Na tweeënhalve maand zomervakantie heeft sinds een week of drie het ‘gewone’ leven zich ook hier hervat. Matthias staat deze vrijdagochtend met frisse tegenzin op, opent zijn gordijnen, kleedt zich aan, pakt z’n schooltas in, maakt zijn bed op (!), sjokt naar beneden en ontdekt daar dat alles nog donker en stil is.
Blijkbaar heeft-ie gedroomd. En dus kruipt hij met kleren en al maar weer in bed. De gordijnen blijven open, de volle maan schijnt naar binnen.

Een paar uur later zit hij dan toch echt op zijn mountain bike. Langs akkers en weilanden waar de nevels nog laag boven hangen, gaat het met gezwinde spoed richting Zweikirchen, waar hij de bus naar zijn school in Sankt Veit neemt.

Harold zet normaal gesproken kort daarna de meisjes bij hun school af, als hij op weg is naar zijn werk. Aan het begin van de middag pikt hij hen dan weer op. Het distributiecentrum van de Spar ligt namelijk niet ver van hun school en de werktijden passen prachtig bij de schooltijden.
Vandaag werkt Harold echter thuis en omdat Maria en Rachel hun buspas nog niet hebben, brengt Jeannette hen even naar Tanzenberg.
Ze hebben meteen de eerste vertraging al te pakken als het portier van de ouwe auto aanvankelijk niet sluit. Na een hoop gepruts zit de deur toch dicht en kunnen ze zowaar een paar honderd meter rijden. Dan blijkt een snoei-autootje van de gemeente de smalle weg te versperren en staan ze opnieuw een tijd stil.
Op Tanzenberg zijn ze streng, dat weet iedereen, dus tamelijk gestresst komen de zussen – nét op tijd – bij de school aan. Dan ontdekt een van beiden dat ze haar tekenspullen thuis heeft laten liggen…
En zo rijdt Jeannette hetzelfde ritje nóg maar een keer. Geen straf, toch? Zeg nou zelf…!