‘Ha, mam’, zegt Matthias – die op school is –  aan de andere kant van de telefoonlijn, ‘dit moet even in het Duits: Passt es wenn ich heute zwei Stunden früher nach Hause komme?’
‘Die Maria  auch’, klinkt de stem van zijn lerares op de achtergrond.
‘Und Maria auch’, herhaalt Matthias braaf. ‘Also, passt das?’
‘Ja, passt, hoor!’ roept Jeannette in haar telefoon.
‘Danke, und liebe Grüsse von Frau Ezr!’
‘Liebe Grüsse terug…!’

Na bijna twee jaar Karinthië is ook de nieuwe taal niet nieuw meer. Nieuwe talén, moeten we zeggen, want behalve met Duits hebben we vooral met Karinthisch te maken. Én met de Germanismen, die er bij ons daheim steeds meer insluipen, een mengelmoes van Nederlands, Duits en Kärnterisch. Als ze tenminste de kans krijgen…

Best sneu voor de kinderen dat zij twee talenminnaars als ouders hebben, die hen dus meteen op hun nummer zetten als ze iets beginnen te spreken dat ergens tussen het Nederlands, Duits en Kärnterisch inbungelt. En dát, terwijl diezelfde ouders zelf nog altijd niet bijster veel van het Kärnterisch bakken.
Aan de andere kant is het ook best sneu voor ons dat ons kroost de nieuwe taal inmiddels vele malen beter beheerst dan wij en ons dus voortdurend corrigeert.
Maar ja, we hebben het gewoon nodig, oder…?

Over dat laatste gaan we het hier natürlich niet hebben. Dat de kinderen ons inmiddels ver vooruit zijn, is schoad genoeg. Laten we het dus maar bij het eerste houden:
Vooral in verhalen die de kinderen over school vertellen, gaat het steeds vaker mis. ‘En toen ging de Lehre… eh, de lerares de blaadjes ‘afzamelen” (inzamelen), klinkt het op een avond in de Freudenhütte. En een paar dagen später: ‘Wilt u dit ff ‘onderschrijven’?’ (ondertekenen).

Standaard hebben de kinderen het over hun huiswerk ‘tot’… donderdag bijvoorbeeld, in plaats van over huiswerk ‘voor’ donderdag. En ze moeten vaak iets ‘afschrijven’, in plaats van ‘overschrijven’. Wanneer iets vanzelf spreekt, roepen ze: ‘i was’ of te wel: ‘ich weiss’.

Als Matthias wordt gevraagd waarom hij nú weer op zijn telefoon zit, legt hij uit: ‘Ik ben met David aan het uitpraten wanneer we gaan mountain biken’. Alsof dat geen ‘overleggen’ heet…
En bij een gesprekje over het weer, klinkt het:  ‘In Nederland hebben ze ook mooi weer ‘aangezegd’, zag ik.’

Het blijft boeiende materie, en zeg nou zelf: het is toch heerlijk als je elkaar af en toe een vliegje kunt abfangen?