Als je vrouw de auto inparkeert in een vrachtwagen vol boomstammen, ben je dankbaar dat zij en je dochter het er zonder ernstige lijfelijke schade vanaf gebracht hebben, treur je dus kort om de vergane Volvo en ga je welgemoed op zoek naar een vervangend vervoermiddel.
Op  de Oostenrijkse ‘Marktplaats’ staan 133.690 tweedehands auto’s. Daar moet er toch wel eentje voor ons bijzitten, denkt Harold. En ja, hij vindt een Seat Alhambra in Klagenfurt. “Betrouwbaar en altijd goed onderhouden’, staat in de advertentie. ‘Mal anschauen’, zegt Harold tegen Jeannette en via SMS maakt hij een afspraak met de eigenaar. Vreemd genoeg wil die niet op z’n woonadres afspreken, maar bij een supermarkt in de buurt. Er is nog iets bijzonders: de verkoper meldt dat hij ‘gehörlos’ is.
Geen probleem, denkt Harold, ben ik ook vaak als ik het Kärnterische dialect hoor. Samen met Matthias gaat hij op weg en treft de verkoper, gezeten in de Alhambra uit de advertentie. Praten doet de man niet. Hij is niet alleen doof, maar doofstom, realiseren Harold en Matthias zich onthutst.
Vader en zoon lopen om de auto heen, kijken er misprijzend naar om de prijs te drukken, vragen of de motorkap open kan en informeren of zomerbanden bij de koop horen. Dat verstaat de verkoper natuurlijk niet. Hij pak een pen en vervolgens wordt er door beide partijen van alles op papier gekrabbeld. Harold controleert  voor de zekerheid nog even of er wel een radio in de auto zit en schrijft een prijs op, hetgeen tot een verontwaardigd gezicht, drukke gebaren en woest hoofdschudden leidt. Hij schrijft een nieuwe prijs op. Zo gaat het nog even door en uiteindelijk worden de handen geschud. Maar de auto telt slechts vijf stoelen, terwijl het een zevenzitter zou moeten zijn, ontdekt Harold opeens. ‘Wo sind die andere Sitze?’, schrijft hij op. De verkoper zegt iets dat klinkt als ‘Frau’ en gebaart dat ze hem moeten volgen. ‘Ha’, denken Harold en Matthias. ‘Zijn vrouw zal ons wel in klare taal opheldering verschaffen.’ In gezwinde spoed gaat het over de Sankt Veiterstraße richting vliegveld. De Seat kan in elk geval hard, da’s duidelijk. Na een kleine 10 minuten stopt hij bij een woonhuis met uitzicht op vliegveld Klagenfurt. De vrouw des huizes komt naar buiten en de echtelieden geven een fascinerende voorstelling van drukke gebaren, snel wisselende gezichtsuitdrukkingen, en onsamenhangende klanken. Ook de vrouw blijkt doofstom te zijn. Als ze verneemt welke prijs we overeengekomen zijn, barst ze bijna in tranen uit. Dat kan Harold natuurlijk niet aanzien; hij pakt pen en papier en schrijft een bedrag op dat 50 euro hoger is dan de aanvankelijk overeengekomen prijs. Weer wordt de koop bezegeld met handengeschud. Schriftelijk komen ze overeen dat Harold de auto vrijdagmorgen 8.30 ophaalt, in ruil voor contante betaling.
‘Gibt’s hier eine Toilette?’, schrijft Harold. Even heeft hij overwogen om met gebaren duidelijk te maken dat-ie met spoed naar de wc moet, maar daar ziet hij vanwege zijn zedelijke aard vanaf. En ja, een toilet is er…

Het aanmelden van een auto voor de belasting en verzekering gaat in Oostenrijk gans anders dan in Nederland. Hier regelt je verzekeringsmakelaar alles. Daarvoor heeft hij natuurlijk wel de autopapieren nodig. Die krijg je –ook logisch– pas als je de auto betaald hebt.
Die gedenkwaardige vrijdag wil onze verzekeringsagent ons in Klagenfurt bij de Volksbank ontmoeten. Hij heeft weinig tijd, dus of we opschieten. Met grote haast snellen Harold en Jeannette in alle vroegte per huurauto naar de verkoper. Ze hopen dat ze de autopapieren alvast kunnen krijgen. Harold zal deze dan zo snel mogelijk aan de verzekeringsmakelaar afgeven en zijn vrouw als onderpand achterlaten.
Helaas, daar blijkt de verkoper geen tijd voor te hebben, schrijft hij op. Hij moet ‘sofort’ naar zijn werk. Harold dient zelf trouwens ook half tien te beginnen. Wat nu? Harolds brein werkt op topsnelheid. Als meneer de papieren en sleutels nou mee naar zijn werk neemt, sluiten we daar de koop. Zo gezegd, zo gedaan. Harold en Jeannette rijden naar de bank, nemen geld op en zetten koers naar het werkadres van de verkoper. Die troont Harold mee in het kantoorgebouw van de Magistrat der Landeshauptstadt Klagenfurt am Wörthersee. Twee trappen voeren naar een duistere parkeerkelder. Omzichtig kijkt de verkoper om zich heen. Behoedzaam loopt hij naar zijn auto en pakt de autopapieren en sleutels daaruit. Vol verwachting kijkt hij Harold aan. Die telt een aantal bankbiljetten uit en overhandigt ze in ruil voor papieren plus sleutels. Met een handdruk en hoofdknik nemen de heren afscheid.
Het echtpaar Wilbrink zit vervolgens zeker drie kwartier op een kamertje van de Volksbank, terwijl de verzekeringsagent de papieren invult, de klok onbarmhartig doortikt en het werk wacht. Daarna zijn ze er nóg niet. De verzekeringsman moet nu op een andere locatie de nummerplaten afhalen. Die zal hij naar het woonhuis van de (voormalige) eigenaar van de Seat brengen,  waar Harold en Jeannette hem al nagelbijtend en vingertrommelend opwachten.
Wéér drie kwartier later is het dan toch zo ver dat Harold in een zeventien jaar oude Seat Alhamra door Klagenfurt scheurt, gevolgd door Jeannette in de huurauto. Dat laatste voertuig wordt teruggebracht bij het verhuurbedrijf, waar niemand opendoet. Ook dat nog. Openingstijden? 8.00 – 12.00 uur. Tijdstip van aankomst bij het verhuurbedrijf? 11.45 uur. Dan maar gewoon de auto achterlaten en de sleutels in de brievenbus stoppen.
Eindelijk, eindelijk bereikt de Seat zijn nieuwe thuisstation in Zmuln. Harold wil nog gauw zijn lunch uit de keuken grissen voordat hij als een speer richting zijn werk zal gaan. Bij de voordeur kijkt hij even om naar de nieuwe aanwinst.  Zijn mond valt open, zijn wenkbrauwen schieten omhoog. Langzaam maar zeker rolt de pasgekochte Seat de helling voor het woonhuis af, richting de rand van de berg.
Harold bedenkt zich geen moment. Lenig als altijd springt hij aan de portierszijde de auto weer in, om een flinke ruk aan de handrem te geven.
En zo wordt het leven van de oude auto dankzij Harolds snelle reactievermogen gered en is ons duidelijk dat we in elk geval van de handrem geen al te hoge verwachtingen moeten hebben.