Vanaf komende nacht, 00:00 uur om precies te zijn, zit Oostenrijk in een tweede lockdown. Meer nog dan anders in deze periode zal het leven zich nu vooral in de Freudenhütte afspelen.
Een avondklok hadden we al; een mondjekapje dragen is net zo gewoon geworden als je jas aantrekken; naar de kerk konden we sinds een week of wat niet meer en Maria en Matthias volgen alweer even onderwijs vanuit huis. Maar nu blijft ook Rachel voorlopig thuis. Alle winkels die niet in eerste levensbehoeften voorzien sluiten. Behalve dat de wekker op schooldagen niet om 05:25 uur al gaat, verandert er voor ons niet heel veel. Voor Harold verandert er eigenlijk nooit wat in tijden van corona. Die kiest onbewust altijd werkgevers die in welke crisis dan ook, dóórwerken. Soms spijt ‘m dat, want op Freudenhof moet ook wel een en ander gebeuren voor de vorst invalt. Hij vertrok halverwege dit jaar bij de Spar om – met veel (meer) plezier – bij de Kärnterische Abfallbewirtschaftung te beginnen.
We genieten samen van stilte, rust en gezelligheid thuis en missen het meest de kerkdiensten. Maria zal daarnaast de jeugdvereniging missen – hoewel die gelukkig nog wel online bij elkaar komt – en Rachel haar schoolvriendin. Zij brengt deze novembermiddag nog maar gauw bij Helene door nu het nog kan. Bij het afscheid geven de meisjes elkaar treurig een dikke knuffel (alsof de anderhalve-meter-afstand-regel ook pas vannacht ingaat…)
“Bis irgendwann!”, zeggen ze.
Tot ooit!