Als we in Oostenrijk wonen, nemen we een poes, hebben we de kinderen beloofd. Nu zijn we in Oostenrijk, dus nemen we een poes. Zo simpel is dat. Althans volgens de kinderen. Dat nog zeker de helft van de 350 verhuisdozen moet worden uitgepakt, doet er niet toe. Dat het huis nog vol spinnenwebben zit, dat we nog geen internet- en geen wasmachineaansluiting hebben evenmin. Die kat moet er komen.
In Feldkirchen kun je gratis een jonkie afhalen, dat heeft ons kroost akelig gauw in de gaten. De Oostenrijkse Marktplaats is de eerste site die ze hier ontdekken… En dus stuurt Jeannette per mail de vraag of we een kitten kunnen afhalen.
Als ze diezelfde morgen de deur van het appartementenhuis opendoet, trekt ze die snel weer dicht. ‘Er is daar iemand binnen!’ Voorzichtig kijken Harold & zij om het hoekje. En juist als ze het eerste appartement willen binnengaan om uit te zoeken of het geluid dat ze hoorden daar soms vandaan kwam, zien ze het: aan het eind van de gang zit bovenaan de keldertrap een jong poesje dat hen angstig aankijkt. Alleen zijn oren en zijn grote ogen komen boven de bovenste trede uit. Jeannette gaat er achteraan, maar het beestje blijkt schuw en wild. Het krabt, bijt, blaast, sist, verstopt zich en vliegt tegen de muren op.
Maria, Matthias en Rachel zitten de rest van de ochtend in het appartementenhuis. Het heeft heel wat voeten in de aarde voordat ze de kitten te pakken krijgen en het levert Matthias een paar hevig bloedende vingers op. Hij draagt tuinhandschoenen, maar de kat bijt daar gewoon doorheen. Zodra ze het beestje in handen hebben, grijpen ze tussen alle spullen die er nog opgeslagen staan de eerste de beste mand-met-deksel die ze zien en stoppen het dier daarin. Thuis kondigen de kinderen opgetogen aan: ‘Er is er nog één!’ En maken meteen rechtsomkeert met hun mand…

 

 

 

 

 

 

Als ze eindelijk ook nummer twee afleveren, willen ze alwéér terug omdat er ‘zeker vier’ wilde katjes in het appartementenhuis blijken te zitten! Maar twee vinden wij voorlopig wel genoeg. Moortje en Lizzy hebben hun intrede gedaan. Maria, Matthias en Rachel zijn niet bij ze weg te slaan. De adverteerder uit Feldkirchen laat niets van zich horen. Dat is maar goed ook.