‘Geen stress!’ appen ze midden in de nacht. ‘Wij helpen morgen wel mee.’

Ja, de laatste dagen en de laatste appartementen bezorgen ons hoofdbrekens en hoofdpijn. Een fornuis dat net te groot is; een afvoer die niet past; een aanrechtblad dat goed lijkt, maar vermolmd blijkt; een wasmachine die dienst weigert. En dat alles onder grote tijdsdruk. Jeannette strompelt voort met een paarsblauwe teen die twee keer zo dik is als normaal nadat ze er een tafel op liet vallen. Harold kan ‘niet meer denken’ en ‘loopt rond als een kip zonder kop’.

Maar de gasten komen. En de zon schijnt. En de kinderen spelen. En de volwassenen wisselen ’s avonds hun belevenissen van de dag uit. Echtparen drinken een kopje koffie bij elkaar; op het balkon geniet iemand van de rust en een boek; gezinnen die elkaar tot voor kort niet kenden, liggen gezamenlijk een middag aan de Wörthersee.
De zon zakt achter de berg. Krekels beginnen te tjilpen. Een gast steekt een kaarsje aan.

Met vallen en opstaan wordt Freudenhof wat het wezen moet. En wij weten weer waar we het allemaal voor doen!